«Ανάθεμά σε θάλασσα τι σου ΄χω καμωμένα / Και μου κρατάς τ΄ αγόρι μου τόσον καιρό στα ξένα…», τραγουδούσε η Δόμνα Σαμίου το πάλαι. Αλλά και για να έρθουμε κοντύτερα στο σήμερα «Αχ, θάλασσα, θάλασσά μου /Εγώ για ένα θαύμα σου απόψε ζω / Με μια τρικυμία να βυθιστώ / Μες στον μαύρο βυθό», μας λέει η Μαρίνα Σάττι.

(Και τα δύο πονεμένα για να ταιριάζουν στην περίπτωσή μας.) Διότι θαλασσινός λαός είμαστε, πολλές οι θάλασσες γύρω μας – και μέσα μας ασφαλώς- ο καθένας τη δική του έχει, και ορθώς. Ούτως ειπείν μια θάλασσα μελό επέλεξε και ο άχαστος των έξι αποτυχιών – αλλά μυαλό δεν βάζει- για το περιβόητο rebranding του, καθ΄όσον δυο χρόνια τώρα, βουλευτή είχανε οι έρμοι Συριζαίοι αλλά βουλευτή δεν έβλεπαν, ούτε και άκουγαν βεβαίως, ει μη κάποιες καρτ ποστάλ που έφθαναν στην Κουμουνδούρου από τα ξένα με τους θριάμβους του Αλέξη στα πανεπιστήμια της Δύσης, καταπίνοντας αμάσητο, μεταξύ άλλων κι εκείνο το Χάρβαρντ, που τσάμπα έκανε αντίσταση η Αυγή, αν θυμάστε, δημοσιεύοντας το αλήστου μνήμης «Σας γ…ώ το Χάρβαρντ», το τραγικό 2016. Αποθέωση του λαϊκισμού στη χυδαιότερη μορφή της εκπροσωπώντας τα νέα ήθη της Αριστεράς του Τσίπρα υπό την μπαγκέτα αυτού του ιδίου, μάστορα της αγυρτείας, καλλιτέχνη της αοριστίας -η δημιουργική ασάφεια του Βαρουφάκη πολλά του έμαθε, κι ας μην τον ευχαρίστησε ποτέ, καθ΄ όσον και αγνώμων ο τύπος – ωσαύτως υπερταλαντούχος στην στρεψοδικία, στην παραπλάνηση και την υποκρισία.

1

«Με παλιό διαβατήριο κανένας δεν πρόκειται να περάσει στη νέα εποχή», διαλαλεί όμως τώρα αναζητώντας νέο προορισμό στη ζωή, αλλά ιδού, που η επιστροφή στα παλιά είναι η ασφαλής λύση, διότι …με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω, που λένε. Άμεση η επιστράτευση του συναισθήματος, ως εκ τούτου, με την μπάλα κατ΄ ευθείαν στο θυμικό των μαραμένων πρώην συντρόφων -κι όποιοι άλλοι προαιρείσθε- δια του δακρύβρεχτου παλαιορομαντισμού και του Ναζίμ Χικμέτ της νιότης του –που αν δεν τον είχε τραγουδήσει ο Μικρούτσικος, μάλλον θα αγνοούσε την ύπαρξή του – να ρίχνει μερικές θάλασσες στην πιάτσα, έτσι για να βρίσκονται και να λειώνουν οι ευαίσθητες καρδιές.

Μεγαρέων δάκρυα, που έλεγαν όμως, και οι αρχαίοι για τα ψεύτικα κλάματα… Ή μήπως να του θυμίσω, μια που πρότυπό του είναι ο Αντρέας, τι του είχε πει η Μελίνα με την απαράμιλλη ευθύτητά της, όταν εκείνος τα είχε κάνει κουλουβάχατα: «Αντρέα δεν αρέσουμε πια»…

Αλέξη δεν αρέσεις πια. Αλλά και σε ποιους ν΄ αρέσεις… Φίλοι κι οχτροί το λένε και οι τελευταίοι είναι οι περισσότεροι. Για τη Ζωή, τον Στέφανος –πού είναι αυτό το παιδί πια;-και τον Γιάνη ούτε λόγος, δεν το συζητώ, μόνο ράμματα έχουν για τη γούνα σου. Ή μήπως τον Πολάκη, που στα έριξε χύμα ως υπεύθυνο για «5η διάσπαση» του ΣΥΡΙΖΑ. Ή τον Τσακαλώτο, που έχεις να του μιλήσεις, καθ΄ ομολογίαν του, από το 2023 –έτσι κάνουν οι σύντροφοι βρε; Μέχρι κι ο Κοτζιάς να σου κάνει κριτική; Αν είναι δυνατόν. Χώρια ο Αλαβάνος, που σε νέο-θρησκευτική έξαρση ζητά από το πάλαι ποτέ, πουλέν του, γονυκλισίες μπροστά σε δεσποτάδες για άφεση αμαρτιών.

Στον κόσμο του κι αυτός, μέντορας αποτυχημένος, ακόμα να ζητά δικαίωση, και να μην την παίρνει από τον Ιούδα, έτσι τον είχε αποκαλέσει, αν θυμάστε. Κι όλοι μαζί εν χορώ να τον ψέλνουν, ότι δεν έχει καμία σχέση πλέον με την Αριστερά και τα τοιαύτα. Πιφ! Πολύ και που τον νοιάζει!

Αυτός έχει άλλον πιστό φίλο, τι να τους κάνει όλους αυτούς. Διότι μόνον ο Πάνος Καμμένος, «σύντροφος» εν όπλοις μπορεί να τον καταλάβει και να του συμπαρασταθεί. Ασχέτως που εγκυκλοπαίδεια ολόκληρη θα γραφτεί για τα έργα και ημέρες του εν λόγω, προσβολή πολιτική, κοινωνική, αισθητική και ό,τι άλλο σ΄ έναν ολόκληρο λαό, ελέω Τσίπρα; Επιπλέον, νέοι ορίζοντες εν όψει. Καθ΄όσον κι η σύζυγος Καμμένου θα κάνει το δικό της κόμμα, όπως λέει ο ίδιος -τρολάροντάς μας να υποθέσω ή μήπως όχι; – οπότε μπορεί να προσλάβουν και τον Αλέξη στη δούλεψή τους. Στο κάτω κάτω η αβροφροσύνη επιβάλλει την ανταπόδοση. (Πρόσκληση π.χ. σε τσάι, σε γεύμα, για βόλτα με το κότερο, για βουλευτιλίκι, υπουργιλίκι κλπ … κλπ…)

Στο μεταξύ πληθαίνουν οι φωνές διαμαρτυρίας για την επιστροφή των ελλήνων ακτιβιστών από το «ένα πλοίον ταξιδεύον» για την Γάζα, δημοσία δαπάνη. Διαφωνώ. Το κράτος οφείλει να προστατεύει τα τέκνα του, ακόμη και τα απολωλότα ως καλός πατερούλης δείχνοντας την μεγαλοψυχία του και στην ανοησία. (Για εμάς τους πολίτες, που την πληρώνουμε δεν ξέρω, οι Πορτογάλοι αίφνης το είδαν αλλιώς το θέμα.) Ωστόσο, αν δεν πήγαινε στο Ισραήλ η κυρία Πέρκα, βουλευτής της Νέας Αριστεράς μου λένε, κι αν δεν μας μετέδιδε από το Tik Tok την εντυπωσιακή δράση της και δεν μας εξιστορούσε τα πάθη της –μπαίνουν και στο βιογραφικό αυτά- θα τέλειωνε ο πόλεμος; Όχι απαντώ, ξεκάθαρα. Εκείνος ο άχρηστος ο Τραμπ όλο λόγια ήταν. Κι ήθελε και το Νόμπελ. Αλλά μόλις έφθασαν οι δικοί μας, έγινε το θαύμα. Ήρωες της συμφοράς…