Κιτς το μεγαλείο σου: Η σχολική παράσταση στο Πεντάγωνο, η Ζωή με το σκουπόξυλο, η Κίμπερλι με τα πάρτι της και άλλες ιστορίες

«Μείναμε παγωτό», μου είπε μία φίλη. «Διπλό», πρόσθεσε. «Τι εννοείς αγαπητή μου», τόλμησα να ρωτήσω ελαφρώς συγχυσμένη, διότι οι πρόγονοί μας πάθαιναν κρυοπαγήματα πολεμώντας τον εχθρό πάνω στα βουνά κι εσύ κυρία μου δεν μπόρεσες ν΄ αντέξεις ούτε δυο-τρεις ωρίτσες καθισμένη στην ωραία σου καρέκλα για να απολαύσεις αυτό το μοναδικό, ανεπανάληπτο, μεγαλειώδες και ανυπέρβλητο θέαμα-ακρόαμα που ετοίμασε για εμάς το καλό μας το Πεντάγωνο; Πολύ μαλθακοί βγήκαμε οι Νεοέλληνες, έχω να πω.

Διότι αν δεν υπομένεις λίγη ψυχρούλα και μία, έστω ισχυρή να το ομολογήσω, δόση εθνικοπατριωτικού κιτς με ολίγη και από millitaire τέχνη, έτσι για να τεστάρονται τα όριά μας στις δοκιμασίες, η ψυχραιμία μας στο απρόβλεπτο, τα αντανακλαστικά στον κίνδυνο και άλλα τέτοια δυναμικά προσόντα, πώς θα πας στον πόλεμο και θα προτάξεις τα στήθη στον εχθρό; Τρόπος του λέγειν, καθ΄ ότι επηρεασμένη κι εγώ από το γενικό κλίμα.

Miserabile visu, άλλως …πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα… σου λέει όμως, η αυτόπτης. Μαζί βέβαια και το πανελλήνιο, διότι το γεγονός των αποκαλυπτηρίων του «νέου» Πενταγώνου με την εντυπωσιακή του θερμοπρόσοψη, έτσι την λένε – που κατόπιν αυτής …απ΄ έξω κούκλα από μέσα πανούκλα… – μεταδόθηκε φυσικά απ΄ άκρη σ΄ άκρη της χώρας, για να χαρεί ο κόσμος όλος! Λογικό. Πού να ξαναδείς τέτοια σχολική παράσταση -του δημοτικού, όχι παραπάνω- με εκείνα τα «Στρατιωτάκια ακούνητα, αγέλαστα, μέρα ή νύχτα…» του παιδικού μας παιχνιδιού; Κι αυτούς τους χορευτές, ηθοποιούς ή ό,τι άλλο να τριγυρνούν με παλιοφόρια σαν ζόμπι πάνω στη σκηνή θρηνωδώντας, «ερμηνευτικά» πάντα, λες και είχαμε κανένα πένθος κι είχε μαζευτεί τόσος κόσμος εκεί, λες κι η ιστορία μας δεν είναι γεμάτη από νίκες…

Διότι άλλο μνήμη κι άλλο μνημόσυνο, νομίζω…

Ακούω όμως και τις άλλες γνώμες: Πώς θα φοβηθούν οι εχθροί μας, αν δεν τους τρομάξουμε, είναι ο αντίλογος. Ορθόν από μία άποψη, καθ΄ όσον δοκιμασμένη η πρακτική σε πρωτόγονες φυλές, με άγριες μάσκες για να τις βλέπει ο αντίπαλος και να τρέχει. Μπορεί να πιάνει και στο Αιγαίο, δεν λέω… Με τέτοια στρατιωτικής αισθητικής θεάματα να μην χρειάζονται άλλα όπλα…

Καθείς και με τα όπλα του όμως, κι η Ζωή με το σκουπόξυλό της. Με έμπνευση από Halloween και άλλο τόσο από αίσθημα επαναστατικού ρεαλισμού διακατεχόμενη, ανέλαβε δράση στον Άγνωστο Στρατιώτη κατά τις νυχτερινές ώρες, μια δεύτερη δουλειά δηλαδή, στον τομέα της καθαριότητας, την οποία και προσφέρει αφιλοκερδώς. Μπράβο της! Δεν γνωρίζω βέβαια την αποτελεσματικότητά της στον χειρισμό των σχετικών σύνεργων – σκούπα, φαράσι, κάδος- ούτε αν τελικά θα την προσλάβει ο Δένδιας για να λυθεί και το ζήτημα της καθαριότητας της πλατείας, όμως εκείνη τις εξετάσεις τις έδωσε.

Εξάλλου λίγα μέτρα είναι η απόσταση από την Βουλή. Χώρια, που η σωματική δραστηριότητα ηρεμεί τον άνθρωπο, καθ΄ όσον έξαλλη την κάνουν την γυναίκα εκεί μέσα όλοι τους, που την φθονούν ξεκάθαρα, δεν το συζητώ, για τον καλό της το λόγο, για την αυτοπειθαρχία της, για την συναδελφικότητά της και για ένα σωρό άλλα προτερήματα που δυσκολεύομαι να εφεύρω τώρα, και της κόβουν ξεδιάντροπα τη φωνή. Βουνό το δίκιο της.

Στο μεταξύ το αντίπαλον δέος ήδη κυκλοφορεί ανάμεσά μας –όχι δεν έχει σχέση με την γνωστή ταινία τρόμου …ή μήπως έχει;- πάντως μία είναι η απάντηση φρονώ στη Ζωή, και το όνομα αυτής, Κίμπερλι Γκίλφοϊλ. Όπως μαθαίνω μεταξύ …πεζοναυτών, Κωνσταντίνου Αργυρού, χοροεσπερίδας προς τιμήν της και άλλων τινών πρόκειται να κινηθεί κατά τις επόμενες ώρες η πρέσβης –στο ενδιάμεσο ίσως προλάβει να δει και Τασούλα, αλλά για Μητσοτάκη δεν υπόσχομαι, να περιμένει την σειρά του – εκπροσωπώντας το όνειρο εκάστου κοριτσιού την σήμερον ημέραν. Ήτοι και δωδεκάποντο, και νύχια Κρουέλας ντε Βιλ, και σιλουέτα γοργόνας εν αποστρατεία αλλά και σταδιοδρομία υψηλού επιπέδου σε μεγάλα αξιώματα.

Βλέπω τα παιδιά των πρωινάδικων να κάνουν υπερωρίες για να καλύψουν το τσίρκο και τους εγχώριους λαϊφσταϊλίστες σε ουρές στην αυλή της. Τελικά παίρνεις ό,τι σου αξίζει;

Ουδόλως θεωρώ ότι μου άξιζε όμως, το SMS του Κυρανάκη απαριθμώντας τους νεκρούς των δυστυχημάτων. Μου έκοψε το αίμα για την ακρίβεια, οπότε τρέμω τώρα, μήπως τα Χριστούγεννα αντί για Χρόνια Πολλά αρχίσει να στέλνει alert. Κοντά είμαστε.