Μια γραφική κυρία, μοντέλα μόνα ψάχνουν και η μαύρη τρύπα του διαστήματος

Εν εξάλλω…

Βαρύ το φορτίο δεν λέω. Αλλά η κυρία Σία _ και δεν θέλω εδώ απορίες, μία είναι η κυρία Σία του ΣΥΡΙΖΑ _ δεν είναι απ΄αυτούς που κάνουν πίσω. Τι κι αν αγνοεί παντελώς τους νόμους ή τους ερμηνεύει κατά το δοκούν, τι κι αν για κείνη οι κανόνες είναι για να καταστρατηγούνται, διότι έτσι της επιβάλλει η επαναστατική της συνείδηση, τι κι αν πιστεύει ότι οι διεθνείς οργανισμοί λειτουργούν σαν παραμάγαζα απ΄αυτά που έχει συνηθίσει στο κόμμα της… Αδιάφορα όλα αυτά. Δεν τα χρειάζεται. Όπως και δεν χρειάζεται να καταθέτει επιχειρήματα, αποδείξεις, κάτι τέλος πάντων, που να αποδεικνύει δια της λογικής τα κάθε φορά λεγόμενά της. Περιττά όλα αυτά, επίσης. Δεν ορίστηκε άλλωστε, ως επικεφαλής στον τομέα του πολιτισμού γι΄αυτά της τα …προσόντα.

Κάτι άλλο είδε σ΄αυτήν ο κ. Τσίπρας, κάτι άλλο θαύμασε. Το ταλέντο της ίσως, στην διαστρέβλωση της πραγματικότητας; Την ικανότητά της μήπως, στην παραπληροφόρηση; Την αδιαφορία της, αν με τα καμώματά της πλήττεται το κύρος και η αξιοπιστία της χώρας; Ή την τρομακτική της πεποίθηση, ότι οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται την αλήθεια; Αλλά όμοιος ομοίω, όπως έλεγαν και παλιά. Στην κυρία Σία οφείλει ο κ. Τσίπρας εξάλλου, την παραπλανημένη «ενημέρωσή» του για τα έργα που γίνονται στην Ακρόπολη.

Στην ίδια και την στρεβλή πληροφόρηση για τα ευρήματα στο μετρό της Θεσσαλονίκης, που τα θεωρούσε ως «γλυπτά», αν θυμάστε, και άλλα ακόμα. Κάθε κόμμα έχει τους δικούς τους γραφικούς τύπους και η κυρία Σία έχει πια κατοχυρώσει τη δική της θέση. Ένα διαρκώς ωρυόμενο άτομο, που δίνει παράσταση καταθέτοντας τα κομματικά του διαπιστευτήρια με κάθε ευκαιρία. Πώς να την πάρει κανείς στα σοβαρά;

Μαύρη τρύπα, άσπρες κουκίδες

Έτσι το είχαμε φανταστεί το σόου του Dior στο Παναθηναϊκό Στάδιο; Σαν μια τεράστια μαύρη χοάνη που κατάπινε τα πάντα; (Όπως οι μαύρες τρύπες του διαστήματος, που ακριβώς επειδή είναι μαύρες, δεν βλέπεις τίποτε). Πού ήταν η λάμψη του; Κι αυτά τα μοντέλα σαν μικρές, λευκές κουκίδες, που περπατούσαν…περπατούσαν… και τελειωμό δεν είχαν; Μα, να γυρίζουν γύρω γύρω το στάδιο και να μην τις σταματάει κανείς…

Όσο για τα φορέματα, χαμένα κι αυτά μεσ΄ στη νυχτιά. Κρίμα γιατί ειδικά τα βραδινά ήταν υπέροχα. Ας είναι καλά οι φωτογραφίες που είχαν από πριν διοχετευθεί τον Τύπο και είχαμε μια ιδέα. Θεάρεστο και το έργο του καμεραμάν, που εστίαζε καμιά φορά σε κάποιο μοντέλο. Κατά τ΄ άλλα σκότος βαθύ.

Δεν έφταιξε η αναμετάδοση, σας διαβεβαιώ. Και οι παρόντες την ίδια πάνω – κάτω εικόνα είχαν. Κάποιοι το ψιθύρισαν μάλιστα, σχεδόν μυστικά, μεταξύ τους… Αχανής ο χώρος, επιβλητικός, είναι σαφές και στον πλέον ανίδεο, ότι απαιτεί ειδική αντιμετώπιση. Αλλιώς μένει μόνος κυρίαρχος του παιχνιδιού, στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα, χάρις στους ιδιαίτερους φωτισμούς, που δημιουργούσαν όγκους, καμπυλότητες και βαθύνσεις στην αρχιτεκτονική του αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστή. Καθόλου κακό για μας φυσικά. Αν θέλαμε να δείξουμε το Παναθηναϊκό Στάδιο αλλιώς, το πετύχαμε. Αδιάφορη όμως, έως προβληματική για το συγκεκριμένο θέμα και η μουσική. Μόνη της κι αυτή, ως ξεχωριστό κομμάτι και σε πλήρη ασυνεννοησία με το όλο concept. Ουδείς συγχρονισμός με την κίνηση και τον βηματισμό των μοντέλων, με κάτι τέλος πάντων.

Αν και δεν μπορεί να μην ομολογήσει κανείς την θεϊκή παρουσία της ελληνίδας στην καταγωγή μουσικού, Ιωάννας Γκίκα, που κυριάρχησε στο στάδιο, από τη στιγμή κιόλας, που κατέβηκε τις κερκίδες, πραγματικά ως αρχαία ιέρεια, παραπέμποντας στην έμπνευση της Κιούρι από τις Μητέρες Θεές της αρχαιότητας. Αλλά ως εκεί.

Στη συνέχεια όλα γειώθηκαν κι έγιναν τόσο, μα τόσο βαρετά… Και έτσι ήσυχα θα έφτανε το τέλος, αν δεν ξέσπαγαν εκείνα τα άσχετα πυροτεχνήματα… Κάπως έπρεπε να κλείσει το σόου, να ξυπνήσουν και οι κοιμισμένοι και θυμηθήκαμε τα πανηγύρια…