Είναι παντού. Κορνάρουν λυσσασμένα, βρίζουν, κατεβαίνουν απ’ το αυτοκίνητο έτοιμοι να χυμήξουν. Οι δρόμοι έχουν γίνει μικρά πεδία μάχης, όπου ο θρασύς θεωρεί πως του ανήκει η λωρίδα, ο αέρας, ο κόσμος όλος. Κι όταν μια γυναίκα ή ένας ηλικιωμένος βρεθεί στο διάβα του, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Ο ψευτόμαγκας της ασφάλτου προτιμά τους πιο αδύνατους καθώς μπορεί να βγάλει από μέσα του την οργή του χωρίς να φοβάται ότι θα του σπάσουν τα δόντια.
Έτσι και στο πιο πρόσφατο επεισόδιο, που κατέληξε στο αυτόφωρο: ιδιοκτήτης κλινικής που ειδικεύεται στη λιποαναρρόφηση, έδειρε προπορευόμενη οδηγό. Δεν έδειρε κανέναν δίμετρο φουσκωτό. Της ξερίζωσε μαλλιά, της έριξε μπουνιά, την έβρισε. Επειδή πήγαινε αργά, στο όριο ταχύτητας.
Τι έφταιξε και τι φταίει; Πρώτα απ’ όλα ο χαρακτήρας και η παιδεία του θύτη. Εμείς δεν θα τον κάνουμε άνθρωπο. Δεν θα τον εκπολιτίσουμε. Δεν θα θεραπεύσουμε τα κόμπλεξ του. Η πολιτεία όμως μπορεί να το κάνει. Αναρωτιόμαστε αν ο Μίστερ Μπότοξ θα κατέβαινε από το όχημα, αν ήξερε ότι η μπουνιά θα τιμωρηθεί με πενήντα χιλιάρικα πρόστιμο. Κι αν δεν μπορούσε να πληρώσει, θα είχε κατασχεθεί το αυτοκίνητο ή θα έμπαιναν δόσεις στην ταμειακή του με τις εισπράξεις του θα κατευθύνονταν στην εξόφληση του προστίμου.
Δεν λέμε να εισπράττει το θύμα τα χρήματα, για να αποφευχθούν ψεύτικες καταγγελίες που θα απασχολούσαν τις αρχές χωρίς λόγο.
Θα μου πείτε, τέτοια κοινωνία θέλουμε; Τιμωρητική; Μήπως δεν είναι αρκετά όσα έχει στο κεφάλι του ο μέσος Έλληνας; Πρόστιμα και ελέγχους και προσαυξήσεις και τόκους. Η συνθήκη, η όποια συνθήκη, δεν επιτρέπει σε κανέναν να χτυπά έναν τυχαίο συνάνθρωπο που είχε την ατυχία να βρεθεί στην ίδια λωρίδα και να οδηγεί συνετά. Θα μπορούσε να γίνει πρόβλεψη στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, λόγω της ιδιαιτερότητας του εγκλήματος. Αν κάποιος οδηγός βγει από το όχημα ή κατέβει από το δίτροχο για να παίξει μπουνιές, πέρα από το χρηματικό πρόστιμο, να έχει κάμποσους πόντους στην άδεια οδήγησης ή και αφαίρεση αυτής.
Σε περιπτώσεις σαν κι αυτή του κλινικάρχη, θα είχε ενδιαφέρον ένα μέτρο που θα έστελνε τον νταή για ψυχοθεραπεία. Δέκα συνεδρίες για διαχείριση θυμού, πριν ξαναπιάσει τιμόνι στα χέρια του. Σε βαριές περιπτώσεις καυγατζήδων με υποτροπή, οδήγηση με περιορισμούς. Πώς είναι ο δακτύλιος που δεν μπορείς να μπεις στο κέντρο της πόλης; Έτσι. Να μπορούν να πάνε από το σπίτι στη δουλειά μόνο, και αυτό αν δεν εξυπηρετεί η συγκοινωνία.
Τρόποι υπάρχουν. Να μπει, ξέρω ’γω, στο κλειδί του αυτοκινήτου AirTag. Να μην μπορεί να πάρει το αυτοκίνητο μετά τις 11 το βράδυ. Τέτοια μέτρα, ώστε πριν κορνάρει, να το σκέφτεται. Και να το σκέφτεται επειδή έχει έναν φίλο, έναν γνωστό, που ξεπαραδιάζεται στα ταξί χωρίς άδεια οδήγησης. Επειδή έχει έναν συγγενή που είδε το αυτοκίνητό του να αποχαιρετά πάνω σε γερανό.
Γιατί καθόμαστε και ασχολούμαστε; Επειδή τέτοια περιστατικά βίας καταγράφονται υπερβολικά συχνά και είναι υπερβολικά άγρια. Κανείς δεν αξίζει να το υφίσταται. Χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση που να λαμβάνει υπόψη την πραγματικότητα.
Διαβάστε επίσης
Μια ομιλία με πολλαπλούς αποδέκτες
ΔΝΤ: Εύθραυστο αύριο, ρίσκο σε συνέχειες
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
