Και κόμμα θα φτιάξει, και κόσμο θα μαζέψει, και τα κεφάλαια για να στηθεί το μαγαζί θα τα βρει. Το μόνο πρόβλημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι δεν υπάρχει πια παραμύθι. Όχι, δεν το λέμε για να τον υποτιμήσουμε, ούτε το παραμύθι έχει την έννοια του ψέματος. Δεν υπάρχει γενικά «παραμύθι» ως αφήγημα, να βγει ένας αρχηγός στα μπαλκόνια και να μοιραστεί ένα όραμα, να πει ότι θα φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο.

Ένα ειλικρινές διάγγελμα από τον πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος ευγενώς σηκώθηκε κι έφυγε από το στασίδι της Βουλής, θα μπορούσε να ξεκινήσει ως εξής:

«Μάγκες, θα δουλεύετε μέχρι να πάτε εκατό χρονών, θα δουλεύετε για να ευημερούν οι τράπεζες, θα μάθετε τη συγκατοίκηση όπως τη δίδαξε ο Νταλάρας, εφτά νομά σ’ ένα δωμά. Θα κάνουμε τα πάντα για να σας κρατήσουμε υγιείς, λιγότερο κρέας, λιγότερα τυριά, να μην ξοδεύεστε κιόλας. Θα περπατάτε δέκα χιλιάδες βήματα τη μέρα, θα γλιτώνετε τα μεταφορικά και δεν θα έχετε ανάγκη από γιατρούς, που δεν μπορούμε να τους πληρώνουμε».

Τι καινούργιο προσκομίζει στην πολιτική σκηνή ο Αλέξης Τσίπρας, τι καινούργιο που απορρέει από ιδεολογία, από εναλλακτικό, συγκροτημένο πρόγραμμα; Εκ των πραγμάτων, τίποτα. Πλέον μοιάζει υπερβολικά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το πιο δίκαιο λοιπόν θα ήταν να προκριθεί ο επόμενος πρωθυπουργός με κλήρωση εφόσον δεξιά και αριστερά έχουν τις ίδιες λύσεις. Οι πρωθυπουργοί είναι διαχειριστές, στην Ελλάδα, την Ευρώπη, παντού. Το πολύ πολύ να αλλάξει το λεξιλόγιο. Ο καπετάνιος της νέας θάλασσας έχει αρχίσει τη λογοκλοπή, αρπάζοντας πρώτη και καλύτερη τη λέξη «πατρίδα», λέξη που απέφευγε η Αριστερά.

Οι δυο αρχηγοί θα προτείνουν ακριβώς τις ίδιες μεταρρυθμίσεις και θα αποφύγουν ακριβώς τα ίδια ζητήματα. Για παράδειγμα μπορούν αμφότεροι να προτείνουν κατάργηση του φόρου ακινήτων και να αποφύγουν οποιαδήποτε σύγκρουση με το ιερατείο της Ορθοδοξίας. Αν ο Τσίπρας προτείνει κάτι έξυπνο μέσα στην επόμενη διετία, ο Μητσοτάκης μπορεί κάλλιστα να το οικειοποιηθεί καθώς ο πρώην ρέμπελος μοιάζει πια με μπουρζουά. Με την καλή έννοια.

Αν είναι ίδιοι, γιατί να πάμε να ψηφίσουμε, όταν έρθει η ώρα; Από συνήθεια, επειδή οι πολιτικές κόντρες μας τρέφουν, μας κρατάνε σε εγρήγορση, επειδή είναι εθνικό χόμπι και η Δημοκρατία γεννήθηκε στα χώματα όπου σήμερα ευδοκιμούν οι καφετέριες. Μέχρι τις επόμενες εκλογές θα έχουν διαμορφωθεί δυο πόλοι. Τα μικρά κόμματα, προοδευτικά και συντηρητικά, θα χάσουν ψηφοφόρους που θα κατευθυνθούν προς το μη χείρον, σε ένα από τα δυο μεγάλα. Με εξαίρεση φυσικά το Κομμουνιστικό Κόμμα που έχει βάση μελών από μπετόν.

Ο Τσίπρας είναι ο μόνος ηγέτης που μπορεί να δημιουργήσει την πόλωση. Έχει χάρισμα και προσωπικότητα για να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη. Θα πορευτεί χωρίς νέο αφήγημα επειδή νέο αφήγημα δεν υπάρχει στον κόσμο όλο. Εντάξει, θα ακούσουμε για πλατφόρμες και για δίκτυα και για δεξαμενές ανάλυσης αλλά αυτά αποτελούν τα μέσα διάδοσης και ανάλυσης. Για το περιεχόμενο του παραμυθιού, θα ανακυκλωθεί κάποια μπροσούρα του Ρήγα Φεραίου, με προσθήκες του 21ου αιώνα.

Θα είναι τυχερός αν έχει από κοντά κρίσιμους συνοδοιπόρους, όπως τη χαροκαμένη μάνα που ενέπνευσε τις μεγαλύτερες πορείες των τελευταίων χρόνων. Αν την πείσει να κατέλθει ως υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ή να γίνει ιδρυτικό μέλος του νέου κόμματος, η επίδραση θα είναι σημαντική. Μπορεί να κλέψει ψηφοφόρους από τον Στέφανο Κασσελάκη ή να τους πάρει όλους μαζί στο νέο σχήμα.

Μπορεί να προσελκύσει πασόκους που έχουν βαρεθεί το εσωκομματικό μαλλιοτράβηγμα. Μπορεί να προσελκύσει ψηφοφόρους της Ζωής Κωνσταντοπούλου ή του Γιάνη Βαρουφάκη, που βαρέθηκαν τη μόνιμη σύγκρουση.

Μπορεί να μιλήσει στους αποτραβηγμένους, σε όσους πήγαν στο σπίτι τους έχοντας ένσημα από αφισοκόλληση. Υπάρχει πάντα και η κρίσιμη μάζα που έφυγε με χαρά από τον Σημίτη για να πάει στον Μητσοτάκη και θα αποφασίσει με γνώμονα την ιστορική στιγμή και όχι τα κόμματα.

Αν αναρωτιέστε τι ακριβώς έχει να πει ο Αλέξης Τσίπρας, θα είναι κάτι τέτοιο: «Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα αρχή, με ενότητα, διαφάνεια και σχέδιο, για να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών, να στηρίξουμε όσους δοκιμάζονται και να χτίσουμε μια κοινωνία δικαιότερη, πιο ανθρώπινη και πιο αισιόδοξη για το μέλλον». Ουδέτερο, ασφαλές, πασπαρτού. Και το λογότυπο σε χρώματα γκρι ή μπεζ, που πάνε με όλα.

Διαβάστε επίσης

Η δύσκολη φιλία ανάμεσα στους καταπιεσμένους