Δράματα… Δράματα… Δράματα… Ευριπίδης, Σοφοκλής, Βενιζέλος, Μπιμπίλας, Γερουλάνος, και άλλοι ακόμη, ανάκατα αρχαίοι και νεώτεροι, ταλαντούχοι τραγικοί συνεχίζουν ακάθεκτοι την καλοκαιρινή θεατρική σεζόν, που ως είθισται, στρέφεται στις ρίζες του δοξασμένου παρελθόντος.

Διότι ως γνωστόν το αρχαίο δράμα εφεύρεση του Έλληνα είναι κι αυτό, και μία ροπή, όπως και να το κάνουμε, την έχει στο είδος. Ως εκ τούτου πάνε κι έρχονται στον δημόσιο λόγο οι Αντιγόνες και οι Κρέοντες αλλά και οι Ζωίτσες κι οι Αννούλες, ομοίως και άλλοι ήρωες της πολιτικής ζωής και της κοινωνικής, της τηλεόρασης και γενικώς του εγχώριου life style.

1

Πάρτε παράδειγμα τον Γερουλάνο να προμηνύει ως Πυθία, τι μέλλει γενέσθαι στο ΠΑΣΟΚ –ΚΙΝΑΛ εις μήνας δύο. Ούτε μέρα παραπάνω δεν δίνει στο κόμμα του για να ανανήψει –ή τώρα ή ποτέ, σου λέει, και δίκιο έχει αλλά ποιος τον ακούει- καθ΄ όσον η βελόνα κόλλησε, δεν την βλέπεις Νίκο; Όχι ο Νίκος ο αρχηγός στο δικό του δράμα αυτός, κολλημένος στο ρόλο παίζει μονόλογο από εκείνους που περιμένουν πώς και πώς οι θεατές για να την κάνουν με ελαφρά –ή και όχι – πηδηματάκια… Ο κίνδυνος βέβαια, ν΄ ανάψουν κάποια στιγμή τα φώτα και να έχει αδειάσει η πλατεία, ορατός, πλην c’est la vie, που λέει κι ο Μητσοτάκης.  Αν έχεις πρόβλημα στην τρίτη πράξη του έργου, τότε το πραγματικό πρόβλημα είναι στην πρώτη, είχε πει όμως ο φοβερός και τρομερός Μπίλι Γουάιλντερ και ο νοών νοείτο.

Έπειτα είναι κι η Διαμαντοπούλου, αγγελιοφόρος δεινών μπροστά στην κατηφόρα του κόμματος, το οποίο ψάχνεται, όπως ευκόλως διαπιστώνεται, να μοιάσει στον λαϊκισμό της Ζωής και στην ομώνυμη εταιρεία διοργάνωσης διαμαρτυριών της  Καρυστιανού  (αν και όχι ακριβώς μ΄ αυτά τα λόγια). Σκληρό πράγμα η αλήθεια, δεν την αντέχει  ο άνθρωπος, ιδίως όταν είναι στριμωγμένος στα σχοινιά, όπως ο πρόεδρος, εξ ου και η πρώην Ευρωπαία Επίτροπος άκουσε τα εξ αμάξης από τους δικούς του ως ήτο φυσικόν. «Εγώ καλά σου τα ΄λεγα / και τ΄ άκουγες παράλογα…» , θα μπορεί όμως εκείνη να του τραγουδάει αλά Στράτο στο προσεχές μέλλον, που δεν είναι και μακριά. Μάταιες άλλωστε οι υποσχέσεις  του Νίκου, του τύπου «Έσσετ’ ήμαρ…»  που λέει κι ο Όμηρος, γιατί ποια μέρα θα ΄ναι αυτή, που πάλι δικά μας θα ΄ναι -κι αν θα υπάρξει καν-  άγνωστο εν προκειμένω.

Αλλά σαν τις αγωνίες που περνάνε στο πρώην κόμμα Τσίπρα και στ΄ αποκόμματά του, δεν έχει. Η προδοσία όμως έχει όνομα, διεύθυνση και αριθμό, κάνει συνάξεις και βγάζει λόγους, γράφει βιβλία και δίνει ομιλίες, καταστρώνει πλάνα και μετριέται στις δημοσκοπήσεις αλλά εκείνοι σκυφτοί και σιωπηλοί να καταπίνουν την ντροπή και την καταδίκη. Στην καθημερινή ζωή αυτή η ανοχή  λέγεται ξεφτίλα,  στην πολιτική δεν ξέρω, δεν είμαι του χώρου αλλά ως απλή πολίτης και μόνον ομιλούσα, αυτήν την κατάντια δεν ξέρω πώς την αντέχουν.   Αυτό κι αν είναι δράμα, που μόνον ο Ευκλείδης θέλησε να μοιραστεί μαζί μας ως αφηγητής της τραγωδίας που βρίσκεται εν εξελίξει. «Δεν χωράει μέσα η Αριστερά» στα λεγόμενα του Τσίπρα, μας είπε, κομψά πάντως, διότι πού ξέρει κι αυτός, μπορεί αργότερα να χωρέσει και να γίνουν πάλι μέλι-γάλα.

Ευχής έργον όμως, που μόλις ο Ευάγγελος Βενιζέλος επικαλέσθηκε Σοφοκλή και Αντιγόνη ως πρότυπο ανώτερων ηθικών αξιών στην μάχη της ενάντια στην εξουσία του Κρέοντα για την ταφή του αδερφού της, επιλύθηκε το ζήτημα του πατέρα για την εκταφή του παιδιού του που χάθηκε στα Τέμπη. Εγνωσμένης μόρφωσης και καλλιέργειας – μην ξεχνάμε ότι διατέλεσε και υπουργός Πολιτισμού – μας θύμισε και  την κάθαρση στο τέλος κάθε τραγωδίας, η οποία πάντως, εκτός από ανακουφιστική προκαλούσε έλεος και φόβο. Με ό,τι και σε όποιους σημαίνουν αυτά σήμερα.

Αλλά ο Σπύρος Μπιμπίλας δεν θέλει δράματα εξ ου κι η αποχώρησή του από τη Βουλή – από τις επόμενες εκλογές, όπως υποσχέθηκε- είναι ειλημμένη. Είναι ένας τραγέλαφος εκεί μέσα, μας είπε ο καλλιτέχνης, διαπρύσιος πάντα υπερασπιστής της Ζωής και ασφαλώς γνώστης των θεαμάτων κάθε είδους. Αρκετά πια μ΄ αυτήν την παράσταση, σου λέει, παρατράβηξε, πράγμα με το οποίο συμφωνώ.  Όσο για το άλλο δράμα, την εικόνα του ημίγυμνου πανελίστα στην τηλεόραση, που προέβαλε το δασύτριχο στήθος του στους θεατές, πόσο πιο χαμηλά, πόσο πιο αηδιαστικά έχω να πω, ενθυμούμενη και τον Λένυ τον βρομόστομο, πως «Αν κάτι στο ανθρώπινο σώμα σε αηδιάζει, το λάθος είναι του κατασκευαστή».