Μία παράξενη –αν δεν ήταν τραγική – παράδοση κατατρέχει τη Νέα Δημοκρατία: η άκαιρη παραίτηση των πρωθυπουργών- αρχηγών της, που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου. Την αρχή έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν έχασε τις εκλογές του 1963. «Εξαφανίστηκε» για μία δεκαετία για να επιστρέψει θριαμβευτής.

Φαίνεται ότι οι επόμενοι θεώρησαν πως μπορούσαν –και όφειλαν – να παίξουν το ίδιο σενάριο. Αγνόησαν τις ειδικές συνθήκες της απόλυτης εθνικής τραγωδίας που ανέτρεψε όλα τα σκηνικά σ’ εκείνη τη συγκεκριμένη περίπτωση.

Ο Γιώργος Ράλλης αντέγραψε το σενάριο Καραμανλή κατά γράμμα. Αυτός χάθηκε χωρίς …επαναφορά.

Οι αρχηγίες Αβέρωφ και Έβερτ δεν μετράνε— δεν έγιναν ποτέ πρωθυπουργοί.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης βιάστηκε να παραιτηθεί το 1993 – πράξη ανεξήγητη μέχρι και σήμερα. Καθώς εκτιμάται πως δεν πάσχει από αίσθημα κατωτερότητας, μία ερμηνεία είναι πως αντέγραφε κι αυτός τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο. Το αποτέλεσμα ήταν άλλη μία χαμένη δεκαετία για τη Νέα Δημοκρατία.

Είτε από ραθυμία είτε επειδή θέλησε να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση, ο Κώστας Καραμανλής αυτήν επέλεξε και αυτήν τίμησε επάξια. Αν δεν ήταν η κρίση και τα μνημόνια, η Νέα Δημοκρατία θα είχε περάσει άλλη μία δεκαετία στην πολιτική έρημο. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα ο Καραμανλής ο νεότερος έπαιξε μόνος το ρόλο του ερημίτη.

Παιδί από τα σπλάχνα της, με τον τίτλο του πολιτικού προδότη, ο Αντώνης Σαμαράς ανέλπιστα αναρριχήθηκε στη ηγεσία του κόμματος και στη συνέχεια στον πρωθυπουργικό αξίωμα. Παρά το σπάσιμο των ηθικών δεσμών, ούτε αυτός τόλμησε να διαφοροποιηθεί από την Καραμανλική παράδοση—εκτός κι αν πίστεψε τόσο πολύ στη στρατηγική της «αριστερής παρένθεσης» οπότε έθεσε την προσωπική φιλοδοξία πάνω από το κόμμα και τη χώρα.

Η ΝΔ, πάντως, κινδυνεύει τούτη τη στιγμή να ζήσει για αρκετά χρόνια στην πολιτική «χώρα του ποτέ».

Υπερβολικές ευαισθησίες ή ριψάσπιδες; Στρατηγικοί σχεδιασμοί ή αυτοσχεδιασμοί της κακιάς ώρας; Πολιτικό ένστικτο ή εγωκεντρικές τάσεις;

O tempora, o mores.