Δάσκαλοι και Επίγονοι: Συνάντηση σπουδαίων ελλήνων ζωγράφων σε μία έκθεση

Έργο του Αλέκου Φασιανού

Σπουδαίοι έλληνες ζωγράφοι της Γενιάς του ΄30 «συναντούν» τους επιγόνους τους, της Γενιάς του ΄60 και το γεγονός καταγράφεται μέσα από μια ενδιαφέρουσα έκθεση στην Γκαλερί Σκουφά όπου από τις 16 Νοεμβρίου οι «παλιοί» συνομιλούν με τους «νέους», ξεδιπλώνοντας στον θεατή σημεία επαφής αλλά και διαφοροποίησης, χάρις στο προσωπικό στίγμα καθενός.

Ο τίτλος «Δάσκαλοι και Επίγονοι» σηματοδοτεί αυτήν ακριβώς τη συνέχεια και την εξέλιξη από την μία εποχή στην άλλη, με τις ομοιότητες και τις διαφορές από τη μία γενιά στην άλλη να αφηγούνται την ιστορία της νεώτερης ελληνικής τέχνης.

Ξεκινώντας από την Γενιά του΄30 και με έργα του Γιάννη Τσαρούχη, του Διαμαντή Διαμαντόπουλου, του Γιάννη Μόραλη και του Νίκου Νικολάου μπορεί κανείς να διακρίνει τις επιρροές από την ελληνική ζωγραφική του περασμένου αιώνα, καθώς και από την παραδοσιακή και αρχαία ελληνική τέχνη, σε συνδυασμό με τα μοντερνιστικά ρεύματα της εποχής. Καθώς το ζήτημα της «ελληνικότητας» είναι πρωταρχικό σε αυτήν την γενιά καλλιτεχνών, στα έργα τους κυριαρχούν οι συμβολισμοί στις μορφές, οι οποίες βασίζονται στη διάπλαση του σχεδίου, καθώς και η αναπαράσταση της φύσης και του τοπίου.

Η επίδραση

Στον αντίποδα, παρουσιάζονται έργα της Γενιάς του ΄60 με εκπροσώπους τον Νίκο Στεφάνου, τον Αλέκο Φασιανό και τον Βασίλη Σπεράντζα. Πρόκειται γιατους καλλιτέχνες, που για περίπου μία δεκαετία συνεργάστηκαν στο «ατελιέ της Καλλιθέας», όπως έμεινε γνωστό, σημαδεύοντας όχι μόνο την δική τους εξέλιξη στη ζωγραφική αλλά και γενικότερα
επηρεάζοντας την πορεία της τέχνης στην Ελλάδα.

Και είναι γεγονός, ότι αν και εξοικειωμένοι με τα ρεύματα και τις τάσεις του 20ου αιώνα, όλοι τους υπήρξαν άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη γενιά του ’30. Διατηρώντας μάλιστα κάποια διδάγματα από αυτήν, έμειναν πιστοί στην παραστατική αλλά όχι αναπαραστατική ζωγραφική, προχωρώντας σε σχηματική απλοποίηση και εμπλουτίζοντάς τη με εξπρεσιονιστικά και σουρεαλιστικά στοιχεία.

Στο σύνολο τους άλλωστε, και οι δύο γενιές καλλιτεχνών χαρακτηρίζονται για τη λιτότητα και το λυρισμό τους, χαρακτηριστικά, τα οποία αφομοιώνονται διαφορετικά από τον κάθε καλλιτέχνη. Με αποτέλεσμα, η συμβολή τους στην διαμόρφωση της Νεοελληνικής τέχνης και των τάσεων της εποχής τους να είναι καθοριστική από τους μεν και τους δε.