Δεν είμαι από αυτούς που έχουν συμφωνήσει με την πολιτική των επιδομάτων ως μέσο είτε οικονομικής ενίσχυσης είτε προσωρινής αντιμετώπισής χρόνιων παθογενειών—όσο κι αν—κατά περίπτωση—ήταν αναγκαία.

Άλλο «κατά περίπτωση» και άλλο ως «πάγια πολιτική». Πέρα από την σωρεία (οικονομικών και κοινωνικών) προβλημάτων που δημιουργούν, επαναφέρουν στο προσκήνιο την παλιά, πάντα υπάρχουσα και πάντα αιμορραγούσα πληγή του κράτους-νυχτοφύλακα, όπως το είχε με επιτυχία αποκαλέσει ο αείμνηστος Θανάσης Κανελλόπουλος.

Με την ΔΕΘ προ των πυλών και την κυβέρνηση Μητσοτάκη να έχει εγκαθιδρύσει πολιτική ανακοίνωσης διαμερισμού των δημοσιονομικών υπερπλεονασμάτων περίπου ανά εξάμηνο, άνοιξαν οι πύλες της Κόλασης. Το ΠΑΣΟΚ ζητά τον 13^ο μισθό, ο ΣΥΡΙΖΑ για να μην υποσκελιστεί τον 14^ο και όλοι μαζί στραβοκοιτάζουν προς τις πολιτικές πόρτες μήπως και ξεπροβάλει ο Αλέξης Τσίπρας. Το γεγονός ότι, όπως απέδειξε ο Παύλος Μαρινάκης, μόνο η επαναφορά του 13^ου μισθού θα κόστιζε κοντά στο 1,4 δισ. ευρώ  δεν πτόησε την αντιπολίτευση. Μονότονα πλέον, επανέρχονται ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική των υποσχόμενων και δήθεν κοστολογημένων παροχών, αλλά στην πράξη στην υιοθέτηση της λογικής «ας πάει στον διάβολο η δημοσιονομική πειθαρχία.»

Τα οικονομικά και η ΔΕΘ αρχίζουν, όμως, να ωχριούν μπροστά στο ερώτημα αν θα εισέλθει και πάλι στην κομματική διαπάλη (δεν μιλάμε για την πολιτική αρένα) ο rebranded Αλέξης Τσίπρας. Τα περί δημιουργίας κόμματος-ομπρέλα αλά Αλαβάνου θεωρούνται αστεία—εκτιμάται ότι ο Τσίπρας δεν θα διαπράξει το ίδιο «χοντρό» λάθος. Η κρατούσα άποψη είναι ότι θα ηγηθεί νέου κόμματος. Τι θα σημαίνει αυτό για το πολιτικό σκηνικό;

Για τη Ν.Δ. το θέμα είναι απλό: θεωρεί την εμφάνιση νέου κόμματος υπό τον Αλέξη Τσίπρα ως περίπου δεδομένη και γι’ αυτό δίκαια φροντίζει να τον αποδομεί με κάθε ευκαιρία. Ο χώρος δεξιά της Ν.Δ. σωπαίνει, διότι το φόβητρο και μόνο Τσίπρα μπορεί να συνεισφέρει στην επανάκαμψη μερικών (ίσως και πολλών)  ελαφροΐσκιων στην κεντροδεξιά  του Κυριάκου Μητσοτάκη. Φυσικά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου πνέει μένεα κατά του προδότη της παράταξης — άσε που αν έρθει μάλλον θα την επαναφέρει στο 2%. Τα ερωτηματικά, λοιπόν, επικεντρώνονται στους  Αλέξανδρο Χαρίτση, Σωκράτη Φάμελλο και Νίκο Ανδρουλάκη.

Η Νέα Αριστερά ποτέ δεν έκοψε ριζικά και επίσημα τις σχέσεις της με τον Αλέξη Τσίπρα. Το πρόβλημα ήταν η διαδοχή ως διαδικασία και, στην συνέχεια, ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις (που θα καθόριζε όμως σχεδόν μονομερώς ο Τσίπρας)  η επανασυγκόλληση δεν θα ήταν αδύνατη.

Η μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ άνετα θα έθετε εαυτόν υπό την σκέπη του Αλέξη. Ο Φάμελλος θα πρέπει είτε να εγκαταλείψει το κομματικό παλκοσένικο είτε να υποταγεί σε όποιον ρόλο του επιφυλάξει –αν του επιφυλάξει—ο Τσίπρας. Σε άρθρο της (20/1/2021) και με τίτλο «Ο Τσίπρας ως συγκολλητική ουσία, οι φυλές ως νέφτι» η στήλη είχε επισημάνει αυτήν την μοναδική ικανότητα που είχε ο τέως πρωθυπουργός και τέως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τώρα θα φανεί αν εξακολουθεί να την έχει, αφήνοντας στην πάντα τα κομματικά βαρίδια από τα γκουπούσκουλα του 2023.

Αναπόφευκτα, τώρα, πριν τους ξεπεράσει, το ΠΑΣΟΚ και ειδικά ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκονται στο μάτι το τυφώνα. Η σιωπή με την οποία αντιμετωπίζει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τον εν δυνάμει αρχηγό ενός νέου κόμματος, ενώ ταυτόχρονα σχεδόν αγνοεί τον Σωκράτη Φάμελλο,  λέει πολλά. Ο ρεαλισμός τον υποχρεώνει να αναγνωρίσει ότι πολύ δύσκολα θα χάσει την πρωτιά η Ν.Δ. οπότε τίθεται πλέον θέμα συνεργασίας των δύο επόμενων μεγάλων κομμάτων. Στο στάδιο αυτό δεν συζητείται η συγκυβέρνηση, διότι πολλά θα εξαρτηθούν από τα επόμενα σκάνδαλα που ενδέχεται να προκύψουν και τις αντιδράσεις της κυβέρνησης (διότι σχεδόν όλα προέρχονται από χρόνιες παθογένειες)  αλλά είναι μάλλον σαφές ότι στα σενάρια της αντιπολίτευσης  τείνει να επικρατήσει αυτό των τριών κομμάτων: Μητσοτάκη- Ανδρουλάκη-Τσίπρα. Τα υπόλοιπα ενδέχεται να είναι για τα…μπάζα.

Τι μπορεί να περιμένει τότε, ο πολίτης; Δυστυχώς, με βάση τις ενδείξεις από πλευράς ΠΑΣΟΚ και ειδικά με την εμμονή για τον 13^ο μισθό που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να υιοθετήσουμε (όχι πως δεν θα τον θέλαμε), η σύγκλιση Ανδρουλάκη-Τσίπρα φαίνεται μάλλον αναπόφευκτη. Η άκριτη πλειοδοσία διακρίνει και τους δύο. Σ’ αυτό ο μεν Τσίπρας παραμένει πιστός (ας μην ξεχνάμε και τις ομιλίες του στην ΔΕΘ το 2021, 2022 και 2023) ο δε Ανδρουλάκης ως νεοφώτιστος –και ελλείψει αξιόπιστα κοστολογημένου προγράμματος απλά ακολουθεί.

Με νέο κόμμα Τσίπρα, τι Τσίπρας, τι Ανδρουλάκης.

Διαβάστε επίσης

«Slum lords»: «Άσπρη» βεβαίωση ενώ το μαύρο χρήμα γκρεμίζει τα θεμέλια της αγοράς