Τα καθαρά αδιέξοδα της αντιπολίτευσης

Το κακό με τις μεγαλοστομίες είναι κάποια στιγμή, ο εκστομών γίνεται ρεζίλι. Η κάθε μία μπορεί να είναι εύηχη ίσως και εντυπωσιακή αλλά, ως σύνολο, να ενέχουν αντιθέσεις, να μην έχουν εσωτερική συνοχή, ούτε καν κοινό υπόβαθρο.

Ο Στέφανος Κασσελάκης συνεχίζει την εγωπαθή περιοδεία του. εξαπολύοντας σε κάθε στάση άσφαιρα κατηγορώ κατά της κυβέρνησης,  με αποκλειστικό στόχο του την εξυπηρέτηση των δικών του στόχων. Θεωρώ ότι η χώρα μας δεν έχει γνωρίζει πιο απολιτίκ αρχηγό, που να έχει γράψει το κόμμα (ως μέλη και μηχανισμό)  του στα παλαιότερα των υποδημάτων του και να έχει εκφράσει τόση περιφρόνηση προς τους οπαδούς του. Ποτέ δεν απευθύνθηκε σ’ αυτούς. Ο Κασσελάκης έχει τάξει στον εαυτό εαυτό του στον ρόλο του προφήτη που απευθύνεται στα πλήθη—όποτε όσοι πιστοί προσέλθετε.

Προεκλογική εκστρατεία μόνο με τσιτάτα, χωρίς αντίλογο, με απειράριθμα selfie, το δήθεν και προσεκτικά ενορχηστρωμένο ξεγύμνωμα της προσωπικής του ζωής (και μάλιστα με αναφορές και περιγραφές παρμένες από την λογοτεχνία) την έκφραση γνώμης επί παντός επιστητού, δεν έχει ξαναδεί η Ελλάδα. Η φαντασία στην υπηρεσία του Κασσελάκη, η αλήθεια προσαρμοσμένη στην επιθυμία του Κασσελάκη, η θέση φτιαγμένη στον οπορτουνισμό του Κασσελάκη.

Πιο Tramp και από τον Tramp. To μόνο που δεν έχει άμεσα υποσχεθεί – μόνο έμμεσα—είναι πως θα καθαρίσει το στάσιμο έλος του κυβερνητικού μηχανισμού.

Πρόεδρος για μία…ημέρα.

«Η Ελλάδα υστερεί πάνω απ’ όλα στην ηθική της πολιτικής. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται την πολιτική, και οι πολιτικοί εκμεταλλεύονται τους πολίτες. Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σταματήσει», είναι πρόσφατη θέση του Κασσελάκη που εκφράστηκε με  εμφατική πειθώ, δόση ειρωνείας, διάσταση επιθετική. Έλειπε μόνο το βασικό υπονοούμενο: «Εγώ που είμαι ηθικός θα διορθώσω την υστέρηση». Τώρα, αν οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς – και όχι την πολιτική, αν οι πολίτες διαφθείρουν τους πολιτικούς και τανάπαλι πάνω στην αμφίδρομη διαδικασία του ρουσφετιού, ουδόλως απασχολεί τον Κασσελάκη. Το απόφθεγμα ήταν σύντομο, απλοποιημένο σε σημείο απόλυτης στρέβλωσης και είχε ομοιοκαταληξία!

Ο Ανδρουλάκης είναι παλιά καραβάνα για να πέσει σε τέτοιες παγίδες, άλλες οφείλουν να τον απασχολήσουν. Δεν έχει, εξάλλου, ούτε την έφεση του Κασσελάκη στην προσωπική προβολή, ούτε την φυσική χαμογελαστή παρουσία με το εφαρμοστό μπλουζάκι που αναδεικνύει το καλλίγραμμο γυμνασμένο σώμα. Ούτε σκυλάκι έχει. Η σοβαρότητα, όμως, εξαντλείται όταν ισχυρίζεται ότι οι επισκέψεις στις τοπικές κοινωνίες θα επιτρέψουν στο ΠΑΣΟΚ να αναδείξει τα τοπικά προβλήματα ώστε να καταγραφεί το ΠΑΣΟΚ ως το μόνο κόμμα που μπορεί έναντι της κυβέρνησης να εκφράσει ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις επίλυσης των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας.»

Η μετάβαση από το μερικό-τοπικό, στο συνολικό-κοινωνικό έχει ενδιαφέρον ως έκφραση λογικής ασυνέπειας, λες και το σύνολο των επιμέρους τοπικών θεμάτων συνθέτουν μία συνεκτική συνολική εικόνα προβλημάτων, η οποία επιδέχεται εθνικές πολιτικές για την επίλυση της. Πέρα από την στρέβλωση της λογικής τώρα ανακάλυψε το ΠΑΣΟΚ την διαδικασία; Τώρα θα καταγράψει και τώρα θα επιλύσει;

Ορθά η κυβέρνηση προτάσσει την ουσία της επιλογής ως προς την ίδια: σταθερή πολιτική ατμόσφαιρα, οπότε και ευνοϊκή ψυχολογία της κοινωνίας ή νέο μπάχαλο με όπλο την τυφλή άρνηση; Οικονομία με εισροές κεφαλαίων, επενδύσεις, απασχόληση και ανάπτυξη ή πισωγύρισμα αλλά ΣΥΡΙΖΑ circa 2012-2019; Εκπροσώπους στην  ευρωβουλή που θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να συμμετάσχει στο γίγνεσθαι μίας νέας Ευρώπης ή άβουλα άτομα-απαράτσικ, με ιδεολογικές παρωπίδες που αφενός θα διαβάλουν την χώρα (λέγε με Αρβανίτη), αφετέρου δεν θα ξέρουν τα τέσσερα για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει και τις λύσεις που θα πρέπει να επιλέξει η Ευρώπη της δημοκρατίας;

Ο Ανδρουλάκης στηρίζεται στην λογική ότι η κυβέρνηση κάνει τόσα λάθη που ο λαός οφείλει να τις κόψει τα πόδια. Αυτός τουλάχιστον παίζει πολιτικό σκάκι – όσο αδύναμος κι αν είναι καθώς γνωρίζει μόνο 2-3 ανοίγματα: Τέμπη, παρακολουθήσεις, κράτος δικαίου. Ο Κασσελάκης λέει «δείτε ποιος είμαι, ακούστε πως βαφτίστηκα, μάθετε πως ξυπνάω» πετά διάφορες (κατά καιρούς) ευήκοες μπαρούφες και λέει «ελάτε να με δοξάσετε».

Διαβάστε επίσης

Η βαθύτερη έννοια της σύγκρουσης φοιτητών στις ΗΠΑ