Τα επιτόκια δεν καθορίζονται πλέον από τον πληθωρισμό αλλά από την εκτίμηση του ρίσκου

Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) να μην μειώσει τα επιτόκια της επιβεβαίωσε πλήρως την θέση της στήλης (21/3) όταν υποστήριζε ότι: «…οπότε ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους η ECB  ταυτίζεται με την FED στο συμπέρασμα πως δεν δικαιολογείται βιασύνη στην μείωση των επιτοκίων.»

Η επικεφαλής της ΕΚΤ, Κριστίν Λαγκάρντ (Christine Lagarde) σε μία σπάνια στιγμή αποκάλυψης, αναφέρθηκε στην διαφωνία του διοικητικού συμβουλίου, όπου υπήρχε σαφής μειοψηφία (όπως αποδείχθηκε) που υποστήριζε την μείωση τώρα. Προφανώς, βέβαια, υπερίσχυσαν οι ιέρακες, αν και ο τρόπος με τον  οποίο διαμορφώνεται το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον καθιστά την διάκριση αυτή μάλλον θολή.

Το θέμα, δηλαδή, δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στον πληθωρισμό και την πορεία του αλλά στην γενικότερη εκτίμηση του ρίσκου.

Αν ήταν μόνο ο πληθωρισμός, και οι δύο κεντρικές τράπεζες, ΕΚΤ και FED ίσως να είχαν ήδη ξεκινήσει την πορεία της νομισματικής χαλάρωσης. Στην Ευρώπη όπως και στις ΗΠΑ ο πληθωρισμός τείνει καθοδικά προς τον…άγιο στόχο του 2%., οπότε μία χαλάρωση θα ήταν δικαιολογημένη.

Όπως αναφέραμε, όμως, στις 21 Μαρτίου, η μεν FED ανησυχεί με την στενότητα στην αγορά εργασίας και την συνεχή πίεση της κατανάλωσης, η δε ΕΚΤ για την εμπόλεμη κατάσταση στο κατώφλι της και τα προβλήματα στις αλυσίδες εφοδιασμού—για να μην αναφερθούμε στο θέμα της μετανάστευσης και στις εσωτερικές διαφωνίες μεταξύ των κρατών-μελών.

Η FED  και η Bank of England περισσότερο, η ΕΚΤ λιγότερο, αλλά σήμερα πλέον οι κεντρικές τράπεζες έχουν σε μεγάλο βαθμό εξελιχθεί σε παραρτήματα του υπουργείου οικονομικών της χώρας τους. Πρέπει έτσι να διαχειριστούν έναν τεράστιο όγκο ρευστότητας που κυκλοφορεί στην παγκόσμια οικονομία, και μάλιστα (όπως γράψαμε χθες) με σημαντικό μέρος της (πάνω από $500 τρις)  τελείως ανεξέλεγκτο.

Τόσο ο Powell όσο και η Κριστίν Λαγκάρντ δεν μπορεί παρά να ανησυχούν για τα φάσμα που έχει σκεπάσει την Δύση: αυτό του Τραμπ. Οι επιπτώσεις μίας εκλογής του θα εξαρτηθούν ως ένα βαθμό από τα αποτελέσματα στα δύο σώματα του Κογκρέσου, αλλά η δυνατότητα του εκάστοτε προέδρου να κυβερνά με προεδρικά διατάγματα (executive orders αποκαλούνται στις ΗΠΑ) είναι σημαντική.

Ότι και να συμβεί, όμως, στην Βουλή των Αντιπροσώπων και στην Γερουσία, ο Tramp θα στρέψει την εξωτερική πολιτική προς τον απομονωτισμό, την εσωτερική στον συνταγματικό συντηρητισμό και την οικονομική στον ακραίο νέο-φιλελευθερισμό. Οι επιπτώσεις θα είναι βαθιά αρνητικές άμεσα για την Ευρώπη, με μικρή καθυστέρηση για τις ίδιες τις ΗΠΑ. Αν δούμε αυτές τις εξελίξεις να συμβαίνουν, η συζήτηση για τα επιτόκια θα είναι περίπου εκτός πραγματικότητας.

Διαβάστε επίσης

Τα βαθιά προβλήματα της Ευρώπης και η ελληνική κομματική εσωστρέφεια