Πώς οι Γερμανοί επιχειρούν και πάλι να στραγγαλίσουν την Ευρώπη

Ο Bismarck θα πρέπει να στριφογυρνά στον τάφο του. Ο δημιουργός της σύγχρονης Γερμανίας μπορεί να χρησιμοποίησε «σίδηρο και αίμα» στο δρόμο της ένωσης, αλλά από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του νέου κράτους αναγνώρισε την ανάγκη των συμμαχιών και των ισορροπιών.

Το περίπλοκο, πολυδιάστατο αλλά αποτελεσματικό δίκτυο διπλωματικών συμφωνιών που έκτισε εξασφάλισε ειρήνη και ευημερία. Όταν έφυγε, το οικοδόμημα κατέρρευσε. Πρώτα ο Kaiser και στην συνέχεια ο Hitler δεν έμαθαν από την κληρονομιά που τους άφησε ο Σιδερένιος Καγκελάριος. Θέλησαν να επιβάλλουν την δική του κοσμοθεωρία στην Ευρώπη με τα γνωστά καταστροφικά για όλους αποτελέσματα.

Στην σύγχρονη εποχή μας, η σύγχρονη Γερμανία δεν δείχνει να έμαθε ούτε καν από τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Προσπάθησε με επιτυχία να κυριαρχήσει οικονομικά στην Ευρώπη, στηριζόμενη στην βοήθεια ανοικοδόμησης που της δόθηκε κυρίως για γεωπολιτικούς λόγους. Λόγω μεγέθους είχε πρώτο λόγο στην δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η τότε ηγεσία της, όμως, (Adenauer- Earhart) είχε ζήσει την ανείπωτη θλίψη του πολέμου και πίστευε βαθιά και ειλικρινά στο ευρωπαϊκό όραμα. Σταδιακά, όμως, η ευρωπαϊκή  σκοπιά εξασθένισε. Ο Kohl, με την μονομερή απόφαση της ενοποίησης έδειξε τα πραγματικά χρώματα της Γερμανίας. Η Merckel με την αντι-αμερικανική και ουσιαστικά αντι-ευρωπαϊκή πολιτική της, τα έκανε σημαία.

Αντί με τα όπλα, η Γερμανία κατακτούσε την Ευρώπη οικονομικά. Η πείσμονα θέση της για το ευρώ -που έγινε μάρκο με άλλο όνομα- το θεμελίωσε. Η στροφή προς την Κίνα και η ενεργειακή εξάρτηση από την Ρωσία το εφάρμοσε στην πράξη.

Η Γερμανία πρωτοστάτησε στην μεταφορά πόρων από το Νότο στον Βορρά. Η Γερμανία επέβαλε την σκληρή δημοσιονομική πολιτική που εξυπηρετούσε τα δικά της συμφέροντα. Η Γερμανία έκανε την Ελλάδα πειραματόζωο εφαρμογής πολιτικών που στερούνταν κοινής λογικής, επιστημονικής βάσης και ηθικού ερείσματος.

Μαθαίνοντας, ίσως, από τα αποτελέσματα των μνημονίων και τις πολλαπλές κρίσεις (χρηματοπιστωτική, πανδημία, γεωπολιτική) η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ορθά έφερε στο τραπέζι ένα νέο σχέδιο οικονομικής πολιτικής, που ξέφευγε από τα άκαμπτα περιθώρια του Συμφώνου Σταθερότητας.

Η Επιτροπή αναγνώρισε ότι ένας ζουρλομανδύας δεν κάνει για όλους και ορθά πρότεινε μία πιο εξατομικευμένη προσέγγιση στο θέμα της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής και της διαχείρισης του δημόσιου χρέους. Πρότεινε δηλαδή το ύψος του πρωτογενούς ελλείμματος και της σχέσης του χρέους προς το ΑΕΠ να καθορίζεται για το κάθε κράτος ξεχωριστά ανάλογα με την ανάλυση για την βιωσιμότητα του χρέους και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα που καταρτίζει η κάθε χώρα.

Η παρακολούθηση (monitoring) των εξελίξεων να γίνεται με βάση το ετήσιο πλάνο καθαρής δαπάνης (μείον δηλαδή το ποσό για την πληρωμή τόκων) κυκλικά προσαρμοσμένης – που θα λαμβάνει υπόψη της, με άλλα λόγια, την φάση συγκυρίας που θα βρίσκεται η οικονομία.

Η Γερμανία το απέρριψε χωρίς συζήτηση. Υπάκουη η Επιτροπή, ξαναγύρισε στο τραπέζι του σχεδιασμού και έφτιαξε ένα νέο ζουρλομανδύα. Τι προβλέπει αυτός; Διαβάστε να θαυμάσετε, διότι μέσα στην δίνη της μακράς προεκλογικής περιόδου και του δικού μας εθνικού ζουρλομανδύα που λέγεται «αναλογική», χάσαμε το καλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής παράστασης, όπου η Γερμανία είναι διευθυντής ορχήστρας (για να μην χρησιμοποιηθούν άλλες εκφράσεις).

Αν, λοιπόν, μία χώρα έχει πρωτογενές έλλειμμα πάνω από το 3%, ότι και να λέει η ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους, ότι και να λένε τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα, θα είναι υποχρεωμένη να μειώνει την σχέση χρέους προς ΑΕΠ κατά μισή ποσοστιαία μονάδα κάθε χρόνο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τη ΝΔ για το πρόγραμμα της, τότε δεν έχει ιδέα τι θα περίμενε το δικό του πρόγραμμα αν είχε έρθει στην εξουσία.

Το…καλύτερο δεν το ανέφερα, όμως: η προσαρμογή της χώρας που έχει «ξεφύγει» θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέσα σε 4-7 χρόνια. Ζήτω τα μνημόνια.

Δυστυχώς, η Γερμανία δεν εννοεί να μάθει. Η χώρα που γέννησε τον Marx και τον Engels στερείται στοιχειώδους διαλεκτικής σκέψης και πάσχει από έλλειψη ιστορικής μνήμης. Δεν είναι ο φόβος του πληθωρισμού που κάνει τους Γερμανούς υπέρμαχους του σκληρού νομίσματος. Είναι η δίψα τους για οικονομική κυριαρχία.

Με την ίδια λογική της στυγνή αναζήτηση της ανταγωνιστικότητας που τους έκανε να τυφλωθούν στο ανελέητο κυνηγητό της φτηνής ενέργειας, σήμερα προσπαθούν να επιβάλουν και πάλι ένα κανόνα «δια πάσαν νόσο και πάσαν μαλακίαν», χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ειδικές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στην κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Γερμανία ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό της. Μόνο για ό,τι την συμφέρει οικονομικά. Οι πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις δεν την απασχολούν – ιδίως αν αφορούν άλλες χώρες. Μπορεί η Ουγγαρία και η Πολωνία να αποτελούν κίνδυνο για τη φιλελεύθερη ευρωπαϊκή δημοκρατία, η Γερμανία, όμως, αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Διαβάστε επίσης

Μακρόχρονη μέχρι «θανάτου» σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ

──────────────────

Εκλογές 2023

Εκλογές 2023: Όλη η επικαιρότητα στο mononews.gr

Οδηγός – Πού και πώς ψηφίζω στις 25 Ιουνίου

Δείτε live τον χάρτη των αποτελεσμάτων