Ο Θεοδωρικάκος, ο ΣΥΡΙΖΑ και η πέμπτη γενεά της Αστόρια

O Τάκης Θεοδωρικάκος πιστώνεται μία συμβολική – αλλά πολύ σημαντική – επιτυχία της κυβέρνησης: σε ένα τοξικό πολιτικό περιβάλλον, όπου κυριαρχούν οι καταγγελίες ένθεν και ένθεν, βρέθηκαν 200 plus – που λένε και στον ΣΥΡΙΖΑ – βουλευτές, οι οποίοι θα υπερψηφίσουν το νομοσχέδιο για την διευκόλυνση της ψήφου των αποδήμων.

Ο υπουργός Εσωτερικών δεν ήταν μόνος – στην (περίπου) ανοικτή διαπραγμάτευση που έγινε με τα κόμματα της αντιπολίτευσης μετείχε ενεργά ο Γιώργος Γεραπετρίτης , από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου. Αλλά αυτό δεν αλλάζει και πολλά – για την ακρίβεια , δεν αλλάζει τίποτα.

Αυτό που άλλαξε ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ζήτημα, το οποίο επί της αρχής ακούγεται απλό , αλλά στην πράξη τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή, όταν τα κόμματα μετρούν το εκλογικό τους συμφέρον. Μερικές φορές όμως, τα πράγματα είναι σύνθετα: για παράδειγμα, ποια είναι η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στους Έλληνες μετανάστες; Ή του ΚΚΕ; Ή του Βελόπουλου;

Ούτε ο Θεός μπορεί να ξέρει: κατ’ αρχάς , στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια Υπηρεσία στην οποία θα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να μεταναστεύσουν ώστε να το δηλώσουν. Χιλιάδες ελληνόπουλα φεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές, κάποια επιστρέφουν , κάποια δεν επιστρέφουν ποτέ – ή το πράττουν ως συνταξιούχοι.

Αλλά και εκείνοι που φεύγουν για να εργαστούν – είτε ως προγραμματιστές στην Σίλικον Βάλει είτε ως σουβλατζήδες στην Γη του Πυρός – δεν χρειάζεται να ενημερώσουν κάποια δημόσια Υπηρεσία. Και φυσικά, όταν οι συμπατριώτες μας αυτοί καταλήξουν να μείνουν για δεκαετίες στο εξωτερικό και δημιουργήσουν οικογένειες, επαφίεται στον πατριωτισμό τους να διατηρήσουν την σχέση με την Ελλάδα και τον ελληνισμό.

Κάποιες έρευνες που έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια, όπως και η αναμφισβήτητη παρουσία των ομογενειακών οργανώσεων, δεν έχουν ρίξει φως στην υπόθεση: υπάρχει τελικά άλλη μία Ελλάδα στο εξωτερικό ή δεν μπορούμε ούτε να μετρηθούμε;

Τα κόμματα προτιμούν ασφαλείς επιλογές – και έτσι οι του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν από την εποχή που ακόμα ήταν στην κυβέρνηση να μιλούν για τους Έλληνες πέμπτης γενεάς που ζουν στην Αστόρια , δεν ξέρουν ελληνικά , ούτε που πέφτει η Ελλάδα, αλλά θέλουν μανιωδώς να ψηφίσουν Μητσοτάκη για να υποφέρουν οι άγνωστοι συμπατριώτες τους. Και το δίλημμα που έμπαινε σε όλες τις συζητήσεις ήταν «πως θα ψηφίζουν οι άνθρωποι αυτοί για το τι θα κάνουμε εμείς;».

Τις δικές τους επιλογές έκαναν όλα τα κόμματα – με πρώτο το ΚΚΕ, που είδε να παίρνει 14% στις κάλπες όπου ψήφισαν νομίμως οι απόδημοι στις ευρωεκλογές. Και έτσι, η συζήτηση επανήλθε στο πραγματικό της θέμα – την διευκόλυνση των ψηφοφόρων εξωτερικού – με το ΚΚΕ στο ρόλο της μπάνκας, αφού με τις δικές τους ψήφους εξασφαλίζονταν τα 200 κουκιά.

Ο Θεοδωρικάκος δεν είχε παρά να συζητά με όλους – και να ικανοποιήσει στο τέλος το ΚΚΕ – ώστε να σύρει και τον ΣΥΡΙΖΑ στην γραμμή «ό,τι πει ο Περισσός»: από την στιγμή που είχαν βρεθεί οι 200 – και άρα οι ψηφοφόροι εξωτερικού θα ψηφίσουν , αν θέλουν – ποιος έχει λόγο να κρατήσει τον μουτζούρη του «όχι»;

Με τούτα και με εκείνα , η Νέα Δημοκρατία πέτυχε μία «μεγάλη συνεννόηση» , από τις σπάνιες στην ελληνική πολιτική Ιστορία. Το μόνο που απομένει, είναι να ανταποκριθούν οι απόδημοι – γιατί με τους περιορισμούς που μπήκαν, αυτό «παίζεται»…