Είχαμε τον βασιλιά ήλιο, αποκτήσαμε και την υπουργό με το ίδιο προσωνύμιο. Ο Λουδοβίκος ΙΔ’ θεωρούσε εαυτόν κέντρο του ηλιακού συστήματος.

Η υπουργός Εργασίας κερδίζει τον τίτλο επειδή καταργεί το ρολόι εργασίας.

Ο κόσμος θα δουλεύει «ήλιο με ήλιο», από την αυγή ως τη δύση, δεκατρείς ώρες σερί. Δική της πρωτοβουλία που θα γράψει ιστορία.

Η κυριακάτικη αργία έχει καταργηθεί από καιρό, οπότε ο εργοδότης μπορεί να επιβάλλει το ωράριο που εξυπηρετεί τον ίδιο με επιχείρημα «δεν βγαίνω, μπαίνω μέσα, θα κλείσω, έχω γραμμάτια, έχω δάνεια». Εδώ αρθρώνεται το επιχείρημα που χρησιμοποιούν στο δικαστήριο οι δικηγόροι των θυμάτων βιασμού. «Υπήρχε συναίνεση». Ο εργαζόμενος δέχτηκε να δουλέψει «ήλιο με ήλιο».

Σε περίπτωση άρνησης υπερωρίας, δεν θα απολυθεί, τον προστατεύει ο νόμος. Μπορεί να διαπραγματευτεί με το αφεντικό. Ειλικρινά τώρα, δεν υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί στα επιτελεία, να έχει μεγαλώσει σε μια νορμάλ οικογένεια, να έχει δουλέψει σε κανονική δουλειά και όχι ως γόνος, απόγονος, διευθυντής ή μπίζνεσμαν;

Επειδή αν υπήρχε ένας άνθρωπος με κανονική ζωή, θα εξηγούσε ότι συναίνεση δεν υπάρχει με το αφεντικό ούτε διαπραγμάτευση ούτε ελαστικότητα. Υπήρχε όμως ο νόμος και το συνδικάτο, όπου αυτό ήταν εφικτό. Τώρα ο νόμος επιτρέπει δεκατρείς ώρες, «κι αν δεν αρέσει, εκεί είναι η πόρτα».

Το οκτάωρο παραμένει κεκτημένο, τυπικά πάντα. Καταλαβαίνουμε εύκολα ότι η δημιουργία ενός παράλληλου πλαισίου που νομιμοποιεί την υπέρβαση ανοίγει τον δρόμο ώστε η εξαίρεση να γίνει ο κανόνας. Λέει ο νέος νόμος ότι εξασφαλίζει τις έντεκα ώρες ανάπαυσης. Και τι να πρωτοκάνει κάποιος σε έντεκα ώρες; Αφαιρούμε τα πέρα δώθε της διαδρομής, αφαιρούμε τον ύπνο και απομένει ένα συμπιεσμένο δίωρο ζωής. Αχ, εδώ πετιέται εκείνος που θα πει «αγαπώ τη δουλειά μου και τη θεωρώ συνώνυμο της ζωής μου». Προσπερνάμε τον εθελόδουλο και πάμε παρακάτω.

Μια ακόμη δικλίδα ασφαλείας είναι το ανώτατο εβδομαδιαίο όριο 48 ωρών κατά μέσο όρο. Υπογραμμίστε το «κατά μέσο όρο» και αναμένετε σχόλια από τους εργαζόμενους σεζόν, όταν ο νόμος εφαρμοστεί.

Ακόμη και το επιχείρημα του περιορισμού στις 150 ώρες ετησίως δείχνει σχετικό: τριάντα επτά ολόκληρες μέρες με δεκατριάωρα μπορούν να εξαντλήσουν σωματικά και ψυχικά οποιονδήποτε. Να προσθέσουμε κάτι. Αυτές οι υπερωρίες θα γίνονται όταν υπάρχει πολλή δουλειά, δηλαδή πίεση, δηλαδή φόρτος. Δεν μιλάμε για χαλαρή απασχόληση, μιλάμε για τρέξιμο και απαιτήσεις.

Η δυνατότητα να εφαρμόζεται υπερωρία σε καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας προσθέτει μια ακόμη επισφάλεια: ο ίδιος άνθρωπος τη μια βδομάδα δουλεύει λίγο, την επόμενη δουλεύει σαν το σκυλί και δεν έχει καμία σταθερότητα στη ζωή του.

Να πούμε κάτι και για το δίφραγκο. Τόσο βγαίνει η αμοιβή της υπερωρίας στο κατώτατο ωρομίσθιο. Όταν λένε ότι «η προσαύξηση μπορεί να φτάσει 40%» σημαίνει ότι τα πέντε ευρώ την ώρα θα γίνουν επτά ευρώ. Υπογραμμίστε το «μπορεί» καθώς μπορεί και να μην μπορεί. Ντράπηκε η ντροπή όταν το διάβασε αυτό.

Αυτά ήταν τα κακά νέα. Υπάρχει όμως και κάτι καλό. Όλα τα παραπάνω έχουν τεθεί σε διαβούλευση.

Η Νίκη Κεραμέως αναμένει τα σχόλιά σας και ως τις 19 Σεπτεμβρίου μπορείτε να πείτε τη γνώμη σας εδώ: http://www.opengov.gr/minlab/?p=6252

Διαβάστε επίσης

Μαρινάκης-Τσίπρας, Μηδέν-Ένα