Μονοθεματική αντιπολίτευση, μονοδιάστατοι άνθρωποι

Οι ημέρες, οι εβδομάδες, κοντεύουν οι  μήνες να περνούν, και από την αντιπολίτευση δεν ακούμε τίποτα το καινούργιο, δεν αναλαμβάνεται καμία πρωτοβουλία, δεν παρουσιάζεται κάποιο νέο όραμα, στο τέλος-τέλος δεν μπορεί καν να παρουσιάσει μία πιστευτή πορεία προς την εξουσία.

Επανέρχομαι σ’ ένα θέμα όπου ο Μητσοτάκης παίζει μόνος του και μάλιστα στο δικό του γήπεδο – την πρόταση για την διαχείριση της εξουσίας. Μία χρήσιμη για τον τόπο αντιπολίτευση – που θα όφειλε αυτό να έχει ως πρωταρχικό της σκοπό–  θα είχε φροντίσει να έχει παρουσία στον στίβο και μάλιστα σοβαρή.

Αυτές είναι συνθήκες που προσδίδουν αξία στην φιλελεύθερη δημοκρατία, διότι η εποικοδομητική κριτική και η αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας υποχρεώνει μία υπεύθυνη κυβέρνηση να κρατά τα αυτιά της ανοιχτά και να επιδιώκει να βελτιώνεται.

Η αποτελεσματική διαχείριση της εξουσίας κάνει τους δημοκρατικούς θεσμούς ισχυρότερους και τους επιτρέπει να αντιμετωπίσουν χωρίς εκπτώσεις τις προκλήσεις του 21^ου αιώνα.

Στα μικρά κόμματα θα αναφερθώ μόνο για να υπογραμμίσω τον ανύπαρκτο ρόλο που έχουν παίξει στην τελευταία τριετία την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας. Δυστυχώς, ο ίδιος περίπου ισχυρισμός ισχύει και για τα δύο μεγάλα.

Το ΠΑΣΟΚ αφού πέρασε από τα σαράντα κύματα οβιδιακών μεταμορφώσεων, αναζήτησης ηγέτη και προσδιορισμού πολιτικού στίγματος, εξέλεξε αρχηγό με μεταγραφή, που χωρίς να είναι ακριβώς άσημος δεν συντάραξε και τα θεμέλια του Ευρωκοινοβουλίου και που πάντως δεν μπορεί να παραστεί στην Βουλή (ίσως δείγμα απελπισίας για τον κατακερματισμό του κόμματος).

Έκτοτε ο κ. Ανδρουλάκης ακούγεται μόνο όταν μιλά για την υποκλοπή του τηλεφώνου. Υποτίθεται ότι στην Θεσσαλονίκη παρουσίασε τις θέσεις του κόμματος του. Τόλμησε ένας επικοινωνιολόγος από το περιβάλλον του να του πει ξεκάθαρα και σταράτα ότι η εμμονή αυτή τις έθαψε;

Μονόπρακτο παίζει ο κ. Ανδρουλάκης σε άδειες κερκίδες.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ η ακολουθία της πεπατημένης όσο κι αν απογοήτευσε ήταν αναμενόμενη. Θα ήλπιζε κανείς ότι ο αρχηγός —όχι το κόμμα που συναγωνίζεται τα σπλάχνα από τα οποία προήλθε ως προς την παραμονή τους στην παλαιολιθική εποχή—κάτι θα είχε μάθει ως πρωθυπουργός, κάποια πατίνα γνώσης θα είχε αποκτήσει με τα ταξίδια στο εξωτερικό.

Μάταιη η ελπίδα. Οι θέσεις που με θέρμη εξέφρασε ο κ. Τσίπρας θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν ακουστεί από την αριστερή πτέρυγα του Βρετανικού Εργατικού κόμματος το 1946.

Κρατικοποιήσεις, διάλογο με Ρωσία και Τουρκία, μονομερής αφοπλισμός, άλωση των ΜΜΕ και της δικαιοσύνης, κατακρήμνιση της παιδείας – αυτή είναι η πρόταση Τσίπρα. Και, βέβαια, παροχές, παροχές, παροχές. Που σημαίνει ελλείμματα, ελλείμματα, ελλείμματα. Που μεταφράζονται σε μνημόνια, μνημόνια, μνημόνια.

Δεν βρέθηκε ένας επικοινωνιολόγος να του πει ότι πολλές φορές οι δοκιμασμένες συνταγές δεν πιάνουν; Ιδιαίτερα έξω από την γνώριμη κουζίνα;

Μονόπρακτο παίζει και ο κ. Τσίπρας, σε μισογεμάτες κερκίδες με σκόρπιους θεατές. Πολλοί που είχαν πάει όταν πρωτάνοιξε το θέατρο έφυγαν είτε απογοητευμένοι είτε θυμωμένοι. Από αυτούς που απέμειναν πολλοί φεύγουν τώρα με χασμουρητά.

Διαβάστε επίσης:

Τα Πραγματικά Χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ

ΔΕΘ 2022: Αλέξης Τσίπρας ίδιος και απαράμιλλος