Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται ένα επενδυτικό σοκ ύψους 100 δισ. ευρώ

Και οι πέτρες έχουν αντιληφθεί την επιτακτική ανάγκη η χώρα μας να προσελκύσει νέες επενδύσεις, κυρίως από το εξωτερικό. Είναι μονόδρομος, κατά την κλισέ δημοσιογραφική έκφραση, εάν θέλουμε να οικοδομήσουμε μια βιώσιμη οικονομία και να ανοίξουμε ξανά έναν νέο ενάρετο κύκλο ανάπτυξης. Όπως την περίοδο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνας, όταν ο κατασκευαστικός οργασμός είχε καταλάβει κάθε γωνιά της χώρας, αλλάζοντας για πάντα την εικόνα της. Ανεξάρτητα εάν υπήρξε σπατάλη ή «ρεμούλα», όπως πολλοί καταγγέλλουν, στα δημόσια έργα εκείνης της περιόδου, η παρακαταθήκη που άφησε η τότε κυβέρνηση όσον αφορά στις δημόσιες υποδομές ήταν τεράστια.

Ένα επενδυτικό σοκ ανάλογης ισχύος χρειάζεται και σήμερα ο τόπος μας. Οικονομικοί αναλυτές υπολογίζουν πως απαιτούνται επενδύσεις ύψους 100 δισ. ευρώ (!) για να καλυφθεί το κενό που δημιούργησε η κρίση. Χωρίς αυτό, εκτιμάται πως θα περάσουν πολλά χρόνια για να επουλωθούν τα τραύματα που προκάλεσε η πολυετής ύφεση στο σώμα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται όλο και πιο επίμονα με αφορμή και την πρόσφατη γενική απεργία που προκάλεσε έντονη πολιτική αντιπαράθεση είναι μέχρι ποιου σημείου θα πρέπει να φθάσουν οι «θυσίες» μας, προκειμένου να έρθουν οι πολυπόθητες ξένες επενδύσεις.

Έως ποιο σημείο πρέπει να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, όσον αφορά στην απελευθέρωση των αγορών και υπηρεσιών, στην αγορά εργασίας και τα κίνητρα στους υποψήφιους επενδυτές. Πρέπει να στρώσουμε «κόκκινο χαλί» και να προσφέρουμε «γη και ύδωρ» ή μήπως πρέπει να ξαναδούμε τη στρατηγική μας;

Μια άποψη λέει πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε άλλο χρόνο, αλλά οφείλουμε να κάνουμε ότι πρέπει για να διευκολύνουμε την επιχειρηματικότητα, αφού η σωτηρία μας εξαρτάται από τον ιδιωτικό τομέα. Έτσι θα ξαναπάρει μπροστά η μηχανή της ανάπτυξης και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, ενώ παράλληλα θα τεθούν οι βάσεις για ουσιαστική αναστροφή του brain drain, το οποίο παραμένει μια ανοιχτή πληγή.

Η άλλη άποψη υποστηρίζει πως δεν πρέπει να θυσιάσουμε τα πάντα στο βωμό των επενδύσεων. Μπορεί η εισροή νέων κεφαλαίων που θα αφυπνίσουν τις τεράστιες οικονομικές δυνατότητες του τόπου μας να έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, ωστόσο δεν πρέπει να ισοπεδωθούν τα πάντα.

Σαφέστατα και θα πρέπει το πλαίσιο να εκσυγχρονισθεί και να προσαρμοσθεί στις συνθήκες της εποχής, ωστόσο πρέπει πάση θυσία να μπουν κόκκινες γραμμές. Και κυρίως να μην καταπατηθεί το Σύνταγμα και οι νόμοι του Κράτους. Ζητούμενο άλλωστε είναι η ευημερία των ανθρώπων και όχι των αριθμών. Κάτι που δεν πρέπει να λησμονούν ποτέ όσοι χαράσσουν πολιτική και παίρνουν τις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον των επόμενων γενεών…