Μεταρρυθμίσεις και καθημερινότητα

Σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα η συντριπτική πλειοψηφία των διευθυνόντων συμβούλων εταιρειών αρχίζουν να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους στα σχέδια τους τις επιπτώσεις των συνταρακτικών γεγονότων που χαρακτηρίζουν την εποχή μας και να σχεδιάζουν σενάρια επί χάρτου.

Αν αυτό κάνουν οι επιχειρηματίες, ουαί και αλίμονο στα κράτη που δεν το πράττουν.

Όλα αυτά, βέβαια, αναφέρονται στα μεγάλα γεγονότα – τα ορατά και απτά. Αναφέρονται στις εκτιμήσεις για εξελίξεις— το βαθμό που είναι κατανοητές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπάρχει ακριβής οραματισμός. Προσπάθεια γίνεται.

Η ζωή, όμως, δεν μπορεί να εξαντλείται στην ανησυχία για την μεγάλη εικόνα. Υπάρχει η καθημερινότητα –και διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τις συμβουλές που φέρεται να έδωσε στον πρωθυπουργό ο περίφημος Αμερικανός σύμβουλος. «Φυγή προς το εμπρός μέσω των μεταρρυθμίσεων» ήταν το απαύγασμα, τουλάχιστον με βάση την ερμηνεία που δίνω στα  ρεπορτάζ.

Μίλησα για την μεγάλη εικόνα, και επανέρχομαι σ’ αυτήν με αναφορά όμως, τώρα, στην Ελλάδα. Διότι, εξαίρετο είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση ασχολείται σοβαρά με την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων – αυτή είναι η δουλειά της.

Υπάρχει, όμως, και ο μικρόκοσμος. Δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες προβλήματα που ο πολίτης αντιμετωπίζει κάθε ημέρα και η κοινωνία αντίστοιχα, ως σύνολο, καταβάλει το ανάλογο τίμημα. Θα αναφέρω δύο πρόσφατα παραδείγματα.

Πριν από μερικές ημέρες σοβαρό έντυπο χρειάστηκε μία ολόκληρη σελίδα για να περιγράψει το σύμπλεγμα των νόμων, της γραφειοκρατίας, των συμφερόντων, που εμποδίζουν για δεκαετίες τώρα την κατεδάφιση των αυθαιρέτων. Δεν τα διάβασα για πρώτη φορά. Στα τελευταία τριάντα χρόνια τουλάχιστον πέντε. Είναι πάντα τα ίδια. Το ρεπορτάζ είναι… αιώνια επίκαιρο.

Ρωτά ο πολίτης: εφόσον το πρόβλημα είναι γνωστό και μάλιστα στην λεπτομέρεια του, γιατί δεν το λύνει η κυβέρνηση;

Μόλις πρόσφατα, γεγονός σε βόρειο προάστιο τάραξε συθέμελα την αίσθηση ασφάλειας των πολιτών. Είχαν προηγηθεί, βέβαια, επεισόδια με συμμορίες ανηλίκων και γονείς έφτασαν στο σημείο να περιπολούν οι ίδιοι την περιοχή.

Ρωτά ο πολίτης: εφόσον το πρόβλημα είναι γνωστό, τι κάνει το κράτος – δηλαδή η κυβέρνηση;

Στο πρώτο παράδειγμα, ο πολίτης περιμένει να δει ένα απλό νομοθέτημα που θα καταργεί όλα τα εμπόδια, συγκεντρώνοντας την απαραίτητη εξουσία –μαζί με τα κατάλληλα μέσα—σε ένα κέντρο. Στο κάτω-κάτω έτσι έγινε η ψηφιακή επανάσταση στην Ελλάδα.

Στην δεύτερη περίπτωση, ο πολίτης περιμένει να δει τον εκσυγχρονισμό των σωμάτων ασφαλείας – π.χ. με την ίδρυση ειδικού τμήματος για τις συμμορίες ανηλίκων. Πόση βία, επιτέλους, πρέπει να ανεχθεί για να ξυπνήσει ο αρμόδιος υπουργός;

Κανένας δεν είπε ότι όλα αυτά είναι εύκολα. Έχει αποδειχθεί, όμως, περίτρανα μάλιστα, πως όταν υπάρχει η πολιτική βούληση, η λύση βρίσκεται.

Έγραψα πολλές φορές τον τελευταίο καιρό για την ανάγκη των μεγάλων μεταρρυθμίσεων. Σήμερα, αναφέρομαι στις πιο «μικρές» — στην κυριολεκτικά καθημερινή ζωή.

Αυτή η κυβέρνηση έχει στα χέρια της μοναδική ευκαιρία να ανατρέψει όλα όσα ξέραμε για το αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο ελληνικό κράτος. Αυτό σημαίνει ότι η παρέμβαση πρέπει να είναι από την κορυφή μέχρι τον πάτο και τανάπαλι.

Η λύση «μόνο τα μεγάλα» ή «μόνο τα μικρά» δεν επαρκεί στους σύγχρονους καιρούς μας. Το ‘Ολίγον Μεταρρυθμιστής» δεν περνάει πια.

Διαβάστε επίσης

Το «μη χείρον βέλτιστον» αποτελεί σαθρή βάση εξουσίας