Κύριε Βλαδίμηρε Πούτιν, σας ευχαριστούμε!!

Δεν υπάρχει γεγονός χωρίς εικόνα και, δυστυχώς, από την Ουκρανία έχουμε άφθονες.

Συνοικίες κατεστραμμένες που θυμίζουν Λίβανο και Συρία, σκεπασμένα πτώματα δίπλα στις βαλίτσες τους, ξεσκέπαστα πτώματα.

Έφευγαν από το σπίτι τους, μπορεί να το είχαν μόλις αγοράσει, να  ήταν ενοικιαστές, να το είχαν κληρονομήσει, να ήταν με δάνειο ή να το είχαν μόλις ξεχρεώσει.

Χώρεσαν τις ζωές τους σε μια βαλίτσα. Πόση ζωή χωράει σε μια βαλίτσα;

Σήμερα αγόρασα ένα μολυβένιο τσολιαδάκι που κρατάει μια ελληνική σημαία. Το τοποθέτησα σε  περίοπτη θέση στο σαλόνι μετά από αρκετές δοκιμές.

Καθόμουν και το καμάρωνα, όπως οι περισσότεροι χαιρόμαστε μια τελείως μη αναγκαία αγορά.

Θα το έβαζα αυτό σε μια και μοναδική βαλίτσα;

Είδαμε και βίντεο με δολοφονίες, σχεδόν εν ψυχρώ, είδαμε κλόουν να υποδέχονται τα μικρά προσφυγόπουλα στα σύνορα και να τους προσφέρουν γλειφιτζούρια και σοκολάτες.

Είδαμε τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, με θεατές ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο. Πρωταγωνιστής σε μια παράσταση του θεάτρου του παραλόγου που ξαφνικά ζωντάνεψε, έλαβε σάρκα και οστά όταν ο Βλαδίμηρος Πούτιν μεταμορφώθηκε σε κόμη δράκουλα και μας δάγκωσε.

Είδαμε την Ευρώπη να κινητοποιείται, να συντάσσεται να ορθώνεται.

Είδαμε και την Αμερική να ξαναθυμάται τις αρχές της, μαζί με μια ξαναζεσταμένη γεύση εκδικητικότητας γιατί οι μνήμες που προσδιοριζόταν από την Ρωσική απειλή είναι ακόμα νωπές.

Είδαμε την Γερμανία να στοιχειώνει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να δηλώνει έτοιμη να ξαναγίνει στρατιωτική δύναμη.

Η Γερμανία ακόμα δεν είναι μέλος του 5μελούς συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ στο οποίο ανήκουν η Ρωσία και η Κίνα….Μήπως εκεί χρειάζονται κάποιες παρεμβάσεις;  Επίσης η Γερμανία δεν έχει τολμήσει να αναπτύξει πυρηνικό οπλοστάσιο, όταν πυρηνικά έχουν το Πακιστάν, η Ινδία, η Βόρεια Κορέα και το Ισραήλ…

Είδαμε τους ολιγάρχες να βάζουν πρόσω ολοταχώς στα σκάφη  και στα αεροπλάνα τους για να τα γλυτώσουν από τις κατασχέσεις.

Είδαμε πολλά, ακούσαμε και διαβάσαμε ακόμα πιο πολλά, φάγαμε γροθιές στο στομάχι, νιώσαμε σφιξίματα στο στήθος.

Μάθαμε όμως περισσότερα.

Μάθαμε πράγματα που ευχόμασταν να τα μαθαίναμε μόνο από τα βιβλία και όχι από την ζωή.

Μάθαμε πως η δημοκρατία, η ελευθερία, η συμμετοχή, τα κόμματα, οι ασφαλιστικές δικλίδες είναι θησαυρός, είναι ο τρόπος που ζούμε.

Μάθαμε πως όταν κάποιος είναι μόνιμος στην εξουσία κάτι δεν πάει καλά ή ΔΕΝ ΘΑ πάει καλά.

Μάθαμε ή ξαναμάθαμε πως οι ολιγάρχες λεηλάτησαν σαν μια παρέα άξεστων τα παρατημένα και απαξιωμένα προικιά της σοσιαλιστικής Ρωσίας με ανεκδιήγητους διαγωνισμούς, με εξαφανισμένους συμμετέχοντες, χωρίς χρήματα, με μοναδικό κεφάλαιο τις γκρίζες διασυνδέσεις τους.

Μάθαμε πως ο πλούτος ο κλεμμένος μπορεί να ξοδεύεται λαμπερά αλλά στο τέλος έχει στυφή γεύση όταν τελειώσει το πάρτι.

Και το Ρωσικό πάρτι μάλλον τελείωσε.

Μάθαμε ότι δεν σχεδιάζεις  την ενεργειακή σου πολιτική σε μορφώματα που βασίζονται  σε συστήματα διακυβέρνησης που δεν κατανοείς  πως λειτουργούν.

Μάθαμε πως όταν απαξιώνεις την δομή, χλευάζεις το τυπικό, περιγελάς τους κανονισμούς ,εκθειάζεις την μαγκιά και θαυμάζεις τον άξεστο και τον αψύ, δεν θα υπάρχει τίποτα να σε προστατεύσει όταν ο άξεστος σε στραβοκοιτάξει.

Μάθαμε πως όλα στην ζωή έχουν ένα κόστος, και καλύτερα το κόστος να το πληρώνεις λίγο λίγο με δόσεις και θυσίες, παρά να το τρως ολάκερο με ροπαλιά στο κεφάλι.

Μάθαμε πως όσες επενδύσεις  σχεδιάζονταν χωρίς να θέτουν την πολιτική σταθερότητα και την δημοκρατική διακυβέρνηση σαν υπέρτατη αξία μάλλον δεν θα βρουν επενδυτές. (εδώ βρίσκεται η ευκαιρία της χώρας μας στη νέα τάξη πραγμάτων…)

Μάθαμε πως ο Ερντογαν δυσκολεύεται να ταυτιστεί με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και έτσι διαφοροποιείται εν τοις πράγμασι.

Μάθαμε πως οι πρόσφυγες, οι καταρτισμένοι, οι σοβαροί, εκείνοι που μπορεί να ενταχθούν, να ζήσουν δίπλα μας, είναι περιζήτητοι και αρκετές εταιρείες αρχίζουν ήδη καμπάνιες για να τους προσελκύσουν.

Μάθαμε αυτό που δεν θέλαμε να μάθουμε.

Πως δεν έχουμε κάνει αρκετά για να διαδώσουμε τις αξίες μας στον υπόλοιπο κόσμο, έχουμε μείνει λίγοι, και έχουμε αφήσει πίσω πάρα πολλούς.

Ευχαριστούμε κύριε Πούτιν για τα εντατικά μαθήματα που μας παραδώσατε.

Δεν θέλουμε άλλα.

Μας φτάνουν για να μελετάμε, να σκεφτόμαστε αλλά κυρίως να πράττουμε και να φερόμαστε διαφορετικά για πολλά πολλά χρόνια.

Μακάρι και για πάντα.

Διαβάστε επίσης

Θα ήθελες εσύ να επιλέγεις την εφημερίδα σου ή ό,τι σου δώσει ο περιπτεράς;