Η κατάσταση των πραγμάτων

Εύλογα μπορεί να τεθεί η ερώτηση «τι γίνεται τελικά στο Ισραήλ;» Την φρίκη της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς διαδέχτηκε η απέραντη υποκρισία για την σφαγή των αμάχων στην Γάζα, όταν η ίδια η Χαμάς απροκάλυπτα τους χρησιμοποιεί ως ασπίδες. Κατά τα άλλα, οι εξελίξεις ακολουθούν τον δρόμο τους.

Στις προειδοποιήσεις του Ιράν και της Χεζμπολά προς το Ισραήλ να μην συνεχίσει τον πόλεμο, το Ισραήλ αντέταξε τις δικές του προειδοποιήσεις και προς τους δύο να μην εμπλακούν – ενισχυμένες από την εντυπωσιακή στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην περιοχή.

Στην σχεδόν παγκόσμια κατακραυγή για την ανθρωπιστική κατάσταση στην Γάζα και στις εντυπωσιακές διαδηλώσεις, το Ισραήλ απάντησε με σύντομες ανακοινώσεις βασισμένες σε γεγονότα και με παγερή σιωπή ως προς την πίεση δημοσίων σχέσεων που δέχεται.

Τελικά, φαίνεται ότι ο συνδυασμός της Ισραηλινής αδιαλλαξίας και της υποστήριξης των ΗΠΑ έχουν απομακρύνει τον κίνδυνο είτε μίας διεθνούς είτε μίας περιφερειακής ανάφλεξης. Η δε ταχύτητα με την οποία οι ΗΠΑ ξεδίπλωσαν την αμυντική τους ισχύ, άφησε με πολλά ερωτηματικά όσους υποστηρίζουν την έκπτωση της από την θέση της κορυφαίας παγκόσμιας δύναμης.

Η έκβαση του πολέμου σε αστικό περιβάλλον έχει αφήσει περίπου άφωνους όσους υποστήριζαν ότι το Ισραήλ πέφτει σε παγίδα που θα το καταστρέψει. Παρά την αρχική ομοφωνία στην καταδίκη του Ισραήλ, οι διαφορές ανάμεσα στους Άραβες και τους Οθωμανούς καθώς και ανάμεσα στους Σούνι και τους Σιίτες φαίνεται σταδιακά να υπερισχύουν το αρχικά και επιφανειακά ενωμένου μετώπου κατά του Σιωνισμού.

Η Ρωσία έβγαλε φετφάδες αλλά φαίνεται να ανησυχεί περισσότερο για την κατάσταση στην Ουκρανία, όπου οι όποιες ελπίδες της για τελική νίκη βασίζονται είτε στους «αριθμούς» της (που υπερτερούν αυτών της Ουκρανίας) είτε σε μία ευρύτερη παγκόσμια διευθέτηση που θα καλύψει τόσο τη δική της διαμάχη με το ΝΑΤΟ όσο και το θέμα των δύο κρατών – Ισραήλ-Παλαιστινίων.

Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η Τουρκία με την ακραία εκφορά λόγου (προφανώς ο Ερντογάν ανησυχεί σφόδρα για το Κουρδικό) κινδυνεύει να αποδειχθεί ο μεγάλος χαμένος της ιστορίας. Ενώ το Ιράν τείνει να αποδειχθεί ένας «χάρτινος τίγρης» που αναδεικνύεται μόνο μέσω της τρομοκρατίας που υποθάλπει αλλά και που το ίδιο ασκεί—μόνο «στα σίγουρα».

Το μεγάλο ερώτημα παραμένει η Κίνα. Εκτός από τις τυπικές καταδικαστικές της Δύσης ανακοινώσεις, η Κίνα έχει κρατήσει μία αξιοθαύμαστη –αν και για τους γνώστες αναμενόμενη – ουδετερότητα.

Βέβαια, για εσωτερικούς λόγους, η Κίνα είναι κατά της τρομοκρατίας και κατά του Ισλάμ. Εξάλλου, με τον Xi Jinping (που σε πλήρη αντίθεση με τους τρεις προκατόχους του Deng Xiaoping. Jiang Zemin, Hu Jintao) έχει υιοθετήσει μία έντονα ιδεολογική στάση με αναφορά σε όλα τα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής– οπότε η Κίνα δεν σπεύδει. Ο ορίζοντας της είναι μακρόχρονος –βασισμένος στην αναπόφευκτη κατάρρευση του καπιταλισμού υπό το βάρος των εσωτερικών του αντιθέσεων.

Όπως σημείωσε σε πρόσφατο άρθρο του ο Kevin Rudd, ένας από τους διεθνώς πιο έγκυρους παρατηρητές της Κίνας, υπό τον Xi η πολιτική έχει ωθηθεί στην αριστερή Λενινιστική πλευρά, η οικονομία στην αριστερή μαρξιστική πλευρά και η εξωτερική πολιτική στον ακραίο δεξιό εθνικισμό.

Ο κρατικός καπιταλισμός που στήριξαν οι προκάτοχοι του Xi θεωρείται πλέον αποτυχημένος. Η παγκόσμια κρίση του 2008 σε συνδυασμό με την κρίση της Κίνας το 2015, έπεισε πως ο ιδιωτικός τομέας οφείλει να τεθεί υπό περιορισμό, ο δημόσιος να ενισχυθεί και ο έλεγχος που ασκεί το ΚΚΚ να ενταθεί.

Στο πλαίσιο αυτό, ενώ αναπτύσσεται ραγδαία τεχνολογικά και ενισχύει με ταχύτατους ρυθμούς την αμυντική της ισχύ, η Κίνα δεν έχει παρά να κάθεται στις κερκίδες και να αφήνει τους άλλους να σφάζονται. Αναπόφευκτα, βοηθούμενη όμως και από πρωτοβουλίες όπως το Belt and Road θα αποκτά μεγαλύτερη ισχύ και επιρροή, μέχρι να μπορέσει να αναμορφώσει το παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης σύμφωνα με τα δικά της δεδομένα.

Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας ήταν η αρχή. Ο πόλεμος Ισραήλ – Χαμάς/Χεζμπολά/Ιράν το επόμενο βήμα. Η Δύση έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν έντονες εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις. Η αποδήμηση της έχει συχνά «προβλεφθεί». Από πολλές απόψεις είναι «πολύ σκληρή για να πεθάνει».  Ο δρόμος θα είναι μακρής.

Διαβάστε επίσης

Ό,τι και να γίνει, ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε τελείωσε