Αντώνης Κεφαλἀς. Δημοσιογράφος
Η προσφυγική κρίση έχει οδηγήσει σε εμπλοκές στο Κυπριακό, στο Αιγαίο με την Τουρκία, στα σύνορα μας με όλες τις όμορες χώρες και στην Ε.Ε. όπου έχουμε απομονωθεί— ηθικά και πολιτικά. Η κυβέρνηση φέρει ακέραια την ευθύνη για αυτήν την κατάσταση. Η ιδεοληψία της την οδήγησε να μην ελέγχει τα σύνορα και να μην κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες. Το αποτέλεσμα; Έκλεισαν οι άλλοι τα σύνορα τους με την Ελλάδα.
Η ανικανότητα της την οδήγησε σε μία ανεξέλεγκτη κατάσταση υποδοχής και «φιλοξενίας» των προσφύγων/μεταναστών. Με τη χώρα ένα απέραντο στρατόπεδο ψυχών, έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτουμε τον βαθύτερο ρατσισμό που μας διακρίνει. Όλοι κόπτονται για τους πρόσφυγές αλλά κανένας δεν τους θέλει κοντά του.
Φτάνουμε έτσι στην αθλιότητα της Ειδομένης. Η ιδεοληψία εμποδίζει τη δια βίας μετακίνηση των προσφύγων. Μπροστά στην ιδεολογία τι σημασία έχει η αθλιότητα διαβίωσης των χιλιάδων, η αφάνταστη ταλαιπωρία των μητέρων, το έγκλημα κατά των παιδιών; Το ελληνικό επίσημο κράτος είναι απών – εδώ και 3 εβδομάδες. Το ίδιο και στον Πειραιά.
Η ανικανότητα αποτελεί μία εξήγηση. Ο κυριολεκτικά άθλιος πολιτικός εκβιασμός που επιχειρεί –στα όνειρα της—η κυβέρνηση στις πλάτες 40.000 προσφύγων/μεταναστών είναι μία δεύτερη ερμηνεία – πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Η «πρώτη φορά αριστερά» δεν συνειδητοποιεί ότι μέσα σε 12 και κάτι μήνες έχασε το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της: την ηθική ανωτερότητα έναντι των αντιπάλων της. Ηττημένη στο διαλεκτικά λαμπρό οικονομικό πεδίο επιχειρεί το αντιστάθμισμα στην παιδεία και στο προσφυγικό με ταυτόχρονη προσπάθεια να δημιουργήσει το δικό της κομματικό κράτος.
Δεν κάνει διαφορά. Η ήττα της είναι και πάλι εξασφαλισμένη. Η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος δεν εξισορροπείται με τίποτα: ούτε με τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής, ούτε με τη μάχη κατά της διαφθοράς, ούτε με τα ωραία λόγια και την τακτική να πετάμε συνέχεια τη μπάλα στην εξέδρα!
Το ελληνικό πρόβλημα έχει αποκτήσει άλλες διαστάσεις – που με την ανικανότητα δεν τις ελέγχουμε πλέον. Η μεν χώρα από μόνη της έχει ήδη καταδικαστεί σε μία δεκαετία φτώχειας – τα περί ανάπτυξης είναι φληναφήματα. Αυτό θέλουμε, αυτό μας αξίζει. Πως θα μαζέψουμε όμως, το Κυπριακό, το Σκοπιανό, το Τουρκικό; Πως θα ανακτήσουμε έστω και κάποια υποψία αξιοπιστίας στην Ε.Ε.;
Η απάντηση είναι απλή: δεν μπορούμε να μαζέψουμε τους ανέμους που έσπειραν η ιδεοληψία, η ανικανότητα και η έλλειψη γνώσεων και εμπειρίας.
Το μόνο αβέβαιο είναι το μέγεθος της εθνικής καταστροφής που έρχεται.
