Η εικονική πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ

Το κύριο χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ και ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση είναι ότι καλλιεργεί προσδοκίες, που δεν εκπληρώνει. Η γενικά αποδεκτή ερμηνεία για αυτό το φαινόμενο εστιάζεται στον λαϊκισμό: κυνικά υπόσχομαι ότι απατείται προκειμένου να κατακτήσω την εξουσία.

Δυστυχώς η αλήθεια είναι διαφορετική – και ως εκ τούτου πολύ πιο επικίνδυνη για τον τόπο. Πολύ απλά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο βαθιά εμποτισμένος από την ιδεολογία του, ώστε μικρή έχει επαφή με την πραγματικότητα. Βλέπει τα πράγματα όπως θέλει να τα δει και όχι όπως είναι.

Παράδειγμα: πιστή στην ιδεολογία «φορολογήστε βαριά τα υψηλά εισοδήματα» η κυβέρνηση προτίθεται να επιβάλει φόρο 50% στα υψηλά εισοδήματα. Η αποτυχία παρόμοιου εγχειρήματος στη Γαλλία δεν τη νουθετεί. Η μεγάλη διαστάσεων φυγή εταιρειών και οικογενειών από την Ελλάδα δεν την απασχολεί. Η γιγάντωση της παραοικονομίας δεν είναι στο μυαλό της.

Παράδειγμα: ο Πρωθυπουργός θεωρεί ότι η «μάχη» για το Ευρωπαϊκό μέλλον θα διεξαχθεί ανάμεσα στις δυνάμεις του συντηρητισμού και της προόδου. Το γεγονός ότι ο ρατσισμός διαπερνά τις παραδοσιακές ιδεολογίες δεν σημαίνει τίποτα. Η ορατή προοπτική μίας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, όπου αλλού οι ισχυροί και αλλού οι αδύνατοι, δεν υπεισέρχεται στο στρατηγικό περισκόπιο. Το Γερμανικό πείσμα –που διέλυσε την Ευρώπη δύο φορές—και που πάλι εκφράζεται με την εμμονή στη λιτότητα, δεν απασχολεί την κυβέρνηση.

Παράδειγμα: προκειμένου να διασφαλίσει τη δυνατότητα εξόδου δήθεν «αναξιοπαθούντων» στη σύνταξη με 15 χρόνια εργασίας, ο αρμόδιος υπουργός προτιμά να μειώσει τις επικουρικές. Ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν ουδόλως τον απασχολεί. Πρώτα η ιδεολογία.

Παράδειγμα: προκειμένου να διασφαλίσει την –κατά την ιδεολογία του απαραίτητη– στήριξη του εργατικού κινήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητά καν για τα 600 εκατ. ευρώ που δίνει κάθε χρόνο ο φορολογούμενος μέχρι θανάτου πολίτης στο ευγενές ταμείο της ΔΕΗ. Να πληρώσουν οι πλούσιοι. Μόνο που σύντομα πλούσιοι δεν θα υπάρχουν.

Όχι. Δεν είναι λαϊκισμός. Είναι πέρα από το λαϊκισμό. Είναι τυφλή υπακοή στο δόγμα. Γι’ αυτό οι πράξεις της κυβέρνησης και του κόμματος της είναι πέρα για πέρα επικίνδυνες για τη χώρα.

Η κυβέρνηση κινείται με βάση το δόγμα της. Όταν τρώει τα μούτρα της συνέρχεται για ένα μικρό χρονικό διάστημα και μετά αρχίζει τα ίδια. Κάτι σαν τον ορισμό της «ειρηνικής συνύπαρξης» του Λένιν: ένα βήμα μπρος και δύο πίσω.

Υπό ορισμένες προϋποθέσεις μέσα στους επόμενους 12 μήνες η χώρα μπορεί εύκολα να πάει στα βράχια.

Ας είναι καλά η εικονική πραγματικότητα στην οποία ζει ο ΣΥΡΙΖΑ.