Η φωτογραφία του πρύτανη με την ταμπέλα στον λαιμό δεν άλλαξε ακόμα την ζωή στα πανεπιστήμια

Ήταν φθινόπωρο του 2020 όταν είχαμε γίνει όλοι μάρτυρες της φωτογραφίας του άτυχου πρύτανη που δέχθηκε επίθεσή στο γραφείο του και αναγκάστηκε να φωτογραφηθεί με μια ταμπέλα κρεμασμένη από το λαιμό του.

Υπήρχαν κάποιοι που διαφωνούσαν μαζί του, και τον κατηγορούσαν για “εξευρωπαϊσμό του πανεπιστημίου στα πρότυπα άλλων αποστειρωμένων και επιτηρούμενων ιδρυμάτων”.

Άραγε αντί για εξευρωπαϊσμό θα είχαν να προτείνουν κάποια άλλη ήπειρο για να στρέψουμε προς τα εκεί τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα; Εξαφρικανισμό; Εξαμερικανισμό; Εξασιατισμό; Ποιο θα έπρεπε να ήταν το πρότυπο μας ή πυξίδα μας;

Εκείνη η εικόνα του πρύτανη με είχε συγκλονίσει. Ένας άνθρωπος που έχει ξοδέψει την ζωή του στα θρανία και επέλεξε να υπηρετήσει το δημόσιο λειτούργημα του εκπαιδευτικού στην ύψιστη βαθμίδα.

Και να φτάσει να γίνει πρύτανης. Κάτι καλό θα έπρεπε να σημαίνει αυτό.

Κι όμως βρέθηκε να γίνει πρωτοσέλιδο με αυτόν τον ατυχέστατο τρόπο.

Ήταν τόσα τα αρνητικά και στενάχωρα συναισθήματα που είχα νιώσει που στο τέλος είχα πιστέψει πως εκείνη η φωτογραφία του πρύτανη με την ταμπέλα στο λαιμό θα ήταν η αφορμή για μια νέα αρχή στα πανεπιστήμια.

Μια κλωτσιά για να ξετυλιχτεί το κουβάρι της ανανέωσης, της φρεσκάδας, της πρωτοτυπίας, του ανοίγματος του πανεπιστημίου σε όλους και για όλους.

Θεωρούσα πως ήταν η αντίστοιχη συγκυρία με την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού τον Ιούνιο του 2002 μια βραδιά σε μια πλατεία του Πειραιά.
Μια άστοχη στιγμή για τους τρομοκράτες ξεκλείδωσε μια ιστορία που μας συγκλόνιζε για δύο δεκαετίες.

Η φωτογραφία θα μπορούσε να είναι αυτή η θρυαλλίδα που θα έσκαγε και θα άλλαζε την πορεία των πανεπιστημίων.

Αυτή η αλλαγή δεν θα ερχόταν από τους πολιτικούς, από τον υπουργό δημοσίας τάξης που επικήρυξε τους δράστες, από την υπουργό παιδείας, από τους φοιτητές, από τους γονείς.

Από κανέναν από αυτούς.

Θα ερχόταν από τους καθηγητές.

Θα περίμενα να φανταστούν τον καθένα τους με μια ταμπέλα στο λαιμό.

Να τους βλέπουν οι γονείς τους , τα παιδιά τους, οι φίλοι τους και κυρίως οι φοιτητές τους.

Να πουν όλοι με μια φωνή δεν πάει άλλο.

Καθηγητής σημαίνει κάτι.

Καθηγητής είναι κάτι.

Καθηγητής κάνει κάτι.

Διαμαρτύρεται, απεργεί, συγκρούεται, αρθρογραφεί, πρωτοτυπεί.

Αναβαθμίζει τον τίτλο του καθηγητή εκεί που του αξίζει.

Ταυτίζεται με τους φοιτητές, με τους αρίστους, με τους μέτριους, με αυτούς που θα γίνουν αύριο οι πρωτοπόροι της Ελλάδος.

Εξασφαλίζει τις συνθήκες για να ανταλλάσσεται η γνώση , και να αντιμάχονται αποκλειστικά και μόνο οι ιδέες.

Βγαίνει και φωτογραφίζεται κι αυτός όπως ο πρύτανής του με μια ταμπέλα στον λαιμό για συμπαράσταση, όπως κάποιοι συμμαθητές ξυρίζουν τα κεφαλάκια τους για να στηρίξουν τους φίλους τους που έχουν χάσει τα μαλλιά τους μαχόμενοι την αρρώστια τους.

Ποιος δεν θα σας ακούσει; Ποιος δεν θα έρθει μαζί σας;

Είστε καθηγητές πανεπιστημίου.

Είστε στην κορυφή της εκπαιδευτικής πυραμίδας.

Εσείς θα έπρεπε να ξέρετε.

Εσείς θα έπρεπε να δράτε, να νιώθετε, και να ξεχωρίζετε.

Να μην περιμένετε την υπουργό, τον πρωθυπουργό, τον πρύτανη.

Ιδέες θα υπάρξουν πολλές, και πρωτοποριακές, και ριζοσπαστικές.

Από ελεύθερους χώρους για όλους, ακόμα και για μη φοιτητές.

Για άτομα ελευθέρα, με πρόσωπα ανοιχτά, φανερωμένα, με τις ιδέες τους και τα λόγια τους.

Χωρίς τα ρόπαλά τους και τις ουσίες τους.

Από μαθήματα σε ζωντανή μετάδοση με δημοφιλείς καθηγητές για ευρύτερη διάδοση της γνώσης , και για έμπνευση.

Από δράσεις καινοτομικές, με σκοπό το ανοιχτό πανεπιστήμιο, που θα ανταγωνίζεται και θα συναγωνίζεται δημιουργικά με ολόκληρη την κοινωνία.

Είστε καθηγητές πανεπιστημίου, θα βρείτε τον τρόπο.

Εμείς σας περιμένουμε για να σας ακολουθήσουμε.