Η φυγή προς τα εμπρός είναι που θα εκτιμηθεί

Μέσα στην μαυρίλα που εκπέμπει η κρίση της Ουκρανίας και η άνοδος του κόστους της ενέργειας, υπάρχουν και μερικά σημάδια αισιοδοξίας – που συνδυάζουν τον ρεαλισμό με την σύνεση και την αισιοδοξία με τα προβλήματα.

Αν οι εκτιμήσεις της διεύθυνσης μελετών της Εθνικής Τράπεζας αποδειχθούν ορθές –σε πρώτη φάση δεν φαίνεται να υπάρχει έδαφος διαφωνίας από την ΕΛΣΤΑΤ παρά μόνο ίσως οριακό – τότε η επιτυχία του 2021 θα ισοδυναμεί με οικονομικό μπόνους για την κοινωνία και πολιτικό πλεονέκτημα για την κυβέρνηση και το κόμμα της Ν.Δ. Ως εξελίξεις προσθέτουν στην πειστικότητα του αφηγήματος για το τέλος της ενισχυμένης εποπτείας και την ανάκτηση από τη χώρα της επενδυτικής βαθμίδας.

Οι δανειστές μας, εξάλλου, έχουν ήδη προσφέρει ενδείξεις ότι είναι ικανοποιημένοι με τις κινήσεις του οικονομικού επιτελείου και τις προοπτικές που διαγράφονται — χωρίς αυτό αν σημαίνει πως δεν επανέρχονται στις…κλασσικές πλέον συστάσεις όσον αφορά στην υλοποίηση ορισμένων μεταρρυθμίσεων που χρονολογούνται από το …1960.

Θετικό σημείο ο συνέντευξη του Θόδωρου Σκυλακάκη στον Ελεύθερο Τύπο, όπου ο αναπληρωτής υπουργός δεν παρασύρθηκε σε λαϊκισμούς αλλά έμεινε σταθερός στην θέση της συνετής διαχείρισης . Η βασική και απόλυτα ρεαλιστική γραμμή που χάραξε μπορεί να συνοψιστεί σε μία φράση 30 λέξεων: «πάμε καλά, βοηθάμε όσο μπορούμε τον κόσμο ως προς την ακρίβεια, αλλά υπάρχει η αβεβαιότητα της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης και των αποφάσεων που θα πάρουν τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.»

Αν η Ελλάδα καταφέρει να κλείσει το 2021 μειώνοντας τον λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ στο 197%, όπως προβλέπει η ΕΤΕ, τότε ο δρόμος για την έξοδο από την ενισχυμένη εποπτεία και την είσοδο στην επενδυτική βαθμίδα θα είναι ταχύς και ομαλός.

Η λιγότερη στενή παρακολούθηση της πορείας της ελληνικής οικονομίας από τους δανειστές  δεν έχει άμεσα οικονομικά αποτελέσματα – η σημασία της είναι ψυχολογική και πολιτική. Για τον πολίτη δεν κάνει διαφορά. Επειδή, όμως, αποτελεί μία από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επαναφορά των ομολόγων μας στην επενδυτική βαθμίδα, η σημασία της είναι τεράστια. Διότι, στην περίπτωση αυτή, η χώρα θα πάψει να εξαρτάται από την ελεημοσύνη της ΕΚΤ, το βάρος εξυπηρέτησης του χρέους θα είναι πιο υποφερτό και οι επενδυτές θα δουν την Ελλάδα με άλλο – πιο ευνοϊκό—μάτι.

Τρία είναι τα σημαντικά θέματα που οφείλουμε να προσέξουμε – γιατί δεν είναι λίγες οι φορές όπου η κοπιαστική πρόοδος ετών χάνεται μέσα σε λίγους μήνες.

Θέμα πρώτο, να μην υποκύψουμε στον μύθο του λεφτόδενδρου. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο η κυβέρνηση να συνάψει τις συμμαχίες που θα ασκήσουν αδιάκοπη και έντονη πίεση να μην αποσυρθούν – αντίθετα να ενισχυθούν – μέτρα στήριξης που σταδιακά αποσύρονται. Η πανδημία έφερε τα μέτρα στήριξης, η ενεργειακή κρίση πρέπει να φέρει νέα – αν και πιο στοχευμένα προς τα ευάλωτα νοικοκυριά.

Θέμα δεύτερο, να μην εφησυχάσουμε είτε ως προς την ικανότητα της δημόσιας διοίκησης και του τραπεζικού συστήματος να απορροφήσουν έγκαιρα και αποτελεσματικά τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, είτε ως προς την εγκυρότητα των ιδιωτικών επενδυτικών προτάσεων. Το παρελθόν μας διδάσκει πρωταρχικά αρνητικά μαθήματα ως προς τα τρία αυτά σημεία. Είναι λοιπόν απαραίτητο για την κυβέρνηση να έχει έτοιμο ένα Σχέδιο Β, που θα προβλέπει άμεσες παρεμβάσεις όταν οι εξελίξεις δεν συνάδουν με τις προδιαγραφές και δεν εξυπηρετούν τους στόχους. Ας δώσει ιδιαίτερη προσοχή για να μην έχουμε κανένα φιάσκο.

Θέμα τρίτο, οι μεταρρυθμίσεις που καθυστερούν –έστω και με την μακρά προεκλογική περίοδο η κυβέρνηση δεν πρέπει να διστάσει. Είναι αρκετές αυτές που έχουν… ξεχαστεί, αλλά πρωταρχικό θέμα για κάθε επενδυτή, για κάθε πολίτη, είναι η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης. Όταν η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ θέτει το θέμα στον Έλληνα πρωθυπουργό η διεθνής εικόνα υποφέρει. Όταν αποφάσεις καθυστερούν για χρόνια ο πολίτης αισθάνεται απογοητευμένης και αδικημένος. Όταν, οι πολιτικές παρεμβάσεις είναι επιεικώς τριτοκοσμικές, η κοινωνία χάνει την πίστη της στην ακεραιότητα της δικαιοσύνης.

Αλλά έτσι ξεκινά  και η διαδικασία όπου χάνεται η πίστη στην δημοκρατία.

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να έχει την κοινωνία μαζί της. Ας το εκμεταλλευτεί για να δείξει τόλμη. Να πάει κόντρα στην παραδοσιακή προεκλογική απραξία και άπλετη παροχολογία. Κι ας κάνει τώρα μερικές από τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν –ας ακουμπήσει ακόμη και στο μεγάλο εκλογικό κοινό του δημόσιου τομέα.

Η φυγή προς τα εμπρός είναι που θα εκτιμηθεί από την κοινωνία.

Διαβάστε επίσης

H Ουκρανία απαιτεί την επιστροφή της νομισματικής χρηματοδότησης