Η αλαζονεία δεν γνωρίζει κομματικά χρώματα

Παράφραση της περίφημης φράσης του Λόρδου Acton «Η αλαζονεία διαφθείρει, και η απόλυτη αλαζονεία διαφθείρει απόλυτα» θα μπορούσε καθ’ υπερβολήν να περιγράψει ένα από τα βασικά αίτια για το μάλλον αναπάντεχο αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Πολλά πρόσθετα μπορούν να αναφερθούν: Επικοινωνιακά λάθη, αποχή, αδιαφορία, αβάσιμη σιγουριά για τη νίκη, κόπωση στις μετακινήσεις, πολλές εκλογικές αναμετρήσεις σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα να χαθεί το βαθύτερο νόημα των εκλογών.

Ήδη, Δευτέρα πρωί, οι αναλύσεις ήταν πολλές, πυκνές και εύστοχες… Λίγα απομένουν να ειπωθούν. Θα επικεντρωθώ σε δύο.

Πρώτο, θεωρώ ότι η αντιμετώπιση των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση ωσάν να πρόκειται για εθνικές εκλογές ήταν λάθος.

Οι πολίτες είναι απογοητευμένοι με αυτήν την «αναβάθμιση» που δεν έχει καμία σχέση με τα τοπικά ή περιφερειακά προβλήματα.

Η κοινωνία έχει αλλάξει – σε πολλά, αλλά οπωσδήποτε στην αδήριτη πλέον ανάγκη της να ζητά από την εκάστοτε εξουσία αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που την ταλανίζουν.

Είναι δεκάδες οι δήμαρχοι που ηττήθηκαν επειδή κρίθηκαν ως ανεπαρκείς από τους πολίτες – οι οποίοι έδειξαν με σαφήνεια πως τα πράσινα, τα μπλε, τα κόκκινα, τα ροζ τα χρώματα τους απασχολούν διαχρονικά ολοένα και λιγότερο.

Δεύτερο, αν η κυβέρνηση είναι ένοχη για αλαζονεία της εξουσίας, η αντιπολίτευση έχει ήδη μπει κι αυτήν στον ίδιο ολισθηρό δρόμο. Και εξηγώ.

Σε πολλές περιπτώσεις, σ’ αυτές τις εκλογές λειτούργησαν και «ειδικοί» παράγοντες.

Στη Θεσσαλονίκη ήταν καθαρά κρίση για την επάρκεια του δημάρχου. Στην Αθήνα φαίνεται ότι λειτούργησε ενδόμυχος μηχανισμός σκέψης της μορφής «όταν τα έχει κάνει θάλασσα με τον Μεγάλο Περίπατο, πως θα λύσει όλα τα άλλα προβλήματα;».

Στη Θεσσαλία το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν αναπόφευκτο. Όσο και να μην ευθύνεται ο Περιφερειάρχης για την εκτός κάθε προηγούμενο μανία της Φύσης, το θύμα θα βρει αυτόματα, υποσυνείδητα, λόγο να ψέξει την εξουσία.  Η Φύση κέρδισε, δεν κέρδισε ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στις άλλες τέσσερις περιφέρειες, ο αντάρτης από τα σπλάχνα της Ν.Δ. κέρδισε.

Ουσιαστικά έδειξε ότι ήταν κοντύτερα στον πολίτη από τον «άρχοντα» που κατείχε την εξουσία, καλύτερα εναρμονισμένος με την τοπική κοινωνία και τα προβλήματα της.

Όλες είναι περιπτώσεις όπου το κομματικό χρώμα αποδυναμώθηκε.

Στη βάση αυτή, οι θριαμβολογίες δεν δικαιολογούνται. Και από μεν το Κεσσελάκειο ΣΥΡΙΖΑ η υπερβολή δικαιολογείται. Αλλά από το ΠΑΣΟΚ όχι. Ναι μπορεί επιφανειακά να πήγε καλύτερα. Οι παγίδες είναι, όμως, μπροστά.

Η υπομονή του πολίτη είναι μικρή. Η κρίση του αμείλικτη.

Αφού λήξουν να αναπόφευκτα πανηγύρια και οι φρασεολογικές εξάρσεις, θα έρθουν τα δύσκολα: η ασφάλεια, η καθαριότητα, τα πεζοδρόμια, η κυκλοφορία, το περιβάλλον – όπου η κλιματική κρίση θα υπαγορεύσει άλλες κατευθύνσεις και επώδυνες αποφάσεις.

Ας μην επικρατήσει έπαρση, λοιπόν. Όσοι καλοί και θεμιτοί είναι οι μεγαλεπήβολοι στόχοι, άλλο τόσο είναι λαθεμένα τα συμπεράσματα που βασίζονται  στην γραμμική σκέψη.

Η σημερινή γεμάτη εκπλήξεις  εποχή δεν το συνιστά.

Διαβάστε επίσης:

Υπάρχει το κόστος της συμμόρφωσης προς το κομματικό κόστος

Άρθρο – παρέμβαση: Το «σχέδιο Φλωρίδη» μπορεί να φέρει επανάσταση στο ελληνικό επιχειρείν

Φαίνη Χατζηαθανασιάδου (Δήμος Ψυχικού): Ποιοι και γιατί με απειλούν