
Δεν είναι ντροπή να πέσει ένας άνθρωπος θύμα βιασμού. Ντροπή είναι να του ζητάμε να κρυφτεί. Ντροπή είναι να κρύβουμε από τον δημόσιο χώρο όποιο θύμα κακοποίησης εμφανιστεί με ονοματεπώνυμο, ζητώντας δικαιοσύνη.
Η αντίδραση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών απέναντι στον υπουργό Δικαιοσύνης παραπέμπει σε άλλες εποχής. Ο Γιώργος Φλωρίδης ανέφερε στη Βουλή ονόματα θυμάτων βιασμού και ο Σύλλογος εξέδωσε μια παθιασμένη ανακοίνωση, γεμάτη παλαιομοδίτικο πατερναλισμό. Δεν εκπλήσσει η αντίδραση των δικηγόρων. Αντανακλά τη θεσμική αμηχανία μπροστά σε μια αλήθεια: η προστασία της ταυτότητας του θύματος συντηρεί το στίγμα.
Δύο από τις γυναίκες που ανέφερε ο υπουργός είχαν ήδη μιλήσει δημόσια. Είχαν ήδη επιλέξει να αφηγηθούν επώνυμα την ιστορία τους. Ήταν επιλογή τους να δείξουν τα πρόσωπά τους χωρίς να φοβούνται ότι οι ίδιες θα εκτεθούν. Η αναφορά του ονόματός τους από τον αρμόδιο υπουργό δεν τις προσέβαλε, τις τίμησε επειδή πήγαν, ξαναπήγαν και ξανά πάλι πήγαν στο δικαστήριο για να τιμωρηθεί ο δράστης.
Το να μιλάμε σήμερα για «προστασία της ταυτότητας των θυμάτων» σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Είναι βεβαίως δικαίωμα του θύματος το τι θα κάνει αλλά ποια είναι η επιλογή, όταν ο περίγυρος φέρεται λες και υπάρχει κάποιο ρεζίλεμα για το άτομο που υπέστη σεξουαλική βία;
Η μεταχείριση των θυμάτων βιασμού, σε σύγκριση με θύματα άλλων εγκλημάτων, ενισχύει την ιδέα ότι κάτι «ντροπιαστικό» έχει συμβεί. Σε ποια άλλη περίπτωση αποκρύπτονται τα ονόματα θυμάτων; Όχι σε δολοφονίες, όχι σε τρομοκρατικές επιθέσεις, όχι σε ληστείες. Μόνο στον βιασμό. Γιατί; Διότι δεν έχουμε ακόμη απαλλαγεί από την αντίληψη ότι πιθανότατα φταίει και το θύμα.
«Γιατί περπάταγες μόνη σου τη νύχτα;», «Γιατί δεν έσπρωξες με δύναμη τον προπονητή;», «Έτσι που ντύνεσαι, τι περίμενες;». Για όσους έχουν μυαλά του προηγούμενου αιώνα, το θύμα θα έπρεπε να είχε προβλέψει, να είχε προφυλαχθεί, να είχε πει «όχι» πιο καθαρά. Η δημόσια ορατότητα είναι λοιπόν πράξη απελευθέρωσης. Τίποτα δεν θεραπεύει την αδικία αλλά το δικαίωμα στο όνομα, το πρόσωπο, τη φωνή, κάνει εφικτή την επιβίωση του θύματος.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν αποκάλυψε κάποιο μυστικό όνομα. Τίμησε τις γυναίκες που είχαν ήδη βγει στο φως και έπραξαν το αυτονόητο, έδειξαν δηλαδή με το δάχτυλο τον υπόλογο, τον εγκληματία, αυτόν που θα έπρεπε να κουβαλάει το στίγμα της ντροπής. Δεν υπάρχει τίποτα προσβλητικό στην αναφορά του Φλωρίδη μέσα στη Βουλή: «Αυτή είναι η Νάταλι. Την κακοποίησαν και στάθηκε όρθια. Μας δείχνει τον δρόμο». Προσβλητικό θα ήταν να την ξανασπρώξει στη σιωπή, στο όνομα μιας προστασίας που η ίδια δεν ζήτησε ποτέ.
Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών θα μπορούσε να σταθεί σε όσους διεκδικούν την ορατότητα. Η μάχη ενάντια στη σεξουαλική βία δεν θα κερδηθεί με πατερναλισμούς. Θα κερδηθεί όταν η κοινωνία πάψει να αντιμετωπίζει τα θύματα ως πρόσωπα που πρέπει να σώσουμε από την έκθεση. Δεν χρειάζονται σωτηρία. Χρειάζονται χώρο για να σταθούν. Με όνομα. Με πρόσωπο. Με φωνή.
Διαβάστε επίσης:
Φωτιά σε αποθήκη κοντά στα ΚΤΕΛ Κηφισού
Συναγερμός στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου: Βρέθηκαν ισχυρά εκρηκτικά και φυτίλι
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
- Άγιος Ευστράτιος: Το πρώτο ελληνικό νησί με 100% κάλυψη σε ηλεκτρική ενέργεια από ΑΠΕ – Ξεκίνησε η δοκιμαστική λειτουργία
- Stellantis: Πλήγμα $1,4 δισ. το β’ εξάμηνο λόγω δασμών – Πού εστιάζει ο νέος CEO
- Οδηγούμε το BYD Surf
- Ποιος είναι ο πιστολέρο που σκόρπισε τον θάνατο σε ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη
