Γιατί ο κ. Τσιάρας οφείλει να παραιτηθεί

Όσο μεγάλο σκάνδαλο είναι η απάτη με την Folli Follie, άλλο τόσο μεγάλο είναι η αναβολή της δίκης της οικογένειας Κουτσολιούτσου που κατηγορείται γι’ αυτήν. Η ευθύνη βαρύνει πρωταρχικά τον υπουργό δικαιοσύνης  Κώστα Τσιάρα. Ευθύνη, διόλου μικρή, φέρει και το σώμα των δικηγόρων που επέλεξε την απεργία με αποτέλεσμα να μην γίνονται πάμπολες ποινικές δίκες όπου υπάρχει η κατηγορία για σύσταση συμμορίας.

Η παραίτηση Τσιάρα θα αποτελούσε ένα ελάχιστο δείγμα πολιτικής ευθιξίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Στο παρελθόν, ο πρωθυπουργός δεν δίστασε να πάρει τα μέτρα του. Ακόμη και τώρα, μέσα στην βαφτισμένη ως προεκλογική περίοδο, υπάρχει η αποπομπή όταν δεν υπάρχει η ευαισθησία.

Η ακύρωση από τους δικηγόρους της απεργίας θα αποτελούσε ένα ελάχιστο δείγμα συνέπειας προς το καθήκον και αναγνώρισης ότι έγινε λάθος επιλογή. Η ατιμωρησία (ή η συνέχιση φυλάκισης ενός πιθανώς αθώου) δεν συνάδει με οργανωμένο κράτος, αποτελεσματικούς θεσμούς, υπεύθυνους λειτουργούς.

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση νομοθέτησε έχοντας κατά νου την βία οπαδών και ομάδων. Θέλησε να δείξει μηδενική ανοχή στην έννοια της «συμμορίας». Η υποχρεωτική φυλάκιση, όμως, ακουμπά θέματα που άπτονται της δημοκρατίας.

Είναι, επίσης, γεγονός ότι έγιναν συναντήσεις μεταξύ του υπουργού και των δικηγορικών συλλόγων, με τους δεύτερους να απαιτούν την αλλαγή του νόμου και τον πρώτο να την υπόσχεται.

Το δίκαιο που μετρά δεν είναι, όμως, ούτε του υπουργού, ούτε των δικηγόρων. Είναι του κοινωνικού συνόλου που και οι δύο αγνόησαν. Ο μεν υπουργός με την απίθανη ολιγωρία του, οι δε δικηγορικοί σύλλογοι με την έπαρση τους.

Διττό το πρόβλημα. Το επιμέρους, είναι ότι ο κ. Τσιάρας, που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο του, δεν έδειξε την αναγκαία ελάχιστη ευαισθησία, ως θα όφειλε, για την σημασία της αναμόρφωσης του συστήματος. Η παραμονή του στην κυβέρνηση δείχνει ανοχή πέρα από τα συνηθισμένα, ακόμα και για την Ελλάδα, όρια ανικανότητας.

Το ευρύτερο είναι ότι η νομοθέτηση στο πόδι αποτελεί πάγιο χαρακτηριστικό σχεδόν όλων των κυβερνήσεων. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καθυστερεί την προκήρυξη των εκλογών για να ψηφίσει ένα τερατούργημα που άνοιξε τις πόρτες στην ανομία, τότε η έννοια του Κράτους Δικαίου καταλύεται.

Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο άρθρο ήταν γνωστό. Συζητημένο. Αναλυμένο. Με την λύση στον ορίζοντα. Μόνο που ο ορίζοντας ήταν πολύ μακριά.  Αν οι υπηρεσίες του υπουργείου δεν μπορούσαν να το χειριστούν ή αν δεν συνειδητοποίησαν την σημασία του, η ευθύνη ξεκινά από το κεφάλι. Γι’ αυτό ο κ. Τσιάρας οφείλει να παραιτηθεί και οι υπεύθυνοι δημόσιοι υπάλληλοι τουλάχιστον να μετατεθούν.

Η άμεση επιστροφή των δικηγόρων, εξάλλου, στις αίθουσες των δικαστηρίων είναι εκ των ουκ άνευ. Υπάρχει νόμος που πρέπει να εφαρμοστεί –όσο κακός κι αν είναι. Και υπάρχουν πιέσεις που μπορούν να ασκηθούν εκτός από την απεργία που καταλήγει σε ατιμωρησία, για να υπάρξει αλλαγή στον «κακό» νόμο.

Ας αποδείξουμε, επιτέλους, πως είμαστε μία ευνομούμενη πολιτεία.

Διαβάστε επίσης

Ο Ανδρουλάκης το επιβεβαίωσε: Μητσοτάκης ή Τσίπρας