Δεν μπορούσε να πάρει μόνο ένα μπλε χάπι, όπως κάνει όλος ο κόσμος. Ήθελε δυο, μαζί με συμπλήρωμα τεστοστερόνης και ένα ποτό αδιευκρίνιστης προέλευσης. Έτσι ήταν ο Βαγγέλης Στεφανάκης, τα ήθελε όλα σε διπλή δόση. Είχε μια όμορφη κοπέλα, ήθελε και την αδελφή της. Είχε μια κόκκινη Ferrari, ήθελε και μια μαύρη. Η προσωπικότητά του μας ενδιαφέρει όσο ένας χαρακτήρας σε σίριαλ: λίγο η περιέργεια, λίγο η έκπληξη, λίγο ο θυμός, λίγο η ταύτιση με «τον κακό». Πέρα από την αφήγηση, υπάρχει μια πολιτική παράμετρος. Πώς έβγαζε λεφτά μέσα από το κελί, χωρίς να τον ελέγξει η πολιτεία;

Πάμε να δούμε το αφήγημα της ζωής του και πώς μέσα από τη φυλακή κατάφερε να πλουτίσει, να αποκτήσει παιδί με νεότατη σύντροφό του και γενικά να κάνει ό,τι θέλει.

Από μικρός είχε ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες. Ήταν πειθαρχημένος στις προπονήσεις, χτίζοντας ένα σώμα ικανό να δείρει όποιον βρισκόταν στην πόρτα του, δηλαδή στην πόρτα του μαγαζιού όπου δούλευε. Η φυσική του δύναμη έγινε εργαλείο επιβολής και τον έκανε γνωστό στον κόσμο της νύχτας.

Το 2013 έγινε γνωστός στο πανελλήνιο ως ο νταής που χτυπάει γυναίκες. Έδειρε τόσο πολύ την 23χρονη φίλη του, που την σκότωσε. Η Φαίη υποψιαζόταν ότι ο Στεφανάκης διατηρούσε ταυτόχρονα σχέση με την αδελφή της. Η αντίδρασή του ήταν να της κοπανήσει το κεφάλι μέχρι να την αφήσει αναίσθητη. Προσπάθησε να καλύψει τα ίχνη του, καθυστέρησε να πάει στο νοσοκομείο και επιχείρησε να παρουσιάσει το περιστατικό σαν τροχαίο δυστύχημα.

Στο δικαστήριο, οι περιγραφές των ιατροδικαστών, οι μαρτυρίες και οι λεπτομέρειες του ερωτικού τριγώνου έγιναν λαϊκό θέαμα. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και θα περίμενε κανείς  ότι η ζωή του από εκεί και πέρα θα περιοριζόταν στα στενά όρια του κελιού. Κι όμως, κατάφερε ως έγκλειστος να κάνει τα ίδια κι ακόμη περισσότερα.

Ο Στεφανάκης μέσα από τη φυλακή, κατάφερε να στήσει ή να συντηρήσει ένα δίκτυο επιχειρήσεων. Φέρεται να είχε τον έλεγχο σε ένα beach bar, ένα μαγαζί εστίασης, πρατήρια υγρών καυσίμων ενώ παράλληλα συνέχιζε την οικογενειακή επιχείρηση που είχε να κάνει με το εμπόριο αυτοκινήτων. Το κλειδί της εξήγησης βρίσκεται στο ότι «είχε το έλεγχο», δηλαδή είχε βρει τον τρόπο να έχει επιχειρήσεις χωρίς να φαίνεται. Άραγε δεν υπήρχε τρόπος να τον εντοπίσουν οι Αρχές; Πώς τα καταφέρνουν οι ελεγκτές και βάζουν πρόστιμα σε κανονικούς επιχειρηματίες, αν αμέλησαν να κόψουν κάποιο τιμολόγιο;

Την ώρα που ο μέσος πολίτης δέχεται εξονυχιστικούς φορολογικούς ελέγχους για μικρά ποσά, ο Στεφανάκης μπορούσε να κινεί μεγάλα κεφάλαια (ή να βάζει άλλους να τα κινούν), να οδηγεί πολυτελή οχήματα και να ελέγχει επιχειρήσεις, χωρίς να ενοχλείται κανείς. Πώς γίνεται ένας ισοβίτης να ζει έτσι; Ποιος τον προστάτευε; Και πώς γίνεται η φυλακή να μην μπορεί να περιορίσει την οικονομική του δραστηριότητα;

Δεν ήταν μόνο το χρήμα. Ήταν και οι άδειες. Οι κρατούμενοι υποτίθεται ότι παίρνουν άδεια μόνο υπό αυστηρούς όρους, με παρακολούθηση και περιορισμούς. Στην περίπτωση του Στεφανάκη, οι άδειες μοιάζουν να ήταν εισιτήριο για διακοπές Yolo. Την τελευταία του άδεια, εκείνη που στάθηκε και η μοιραία, την πήρε για να είναι δίπλα στη σύντροφό του, που ήταν ετοιμόγεννη. Η αρχική εκτίμηση του θανάτου του ανέφερε παθολογικά αίτια. Στη συνέχεια η ιατροδικαστική έρευνα έδειξε ότι στον οργανισμό του υπήρχε ένα μίγμα viagra, αναβολικών και άλλων ουσιών, ένα μίγμα που προκάλεσε καρδιακή ανακοπή.

Όταν οι αστυνομικοί έκαναν έρευνα στο διαμέρισμα, ανακάλυψαν και όπλα. Ένα Γκλοκ στο συρτάρι και μια Μπερέτα στη ντουλάπα. Είπαμε, όλα τα ήθελε διπλά. Και εδώ οφείλει να εξηγήσει η πολιτεία πώς έγινε αυτό, πώς ένας καταδικασμένος δολοφόνος, σε άδεια από τη φυλακή, είχε πρόσβαση σε ουσίες και όπλα. Δεν ήταν υπό επιτήρηση; Άλλοι συλλαμβάνονται για μια σφεντόνα και ένα νυχοκόπτη αλλά ο δολοφόνος είχε όπλα κανονικά και δεν τον ενοχλούσε κανείς.

Αυτό θέλουμε να μάθουμε λοιπόν, πώς γίνεται ο μέσος πολίτης να ζει υπό συνεχή έλεγχο ενώ οι πιο σκληροί εγκληματίες να κινούνται ανενόχλητοι; Η υπόθεση Στεφανάκη δεν είναι απλώς η ιστορία ενός νταή που έζησε και πέθανε μέσα στην υπερβολή. Είναι καθρέφτης ενός συστήματος που αποτυγχάνει να προστατεύσει, να ελέγξει και να αποδώσει δικαιοσύνη ισότιμα. Γιατί αν ένας ισοβίτης μπορεί να πλουτίζει, να κυκλοφορεί με Ferrari, να οπλοφορεί και να πεθαίνει στο κρεβάτι του κατά τη διάρκεια άδειας, τότε ποιο είναι το νόημα της φυλακής; Και αν η φυλακή δεν είναι τιμωρία, δεν είναι σωφρονισμός,  τότε πώς μπορούμε να μιλάμε για κράτος δικαίου;

Διαβάστε επίσης

Ο Καμμένος, η πεθερά και πόσους αφορά το εξοχικό της