Η στήλη αυτή έχει συχνά υποστηρίξει ότι η κοινωνία έχει υιοθετήσει μεταρρυθμιστικές θέσεις που είναι μπροστά από τον πολιτικό κόσμο και έχει εγκαλέσει τα κόμματα για την ολιγωρία τους.

Η πιο πρόσφατη αναφορά ήταν στις 13/5 με τον τίτλο «Ο θίασος της αντιπολίτευσης επί σκηνής» όπου ξεχωρίζει η φράση «Η ελληνική κοινωνία έχει ωριμάσει βιωματικά και πολιτικά. Αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις και συμμετέχει σ’ αυτές με πολιτική δράση που διαφέρει από το παρελθόν.

Στην μεγάλη του πλειοψηφία οι πολιτικοί μας δεν φαίνεται να το συνειδητοποιούν…». Τα ευρήματα της δημοσκόπησης της Marc επιβεβαιώνουν την θέση της στήλης και μάλιστα με πανηγυρικό τρόπο. 

Αλήθεια, ποιο πολιτικό κόμμα θα τολμούσε να μιλήσει για άρση της νομιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων; Η κοινωνία και οι ίδιοι οι πολλοί άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι την στηρίζουν, καθώς αντιλαμβάνονται ότι αυτή είναι πληγή που έχει μολυνθεί, ενώ στο κάτω-κάτω οι άξιοι έχουν βαρεθεί την εξομοίωση τους με τους άχρηστους.

Συντριπτική είναι η στήριξη για την αξιολόγηση παντού – ας το ακούσει επιτέλους η ΟΛΜΕ που απλά ζει στον 19ο αιώνα και καταστρέφει γενιές ολόκληρες προστατεύοντας την οπισθοδρόμηση. Όταν θα γραφτεί η ιστορία αυτής της εποχής η ΟΛΜΕ θα αναφέρεται ως ο καταστροφέας της ελληνικής εκπαίδευσης.

Ποιο πολιτικό κόμμα θα τολμούσε να σηκώσει ψηλά την ανάγκη να τερματιστεί η ανομία στα πανεπιστήμια, χωρίς τον φόβο ότι θα χάσει ψήφους;

Το φιάσκο της Ν.Δ. με τον πανεπιστημιακή αστυνομία δεν οφείλεται στον κοινό φόβο κομμάτων (της Ν.Δ. στην προκειμένη περίπτωση) και πανεπιστημιακών αρχών πως θα χάσουν οι μεν εκλογείς οι δε την ησυχία τους; Συντριπτική είναι, όμως, η στήριξη της κοινωνίας κατά της ανομίας και υπέρ της λήψης συγκεκριμένων μέτρων  — ας το ακούσουν επιτέλους οι πρυτάνεις και οι επικεφαλείς σχολών. 

Τα ευρήματα της έρευνας είναι, όμως, πρωταρχικά πολιτικά. Όταν η κοινωνία είναι μπροστά από τον πολιτικό κόσμο κι αυτός δεν το αντιλαμβάνεται, το αποτέλεσμα είναι η υπονόμευση της πολιτικής σταθερότητας και η στροφή των πολιτών σε δήθεν λύσεις.

Η αδυναμία των κυβερνήσεων να μιλήσουν ισότιμα με τους θεσμούς, να επισημάνουν τα λάθη των μνημονίων, να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις που έτσι κι αλλιώς χρειαζόταν η χώρα, έφερε το 2015 και το τρελό «με ένα άρθρο σε ένα νόμο».

Σήμερα, η έλλειψη αποφασιστικότητας εκ μέρους της Ν.Δ. να ολοκληρώσει επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες την ψήφισε το 41% των πολιτών καταλήγει στην τρέλα να είναι στην ουσία αξιωματική αντιπολίτευση ένα μονοθεματικό, αυστηρά προσωποπαγές κόμμα, που υποστήριζε (και ακόμη υποστηρίζει) την έξοδο της χώρας από το ευρώ. 

Στις 18/3 με τίτλο «Το πρόγραμμα είναι η διαμαρτυρία» σημείωνα ότι «Η ελληνική κοινωνία θέλει ρήξεις με τα διαιωνιζόμενα προβλήματα της μεταπολίτευσης. Χρησιμοποιεί την Ζωή Κωνσταντοπούλου ως μεγάφωνο…. Προειδοποιεί, δεν θέλει, όμως, ακόμη επαναστάσεις. Η άνοδος και πτώση της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι έτσι στενά συνυφασμένη με την επιτυχία ή αποτυχία της Ν.Δ.»

Η εικόνα είναι πλέον σαφής. Η κοινωνία θέλει και ο πολιτικός κόσμος δεν ανταποκρίνεται στον βαθμό που απαιτούν οι πολίτες. Αυτή η αδυναμία ανταπόκρισης ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό την «άνοδο» της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Αυτή η αδυναμία εξηγεί τα εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η Ν.Δ. είναι κυβέρνηση και προσπαθεί. Καταφέρνει, έτσι, να συγκρατήσει ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων της.

Είναι επίσης σαφές, όμως, πως η προσπάθεια κρίνεται ως ανεπαρκής. Ας διαβάσουν προσεκτικά τα ευρήματα στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργικά γραφεία κι ας συνειδητοποιήσουν πως με μισές κουβέντες και μισές δουλειές η πολιτική γίνεται τέχνη της υπεκφυγής και όχι της ευθύνης, και στρώνουν τον δρόμο για δήθεν λύσεις.

Διαβάστε επίσης: 

Δημοσκόπηση Marc: Δύο μονάδες πάνω από τις ευρωεκλογές η ΝΔ – «Φρέναρε» η Πλεύση, τρίτο το ΠΑΣΟΚ

Ατάραχο το ταραχώδες πολιτικό σκηνικό και το μπούλινγκ της Κωνσταντοπούλου

Η Ακρόπολις ως το μέσο για το μήνυμα και το ξεφτίλισμα μνημείων και θεσμών