Σε πρώτη εξέταση, η εικόνα έχει παγιωθεί: ξεκάθαρη είναι η κυριαρχία της Ν.Δ., …θεσμός κοντεύει να γίνει η δεύτερη θέση της Πλεύσης Ελευθερίας, σαφής η υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο του δεδομένου το ΚΚΕ, από εκεί και πέρα γαία πυρί μιχθήτω.

Στο επίπεδο αυτό μπορούμε να μιλήσουμε για φτώχεια της αντιπολίτευσης. Αντιπροσωπευτικό είναι το γεγονός ότι για μία ακόμη φορά το θέμα των Τεμπών δείχνει να προβάλλεται ως μονοπωλιακή αιχμή κατά της κυβέρνησης. Άλλα ουσιαστικά επιχειρήματα δεν ακούγονται— ο λόγος είναι απλός: ακόμη και στο θέμα της ακρίβειας που παραμένει ως κορυφαία ανησυχία των πολιτών, κανένα κόμμα δεν έχει πείσει πως έχει λύση. Ούτε στην ακρίβεια, ούτε στην διάχυση των ωφελειών της ανάπτυξης, στην λειτουργία του κοινωνικού κράτους, ούτε καν στην εξωτερική πολιτική.

Όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά σκηνικά έχουν την επιφανειακή αλλά και την βαθύτερη ερμηνεία τους. Δείγμα των δευτερογενών τάσεων δίνει το θέμα της προσωπικής ηγεσίας. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι πολίτες βλέπουν τον ρόλο της Ν.Δ. θεσμικά—οπότε είναι μικρή η απώλεια στήριξης αν φύγει ο Μητσοτάκης. Αντίθετα, για την Πλεύση Ελευθερίας επιβεβαιώνεται η μονοθεματική θέση της, ο απόλυτα προσωποπαγής χαρακτήρας της και η ξεκάθαρη μη κυβερνησιμότητα της. Διόλου παράδοξα, αν δεν υπάρχει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, το κόμμα εξαερώνεται. Στο ΠΑΣΟΚ, τέλος, καθίσταται πλέον σαφές ότι, εκτός κι αν συμβεί ένα τεράστιο πολιτικό ατύχημα, το Νίκος Ανδρουλάκης δεν θα καταφέρει ποτέ να αναρριχηθεί στην  εξουσία.

Ας αρχίσουμε από την τελευταία παρατήρηση. Ο αρχηγός πρόσφατα επιβεβαίωσε την πρωτοκαθεδρία του σύμφωνα με τα κομματικά δεδομένα, αλλά αυτά μάλλον δεν κατάφεραν να αφουγκραστούν την κοινωνία. Το παιγνίδι παίχτηκε σε καθαρά προσωπική βάση, κι εκεί έχασε ο Νίκος Ανδρουλάκης όσον αφορά την κοινωνία. Κι έχασε, διότι είχε ήδη ταυτιστεί με την πολιτικά αδιέξοδη θέση της κάθετης άρνησης συνεργασίας με τη Ν.Δ. και με τις υποκλοπές, εμφανίστηκε συρόμενος στο θέμα των Τεμπών, και έδειξε πως δεν μπορούσε να υπερβεί την πολυφωνία του κόμματος του, συγκεράζοντας απόψεις και προβάλλοντας νέες συνθέσεις. Κατά μία έννοια, το ΠΑΣΟΚ υποφέρει στα κρυφά από την αρρώστια του κατακερματισμού, που φανερά ταλαιπωρεί την αριστερή πολυκατοικία.

Η αποτυχία των άλλων ωφελεί την Πλεύση Ελευθερίας διότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου απλά αρνείται να μπει σε οποιοδήποτε καλούπι. Κατά κανόνα φωνάζει με στεντόρεια φωνή. Διαμαρτύρεται με το παραμικρό και σε κάθε ευκαιρία—κι αν αυτή δεν υπάρχει την κατασκευάζει. Με έπαρση δεν υπακούει στους κανόνες. Στην ουσία είναι η κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του πολιτικού bullying. Η Κωνσταντοπούλου είναι το κοριτσάκι που στέκεται στην άκρη της επιφανειακά ήρεμης λίμνης και πετά την μία πέτρα μετά την άλλη. Θέλει να ταράξει την ψεύτικη επιφανειακή αδράνεια και να βγουν πάνω τα ταραχώδη νερά του πάτου της λίμνης.

Ηθελημένα ή όχι, η κοινωνία που στηρίζει την Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά όχι την Πλεύση Ελευθερίας, στέλνει ένα μήνυμα προς δύο κατευθύνσεις. Στην αντιπολίτευση την κατηγορία της πολιτικής ανεπάρκειας, της έλλειψης πειστικότητας, της καταστροφικής εσωστρέφειας, της ενασχόλησης με τα λιγότερο σημαντικά – ουσιαστικά της απομάκρυνσης από τα θέλω και τα πιστεύω της κοινωνίας.

Το ηχηρότερο μήνυμα, όμως, είναι προς τη Ν.Δ. Προ ημερών (6/5) είχα γράψει με αφορμή την βία στα πανεπιστήμια: «Η βία στα πανεπιστήμια έχει φτάσει στο όριο του γελοίου – με την έννοια ότι η ύπαρξη της και η ανοχή προς αυτήν γελοιοποιεί τις αρχές – κυβερνητικές και πανεπιστημιακές. Αναρωτήθηκε κανείς μήπως αυτό ακριβώς εκφράζει το 16% της Πλεύσης Ελευθερίας; Ότι, δηλαδή, κτυπά το καμπανάκι της γελοιοποίησης;  Και ότι αυτό είναι πολιτικά χειρότερο από την καμπάνα της απόρριψης;»

Η κοινωνία γνωρίζει πολύ καλά ότι εναλλακτική πρόταση εξουσίας εκτός της Ν.Δ. δεν υπάρχει. Αυτό την κάνει να κρίνει την κυβέρνηση αυστηρότερα και να την προειδοποιεί πως δεν θα ανεχθεί ξανά να προδοθούν οι προσδοκίες της. Πίστεψε στη Ν.Δ. –για να μην πω ευκολοπίστεψε. Το μήνυμα, λοιπόν,  είναι απλό, ταυτόχρονα σκληρό: μην μας απογοητεύσετε. Ακριβώς επειδή ξέρουμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για να σας διώξουμε με την ψήφο μας, στην ολιγωρία σας, στην ανεπάρκεια σας, στον πολιτικό σας φόβο, στα μικροκομματικά σας παιγνίδια θα απαντάμε με συγκεντρώσεις όπως αυτή των Τεμπών. Και θα δείχνουμε πως από εσάς περιμένουμε bullying αλά Κωνσταντοπούλου απέναντι στην εμμονή των προβλημάτων που για δεκαετίες μας ταλαιπωρούν. Επιτέλους!

Διαβάστε επίσης

Η εποχή της αδιάντροπης οικονομικής και γεωπολιτικής συναλλαγής και ο σιωπηλός παίχτης στο τραπέζι