Ο καθένας μπορεί να διακρίνει το συμβολισμό του Nόμπελ Ειρήνης και ποια θα ήταν η δυναμική μιας ιστορικής καταγραφής της προσπάθειας των ανθρώπων που ζουν στα νησιά μας, να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους να σώσουν τη ζωή τους. Προφανώς αυτός ο άνθρωπος στα μάτια μου αποτελεί σύμβολο αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και ειρήνης.

Προφανώς, κάθε ένας από εμάς πιστεύει ότι ένας άνδρας 70 χρονών που ορμάει στα παγωμένα νερά για να σώσει τα “μωρέλια”, είναι η Ειρήνη που παίρνει σάρκα και οστά. Αυτός ο άνθρωπος βέβαια, εικάζω ότι ποτέ δεν θα έμπαινε στο διαδίκτυο, να βάλει την ηλεκτρονική του υπογραφή σε μία τέτοια καμπάνια.

Το θέμα όμως είναι άλλο και κυριαρχεί στα social media: Δηλαδή “εμείς οι Έλληνες αξίζουμε το Νόμπελ Ειρήνης γιατί βοηθάμε τους πρόσφυγες που κινδυνεύουν να πνιγούν στα νερά του Αιγαίου… παρά την οικονομική κατάσταση η οποία επικρατεί στη χώρα μας”, όπως πολλοί χρήστες διαμηνύουν μεσω των posts και των σχολίων τους;

Μέχρι τελείας προβληματική διατύπωση που αλλοιώνει τελείως και το νόημα του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης. Με λίγα λόγια το Νόμπελ ως επιβράβευση.

Είναι λογικό μια χώρα όπου μισό εκατομμύριο πολίτες έχουν δώσει την ψήφο τους στη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και μεγάλο ποσοστό έχουν στηρίξει επανειλημμένα στις κάλπες πολιτευτές που αναφέρονται σε “λαθρομετανάστες που συρρέουν κατά χιλιάδες στα λιμάνια”, να καμαρώσει αύριο μεθαύριο συνολικά, εάν αυτοί οι άνθρωποι λάβουν μία τέτοια βράβευση, είτε είναι υποψήφιοι γι’ αυτό το βραβείο;

Μπορούμε συνολικά να βγούμε σε Τwitter και Facebook και να καμαρώνουμε για τη λεβεντιά και τον ανθρωπισμό μας, όταν τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος έχει και ο Πάνος Καμμένος;

Μπορεί αυτή η υποψηφιότητα να μας βοηθήσει να αποδώσουμε παγκοσμίως το μήνυμα ότι τα μισαλλόδοξα και ρατσιστικά μηνύματα που μέρος της κοινωνίας μας επιβραβεύει, δεν αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της ελληνικής κοινωνίας;

Μπορεί αυτή η διαδικασία να αποτελέσει ένα μήνυμα και να κουνήσει συμβολικά το δάχτυλο στη γραφειοκρατία κι ορισμένες φορές στην αδιαφορία “κύκλων” των Βρυξελλών απέναντί σε αυτήν την κρίση; Την αληθινή αυτή ανθρωπιστική κρίση;

Ή μήπως όλη αυτή η διαδικτυακή εγρήγορση και προώθηση της υποψηφιότητας των νησιωτών μας για το βραβείο Νόμπελ είναι ένας ακόμα τρόπος να ενισχύσουμε τον ανθρωπιστικό ναρκισσισμό μας;

Δεν ξέρω.

Πάντως πριν από λίγες μέρες άκουσα στο μετρό δύο μεγάλες γυναίκες, να λένε ότι το σκούρο δέρμα είναι “αντιαισθητικό”. Δεν ήταν πολύ μακριά σε ηλικία από αυτές τις γυναίκες στη Μυτιλήνη που τάιζαν το προσφυγόπουλο.

Με βραβείο Νόμπελ Ειρήνης ή χωρίς, εγώ πάντως με αυτήν την Ελλάδα είμαι: