Στα Ματογιάννια μια φορά είδα τον Τσίπρα να περνά

Κατάλαβε μήπως κανείς τι αποκόμισε ο κ. Τσίπρας από το ταξίδι στη Μύκονο;

Ε, λοιπόν το πιο σημαντικό απ’ όλα δεν ήταν ούτε κάτι επιχειρηματίες στα Ματογιάννια, που έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για το πόσο συνεπείς είναι ως πολίτες, επαγγελματίες και ό,τι άλλο απέναντι στην πανδημία, παριστάνοντας τις αθώες περιστερές για όλη αυτή την τεράστια εκτόξευση των κρουσμάτων στο νησί, ούτε για κάτι συσκέψεις που έκανε, του τύπου «είδα φως και μπήκα». Το σημαντικό ήταν ότι έτσι ξαφνικά, περπατώντας σεμνά και ταπεινά στα σοκάκια, έπεσε πάνω σ’ ένα παλιό φιλαράκι.

Όλοι το έχουμε ζήσει. Σ΄ ένα μέρος «ξένο», μια φωνή γνωστή, ένα πρόσωπο φιλικό έρχεται να μας θυμίσει τον συμμαθητή από το τελευταίο θρανίο, τη συμμαθήτρια που είχαμε κάνει μαζί κοπάνα..

Και ξεχνάμε, πως στην πραγματικότητα δεν είχαμε και πολλά – πολλά μεταξύ μας, είναι η νοσταλγία των χρόνων που υπερισχύει. Η διαφορά είναι, πως όταν είσαι αρχηγός κόμματος και μάλιστα, έχεις διατελέσει και πρωθυπουργός δεν αφήνεις την έκπληξη ή και τη χαρά, που ένιωσε ο κ. Τσίπρας βλέποντας τον παλιό συμμαθητή, να σε κυριεύσει. Κάπως… ελέγχεις τι λες.

«Δεν έχεις αλλάξει καθόλου ρε π…στη, ίδιος είσαι», αναφώνησε όμως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βλέποντας τον φίλο από το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων. Και έσπευσε αμέσως να του φρεσκάρει τη μνήμη. Θυμάσαι… Τότε, στην ξεσαλωτική πενταήμερη στη Ρόδο που είχαν ζήσει αξέχαστες στιγμές πετώντας τις καρέκλες στην πισίνα και που πλακώνονταν με όλα τα σχολεία.

Καμία πρωτοτυπία ασφαλώς. Όλα τα παιδιά σ’ αυτή την ηλικία και σ’ αυτές τις εκδρομές, πάνω-κάτω τα ίδια κάνουν. Μπορεί μάλιστα να του έδωσε και μερικούς πόντους αυτή η κουτουράδα ενισχύοντας το προφίλ του λαϊκού παιδιού, που οφείλει να πλασάρει Αλλά το άτομο δεν πήγε στη Μύκονο ως απλός πολίτης που κάνει διακοπές (αν είναι δυνατόν να συνέβαινε ποτέ, κάτι τέτοιο…) ώστε να δικαιολογείται αυτή η…. χαλαρότητα να την πω; φιλική αθυροστομία ίσως; Σε επίσημη επίσκεψη πήγε, με πρόγραμμα, συναντήσεις και τα τοιαύτα.

Και κυρίως για να ψέξει, να καταγγείλει, να κατακεραυνώσει την κυβέρνηση πήγε, που συμπεριφέρθηκε έτσι στην «ναυαρχίδα της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας», όπως χαρακτήρισε τη Μύκονο, δίνοντάς της προαγωγή από κατάπτυστο και απορριπτέο νησί των καπιταλιστών που θεωρείται γενικώς από το κόμμα του. Τι σου κάνει όμως η τύχη. Σου ρίχνει έναν συμμαθητή στο δρόμο και πάει όλη η στρατηγική.

Εμείς είμαστε του λιμανιού, αλλά είμαστε και του σαλονιού. Είμαστε της Κουμουνδούρου, αλλά είμαστε και της Μυκόνου ήθελε στην πραγματικότητα να διακηρύξει ο κ. Τσίπρας μ’ αυτό το ταξιδάκι, ένα άνοιγμα μπορεί να το πει κανείς προς έναν κόσμο, που του είναι τελείως ξένος. Άνθρακες ο θησαυρός, όμως. Και είναι βέβαιο, ότι κατάλαβε πως η Μύκονος δεν του βγήκε.

Προβληματική ούτως ή άλλως η προσέγγισή του, αν και πιστή στο δόγμα μιας αντιπολιτευτικής τακτικής, που εκφράζεται με την επίθεση σε ό,τι αποφασίζει η κυβέρνηση για την πανδημία, σωστό ή όχι, οδηγεί σταθερά το κόμμα του στην ανυποληψία.

Την μία τα μέτρα δεν είναι αρκετά, την άλλη είναι σκληρά. Την μία να είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός, την άλλη όχι.

Πώς λέγεται αυτό που κάποιος επιδιώκει πολιτικά οφέλη μέσα από ένα τέτοιο παγκόσμιο γεγονός με χιλιάδες νεκρούς, όπως ο κορονοϊός;