Ο Γιάνης Βαρουφάκης, τα capital controls και μια αποφράδα επέτειος

Αυτός είναι ο «δικός μας πόλεμος» ήταν η επωδός μεταξύ φίλων για μια πενταετία.

Κανείς δεν μπορούσε να ξεχάσει εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, όταν ο κόσμος μας γύριζε ανάποδα κι οι χειρότεροι φόβοι μας έβγαιναν αληθινοί.

Η ανησυχία διάσπαρτη τους τελευταίους μήνες, ο εφιάλτης των «υπερήφανων» διαπραγματεύσεων Βαρουφάκη στις Βρυξέλλες μας κυνηγούσε καθημερινά, οι φήμες προκαλούσαν αλλεπάλληλα κύματα πανικού και τα γεγονότα έρχονταν να τις επαληθεύσουν. Ανασφάλεια, αβεβαιότητα, ζωή στην κόψη.

Η αγαπημένη φίλη που είχε έρθει να μας δει από μακριά, το τραπέζι που στρώθηκε για την περίσταση στον κήπο, η μουσική που συντρόφευε τις φωνές.

Κι έπειτα κάποιος είπε, ότι ο πρωθυπουργός θα κάνει έκτακτο διάγγελμα. Τα γέλια κόπηκαν μαχαίρι και στις κοντινότερες Τράπεζες είχαν ήδη σχηματισθεί ουρές. Κάποια ΑΤΜ στέρευαν από χρήματα, έτσι όλοι μαζί στο επόμενο και μετά στο επόμενο…

Ο καθένας έχει την προσωπική του ιστορία από εκείνη την ταραγμένη νύχτα του 2015 και τις μέρες που ακολούθησαν με το κλείσιμο των Τραπεζών και το όριο ανάληψης.

Και τα καθημερινά ρεπορτάζ μπροστά στα κλειστά καταστήματα με ανθρώπους ηλικιωμένους να λιποθυμούν και ενήλικες να αρπάζονται στα χέρια, απλώς εφιαλτικά. Όπως και των χιλιάδων επιχειρήσεων, που συν τοις άλλοις, στις συναλλαγές τους με το εξωτερικό είχαν να αντιμετωπίσουν την απόλυτη δυσπιστία για τη φερεγγυότητά τους.

Κι έπειτα ήρθε το δημοψήφισμα. Και η κωλοτούμπα!

Η πολιτεία κηρύσσει εθνικές επετείους για να γιορτασθεί ένα σημαντικό γεγονός για τη χώρα, όπως μία επανάσταση, μία ιστορική νίκη, κάτι που ανεβάζει το φρόνημα των πολιτών.

Τι κάνει όμως, αν πρέπει να διαφυλάξει μια μνήμη αποφράδων ημερών; Συμβάντα τραγικά για τη χώρα που την οδηγούσαν στην καταστροφή κι γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχαστούν;

Ορισμένοι μπορεί να αντιτείνουν, ότι αυτό θα ήταν διχαστικό. Η απάντηση είναι, ότι δεν υπήρξε κανείς, οιασδήποτε ιδεολογικής τοποθέτησης και οιουδήποτε κόμματος, που να μην υπέστη βαρύ πλήγμα από τις ανεξέλεγκτες ενέργειες της τότε κυβέρνησης.

Με την εξαίρεση ίσως εκείνων, που εξυπνότεροι των άλλων είχαν σπεύσει από νωρίς – για πέντε-έξι μήνες μιλάμε – να ελαφρύνουν τις Τράπεζες από αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ (περί τα 45, όπως έγινε γνωστό πολύ αργότερα), οι οποίοι μάλλον δεν θα πρέπει να ανήκαν στο κυβερνών κόμμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ…

Πώς βρίσκει όμως κανείς το θράσος να ξαναφέρει στο προσκήνιο αυτά τα αλήστου μνήμης γεγονότα, που θα καταγραφούν στην Ελληνική Ιστορία με τα μελανότερα χρώματα, και μάλιστα σε μία περίοδο, που η αντιπολίτευση την θέλει προεκλογική είναι ένα μυστήριο.

Ιδιαιτέρως, όταν προέρχεται από τον εγνωσμένης, κατά τα άλλα, ευφυΐας Ευκλείδη Τσακαλώτο, που όχι μόνον δεν προσμέτρησε το κακό, που μπορεί να κάνει στο κόμμα του η ανάμνηση των τραγικών εκείνων των ημερών, παρά θέλησε να επαναφέρει και τον πρωταγωνιστή τους, Γιάνη Βαρουφάκη! Αυτά συμβαίνουν όμως, όταν η φιλοδοξία της εξουσίας τυφλώνει.

Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί, θα μπορούσε να του μηνύσει κάποιος, αλλά γιατί να το κάνει; Με γεια τους με χαρά τους τέτοιες συνεργασίες. Γιατί πόσο αμνήμων να είναι κανείς πια, που να μην ανακαλέσει τις καταστροφή, που μας προκάλεσαν ένας – ένας, το επαπειλούμενο Grexit, τη βαθιά απομόνωση της χώρας, τη συρρίκνωση των εισοδημάτων.

Άλλωστε δεν είναι μόνον η θλιβερή επέτειος των ημερών των capital controls και όλη η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που οφείλει κάθε πολίτης να θυμάται.

Εδώ έφθασε ακόμη και την πανδημία, όπου διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές να τη χρησιμοποιεί ο Τσίπρας συστηματικά ως αντιπολιτευτικό μέσον. Όχι, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να ξεχαστεί. Εκτός και αν εκτός από την ηθελημένη αμνησία υπάρχει και η ηθελημένη άνοια.

Διαβάστε επίσης:

Τα εκατομμύρια των πολιτικών, οι πόθοι των Ελλήνων και η πρέφα στα καφενεία

SOS Τσακαλώτου: Από πού πάνε για το Χόλιγουντ και άλλες ιστορίες

Άλλος για γεωγραφία! Η θάλασσα ανήκει στα ψάρια, το Αιγαίο στους Έλληνες και ο Τσίπρας αλλού