Τα εκατομμύρια των πολιτικών, οι πόθοι των Ελλήνων και η πρέφα στα καφενεία

«Έσχον». Ένας ωραιότατος αόριστος β΄ του ρήματος έχω. Που σημαίνει και κατέχω, κρατώ, αποκτώ, διαθέτω.

Αχ, αυτή η αρχαία ελληνική γλώσσα! Τι ωραία που τα βάζει στη θέση τους όλα! Τι δυνατότητες έκφρασης μας δίνει!

Πόθεν έσχες, σου λέει, και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο για να γίνει αντιληπτό το ερώτημα. Μπορεί με την πάροδο των χιλιετιών και στην καθομιλουμένη πλέον, να διατυπώνεται και διαφορετικά, του τύπου «πού τα βρήκες» ή και επί το λαϊκότερον «πού τα κονόμησες», ποσώς αλλάζει όμως η ουσία.

Γιατί είτε μιλάς στα αρχαία ελληνικά είτε στην αργκό, νούμερα χρειάζονται. Σπίτια, αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, κότερα και βαρκούλες, τρακτέρ –γιατί όχι αν υπάρχουν–,  χωράφια και γιδοπρόβατα, καταθέσεις εντός – εκτός και όπου αλλού «φαίνονται», εισοδήματα,  χρυσές λίρες, δάνεια, όλο το βιος του ανθρώπου, τέλος πάντων…

Διαφάνεια είναι ο στόχος, η αποτροπή της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και η αποτελεσματική καταπολέμηση της διαφθοράς, εντός και πέριξ του ελληνικού δημοσίου, όπως λέει ο νόμος. Ή με απλά λόγια τα περιουσιακά στοιχεία κάθε πολιτικού στη φόρα. Κρεμασμένα στα μανταλάκια. Κυριολεκτικά.

Ατραξιόν της έναρξης του καλοκαιριού η δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες» των πολιτικών έδωσε μία ακόμη ευκαιρία κοκορομαχίας μεταξύ κομμάτων, κουτσομπολιού μεταξύ των υπολοίπων ημών, πολύ φοβούμαι όμως, τίποτε περισσότερο. Εδώ και χρόνια ξέρουμε ποιοι είναι οι φραγκάτοι και ποιοι όχι.

Ποιοι επενδύουν σε ακίνητα και ποιοι  προτιμούν τις ξένες τράπεζες για καταθέσεις. Έχει νόημα να μετράμε; Τριάντα σπίτια ο ένας, είκοσι ο άλλος, δύο ο τρίτος αλλά τα δικά του έχουν και πισίνα… Αστεία πράγματα. Ακόμη και οι «φτωχοί» της υπόθεσης, όπως κατά τη δήλωσή του ο Αλέξης Τσίπρας για παράδειγμα ή ο Δημήτρης Κουτσούμπας, αν και ο τελευταίος δίνει τα περισσότερα από τα εισοδήματά του στο κόμμα, μια χαρά βολεμένοι είναι.

Ο πολίτης δεν έχει κανέναν λόγο να ανησυχεί, μήπως αντιμετωπίσουν στενότητα. Άλλο μας καίει. Εκείνο το «πόθεν» είναι το θέμα.

Όπως διάβασα η ιδέα του νόμου πρωτοεμφανίστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο το 1929! Ψηφίστηκε όμως 37 χρόνια αργότερα, το 1964 δηλαδή, ενώ η μορφή που υπάρχει σήμερα ως Δήλωση Περιουσιακών Στοιχείων και Δήλωση Οικονομικών Συμφερόντων ισχύει από το 2003.

Μακρύ παρελθόν για έναν νόμο, που είναι για το φαίνεσθαι. Που επιβάλλει την δήλωση εισοδημάτων και τον τρόπο απόκτησής τους, με βαριές ποινές μάλιστα που επισύρουν και φυλάκιση για τους παραβάτες, αλλά που αποτελέσματά του δεν έχουμε δει ποτέ ως τώρα.

Εντάξει, δεν υπονοώ, ότι μέσα στο Κοινοβούλιο –για να μιλήσουμε μόνο για τους πολιτικούς– υπάρχουν οπωσδήποτε κάποιοι, που υποκρύπτουν περιουσιακά στοιχεία και το πώς τα απέκτησαν. Ούτε ψάχνω για ενόχους. Απλώς δεν είναι και λίγο εξωπραγματική μια τέτοια, αμέμπτου ηθικής εικόνα;

Πόσο μάλλον, όταν δηλώνεται αδυναμία έγκαιρου ελέγχου από την αρμόδια αρχή κι όταν παρουσιάζονται στοιχεία για τα οποία δεν έχει προϋπάρξει λογιστικός έλεγχος.

Κατά τ΄ άλλα οι παραλίες της Αττικής αυτές τις μέρες ουδόλως απασχολήθηκαν με το μέγα ζήτημα, που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή γιατί έχει πάρει δάνειο ο Μητσοτάκης και άλλοι πολιτικοί από τράπεζα, για την ακρίβεια η συζήτηση δεν πρέπει να ξεπέρασε τα όρια της πλατείας Κουμουνδούρου.

Ενώ στα καφενεία της επαρχίας, μαζί με την πρέφα έπεσε στο τραπέζι και η περιουσία του Ανδρουλάκη, καθ΄ ότι νεόφερτος μεταξύ των αρχηγών. Και για έναν περίεργο μάλιστα λόγο, θαυμασμός επικράτησε ανάμεσα στις παρέες για το ύψος της, που οι πιο διαβασμένοι έσπευσαν να πληροφορήσουν την ομήγυρη, ότι οφείλεται στην εκλογή του στο Ευρωκοινοβούλιο.

Εκεί, όπου όλοι οι Έλληνες άνω των 18 ετών, με δηλωμένα ή μη περιουσιακά στοιχεία, θα ποθούσαν να βρίσκονται.

Διαβάστε επίσης:

SOS Τσακαλώτου: Από πού πάνε για το Χόλιγουντ και άλλες ιστορίες