• Επι-θετικά

    Τι μας κρύβει η Γιάννα Αγγελοπούλου;

    Τα αμερικανικά προϊόντα, τα αγέννητα παιδιά και άλλες αμαρτίες

    Portrait of Stephy Langui, Rene Magritte


    Μυστικά και ψέματα

    Σιγή ιχθύος. Ένα από τα αξιολογότερα μέλη της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» είχε παρατηθεί αλλά η πρόεδρος το κράτησε κρυφό. Κάποια άλλα μέλη της έχουν αρχίσει να διαρρέουν τα σχετικά με την ασυνεννοησία, την έλλειψη ομοθυμίας και δυνατότητας συνεργασίας, που επικρατεί ανάμεσά τους αλλά πάλι κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

    Κάποιοι άλλοι, πιο δραστήριοι κάνουν τις γνωστές, τραγελαφικές αναρτήσεις στα social media δημιουργώντας μια ευτράπελη εικόνα για όλη αυτήν την επίσημη και σοβαρή, όπως πιστεύαμε ως τώρα, διοργάνωση αλλά πάλι εκείνη απέχει.

    Μια κυρία, όπως η Γιάννα Αγγελοπούλου στέκεται πάντα στο ύψος της βέβαια, αλλά απαξιώντας να απαντήσει ή να τοποθετηθεί έστω, με κάποιο τρόπο στα τεκταινόμενα αφήνει πολλά περιθώρια για κάθε είδους σχόλια και ερμηνείες.

    Άλλωστε μία συμπεριφορά του τύπου «Η σιωπή μου προς απάντησή σας» θα μπορούσε να αφορά μόνον προσωπικά θέματα και όχι δημοσίου ενδιαφέροντος… Έτσι λοιπόν οι φήμες οργιάζουν και οι απορίες συσσωρεύονται.

    Δεν είναι μόνον η κυρία Ευθυμίου που παραιτήθηκε, ετοιμάζονται κι άλλοι, λένε κάποιες  πληροφορίες. Αληθεύει; Μήπως μάλιστα έχουν ήδη γίνει κι άλλες παραιτήσεις αλλά αποσιωπούνται;

    Και για ποιο λόγο άραγε; Έχουν κάτι να κρύψουν; Μυστική υπηρεσία επιτελεί η «Ελλάδα 2021» και δεν το ξέραμε…

    Διότι προς το παρόν ως «μυστικό» φαίνεται όλο το εγχείρημα. Γιατί ουδείς έχει καταλάβει ακριβώς τη φιλοσοφία του, πέρα από το γενικό, ότι θα δείξουμε πόσο φοβεροί γίναμε σ΄αυτά τα 200 χρόνια.

    Πώς θα το δείξουμε, ποιοι θα το δείξουμε και πόσο πειστικοί θα γίνουμε, άγνωστο. Μου λένε, ότι μπορεί να μην φταίει η ίδια αλλά η Επιτροπή για όσα γίνονται.

    Όμως η ίδια την συνέθεσε κάνοντας επί μήνες συναντήσεις και συνεντεύξεις ακόμη, με επιφανείς επιστήμονες ώσπου να τους συμπεριλάβει στη λίστα της.

    Η κρυψίνοια πάντως, δεν είναι ένα από τα προσόντα, που θα θέλαμε να αναδείξουμε ως Ελλάδα του 2021.

    Στις σκαλωσιές

    «Να τους πείτε, ότι εγώ μπορώ να το φτιάξω χίλιες φορές καλύτερο! Δεν θα πέφτει με τίποτε!» Επί μέρες πολλές μου τηλεφωνούσε στο γραφείο ένας κατασκευαστής, τότε το 2005, όταν έπεσε ένα μέρος του στεγάστρου του Ακρωτηρίου στη Σαντορίνη, προσπαθώντας να μου αποδείξει, στέλνοντας και τα φυλλάδια της εταιρείας του, ότι ήταν σε θέση να το ξαναφτιάξει γρήγορα, εύκολα και φθηνά.

    Ο άνθρωπος δεν είχε πάει ποτέ του στο Ακρωτήρι, δεν είχε ιδέα περί τίνος επρόκειτο, δεν είχε φανταστεί καν πόσοι, απολύτως ειδήμονες είχαν βάλει κάτω τις γνώσεις και την εμπειρία τους για να κατασκευαστεί…

    Μου ήρθε αμέσως στο νου, μόλις άκουσα κάποιες  διαμαρτυρίες για τις σκαλωσιές στον βράχο της Ακρόπολης για το αναβατόριο, που είναι λέει ξύλινες ενώ θα έπρεπε να είναι μεταλλικές…

    Μείζον το θέμα που ανέκυψε, με την Αντιπολίτευση μάλιστα να το φέρνει στη Βουλή και να «στηλιτεύει», μη γνωρίζοντας βέβαια ακριβώς τι, αλλά ευκαιρίας δοθείσης…  Να πω το εξής.

    Έχοντας  παρακολουθήσει τα έργα στην Ακρόπολη επί χρόνια, τις συζητήσεις στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για τους τρόπους, μεθόδους και προφυλάξεις για την εκτέλεσή τους και βεβαίως έχοντας δει, όπως και άλλοι ασφαλώς, τα εξαιρετικά αποτελέσματα των εργασιών _κι από την άλλη χωρίς ουδέποτε να έχει υπάρξει η παραμικρή διαμαρτυρία από εργαζόμενους _ αναρωτιέμαι.

    Για τα κίνητρα, κρυφά και φανερά όσων δημιουργούν τέτοια ζητήματα. Αν υπάρχει όντως κάποια παράλειψη, από αυτές που μπορεί να οδηγήσουν σε ατύχημα, καλώς και γίνεται η φασαρία. Υπάρχει όμως; Ή όλα γίνονται για να γίνουν;

    Η αισθητική της χορηγίας

    Στη λίστα με τα χειρότερα γλυπτά της Αθήνας, τα δημόσια έργα τέχνης δηλαδή, το πλέον ανυπόφορο, είναι αυτό, που εδώ και μερικά χρόνια δεσπόζει στον κήπο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

    Τρεις τεράστιοι ατσάλινοι δίσκοι με μακρόστενες απολήξεις σαν δάκτυλα, τοποθετημένοι σε διάφορες «στάσεις», άλλος κοιτάει τον ουρανό, άλλος πλάγιασε, άλλος ξάπλωσε…

    Πολλοί  είναι αυτοί άλλωστε, που «βλέπουν» στο έργο τη γνωστή κίνηση της ανοιχτής παλάμης, άλλοι το παρομοιάζουν με χτένες (για γίγαντες ασφαλώς) κι άλλοι με χτένια!(τα γνωστά της θάλασσας). Υπό μία έννοια βέβαια, αυτή είναι και η μαγεία της τέχνης, να την προσλαμβάνει κανείς με τη δική του αντίληψη και τα δικά του αισθητήρια.

    Από την άλλη, τι θέση έχει ένα τόσο απροσδιορίστου θέματος, τερατώδους μεγέθους και απωθητικής αισθητικής έργο τέχνης στον αύλειο χώρο του πρώτου μουσείου της χώρας;

    Το ίδιο ερώτημα διατύπωσα από τη στιγμή, που το έργο «εμφανίστηκε» μπροστά στο μουσείο με την ευκαιρία του εορτασμού των 150 χρόνων από την ίδρυσή του.

    Προσφορά της καλλιτέχνιδος, ένα είδος χορηγίας ήταν, αν θυμάμαι καλά, συναίνεσε μάλιστα και το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων προς τούτο _ τα λάθη για τους ανθρώπους είναι, για τα Συμβούλια δεν ξέρω_ και έτσι οι «Προμαχώνες», όπως είναι ο τίτλος του εγκαταστάθηκαν δόξη και τιμή.

    Και παρ΄ότι  ουδέν πρόσθεσαν στους εορτασμούς, προκαλώντας αντίθετα την απορία και τη σύγχυση του κοινού, αποδείχθηκαν πολύ γεροί.

    Δεν το κουνάνε από τη θέση τους. Εδώ όμως η ευκαιρία. Ανάπλαση του κήπου του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου είναι στα σχέδια, όπως μαθαίνω, και ορθώς γιατί έχει τα χάλια του, οπότε επιβάλλεται ανανέωση εκ βάθρων.

    Πάλι το αρμόδιο Συμβούλιο είναι αυτό που θα κρίνει. Θέλετε όμως γλυπτά; Κάντε ένα διαγωνισμό. Θέλετε λουλούδια; Φυτέψτε τα. Αλλά πάντα παίρνοντας υπ΄όψιν αυτό νεοκλασικής κομψότητας κτήριο με το ανυπέρβλητης ομορφιάς περιεχόμενο.

    Γεμάτη από άσχημα έργα τέχνης είναι η Αθήνα, επειδή κάποιοι άσχετοι παίρνουν αποφάσεις από τα γραφεία τους ή γίνονται αναθέσεις σε ημέτερους ή προσφέρονται ως δωρεές…

    Πολιτική αισθητικής για την πόλη, καμία. Ας σταματήσει κάποτε αυτό.

     

     

     



    ΣΧΟΛΙΑ