Την έκαψαν, την λεηλάτησαν, την ανατίναξαν, γκρέμισαν τους θεούς που λατρεύονταν στους ναούς της, τεμάχισαν το σώμα της και το μοίρασαν όπου μπορούσε να φτάσει ανθρώπινο χέρι. Εδώ και δυόμισι χιλιετίες η Ακρόπολη έχει δει και έχει υποστεί τα πάντα. Σιγά λοιπόν, μην κινδυνέψει τώρα από τις άφρονες πράξεις κάτι τύπων με τα μηχανικά τους παιχνίδια αλλά και σιγά μην έχει την ανάγκη υπεράσπισης από κάποιους άλλους, αυτόκλητους προστάτες της, που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους από ιερή αγανάκτηση.
Δεν είναι αυτό το θέμα. Γιατί δεν είναι ο αρχαίος πολιτισμός που δοκιμάζεται από την ματαιοδοξία επιβεβαίωσης του καθενός, που δράττεται όποιας ευκαιρίας για την προσωπική του προβολή ή βεβαίως και για τις οικονομικές απολαβές εκμεταλλευόμενος τα πάντα. Είναι ο πολιτισμός ο δικός μας, ο σύγχρονος, που πλήττεται από τον τρόπο που βλέπουμε την κληρονομιά μας ως ιδιοκτήτες με δικαιώματα μόνον αλλά χωρίς ευθύνες και υποχρεώσεις.
Το ιπτάμενο παπούτσι πάνω από τον Παρθενώνα είτε υπήρξε είτε όχι, είτε μας γέλασαν τα μάτια μας, είτε «σκαρφάλωσε» εκεί επάνω ως μαγική εικών ήταν ό,τι γελοιωδέστερο έχει σκεφτεί κανείς ως σήμερα για να προβληθεί και να αντλήσει από τη λάμψη του.
Όπως αντίστοιχα όλοι αυτοί, που ως κατέχοντες την μόνη αλήθεια, ξεσηκώθηκαν υστερικά αλαλάζοντες, διότι έτσι ασκείται κατ΄ αυτούς η αντιπολίτευση. Και δεν ξέρω αν ήδη οργανώνονται συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας και βεβαίως αν και πόσα drones θα καλύψουν το γεγονός… Με φόντο την Ακρόπολη ή όχι…
Από την άλλη το Ζάππειο χρόνια τώρα διολισθαίνοντας σε παραχωρήσεις κάθε είδους ως ένα είδος ευγενούς λαϊκής αγοράς με όλα στη φθήνια -αν και υπολείπεται αυτής, απουσία των υπέροχων ζαρζαβατικών που μας θρέφουν- με αυτόματο πιλότο φαίνεται ότι λειτουργεί κι αυτό, όπως ακριβώς και τα ιπτάμενα μηχανάκια, που μας άναψαν φωτιές.
Το τεράστιο ζέπελιν που πετούσε στον ουρανό της Αθήνας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως θα θυμάστε, περίφημο αξιοθέατο των ημερών εκείνων, κι αυτό στο στόχαστρο διαφόρων οργανώσεων ήταν, που μιλούσαν για τον Μεγάλο Αδελφό.
Βαρύ, δυσκίνητο και αργό το 60 σχεδόν μέτρων «χαφιεδόπλοιο» κατά τον ορισμό της εποχής, όπου ήθελε πετούσε κι αυτό, για το καλό μας ασφαλώς… Αλλά κι ένα drone, που καιρό τώρα κυκλοφορεί πάνω από την αυλή μου αγνοώ τι διαθέσεις έχει.
Παπούτσια, τσάντες, πορτοφόλια δεν καταγράφονται στην δράση του, ούτε το μάτι …μου κλείνει εκεί που περνάει και ξαναπερνάει ούτε σε σώου με φωταψίες επιδίδεται. Δεν είναι αδικία;
Ηθικόν συμπέρασμα: Με τίποτε δεν είμαστε ευχαριστημένοι οι άνθρωποι. Πάρτε την Θεοδώρα την Μεγάλη (άλλως Τζάκρη). Βαρύς ο πόνος κι ο καημός της, κλαυθμός και οδυρμός ο λόγος της, που Κοινοβούλιο δεν φαίνεται να ξαναβλέπει σύντομα. Από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ κι από εκεί στο κασσελάκειο Κίνημα Δημοκρατίας, έχοντας ψηφίσει στην ψύχρα τρία μνημόνια κι έχοντας καθίσει σε υπουργικές θέσεις έχει κάθε λόγο να κλαίει και να σπαράζει.
Δημοσίως μάλιστα, ακόμα καλύτερα καθ΄όσον η κινητοποίηση του συναισθήματος μπορεί να ενέχει τον κίνδυνο γελοιότητος, συνήθως όμως επισύρει επαυξημένη την συμπάθεια των άλλων. Δοκιμασμένο.
«…αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα,/ Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα», είχε πει ο ποιητής και με την ίδια επαναστατική μέθη ορμώμενη η Θεοδώρα έκανε το δικό της acting out ήτοι συναισθηματική εκφόρτιση στο συνέδριο του κινήματος.
Κλάμα η κυρία, κλάμα οι παριστάμενοι, κλάμα και οι τηλεθεατές μηδέ εμού εξαιρουμένης από την σπαρακτική δήλωση αφοσίωσης και αγάπης στον Στέφανος, που «αν δεν είχα και σένανε τι θα ήμουν στη γη. Μπορεί αλήτης να΄μουνα να΄χα καταστραφεί», κατά το λαϊκόν άσμα.
«Ως πότε θα αντιστέκομαι, πόσος χρόνος μου μένει ακόμα μέχρι να ηττηθώ κι εγώ από αυτό το πανίσχυρο σύστημα» ήταν η σπαρακτική κραυγή της Θεοδώρας και λύγισαν τα έδρανα, βούρκωσαν οι τοίχοι, κι ο κόσμος στα πατώματα απ΄ το δράμα. Μεγάλες στιγμές, με υψηλά πολιτικά μηνύματα, μοναδικές κι ανεπανάληπτες.
Ή μήπως όχι; Διότι υπάρχουν και άλλα δράματα, μουσικά. Πώς άλλαξε φόρεμα πάνω στην σκηνή η Κλαυδία –θαύμα, θαύμα!- πώς έβγαλε τα γυαλιά και τα ξαναέβαλε –άλλο θαύμα- πώς ήταν μικρή και άγνωστη, τι μας είπε η γιαγιά της;
Μια παράκρουση εν αναμονή του πεπρωμένου, που φυγείν αδύνατον… Διότι Γιουροβίζιον είναι αυτή. Δεν πας με τα πάθη του Χριστού σε διαγωνισμό με χολιγουντιανές ατραξιόν.
Από χέρι χαμένη.
Διαβάστε επίσης:
Πώς συνέβη το περιστατικό με τη διαφήμιση εταιρείας με drone πάνω από την Ακρόπολη
Μαρλίν Ντιμά – Ρεκόρ για την ακριβότερη γυναίκα καλλιτέχνιδα
