Μάρμαρα Παυλίδη: Η επιχειρηματική εκδοχή «Κάιν και Άβελ» με φόντο το φερόμενο σκάνδαλο εκατομμυρίων ευρώ

Η αξία της εταιρείας και κυρίως η αξία των κοιτασμάτων της μπαίνει στο επίκεντρο της δικαστικής διερεύνησης της υπόθεσης «Μάρμαρα Παυλίδη».

Όσο προχωρά η δικαστική έρευνα τόσο έρχονται στο προσκήνιο κρίσιμα ερωτήματα όπως το πόσο πουλήθηκε η εταιρεία, πόσο πραγματικά άξιζε και ποιος επωφελήθηκε από το να φανεί τελικά ότι άξιζε λιγότερο.

Η εικόνα που διαμορφώθηκε ήταν αυτή μιας εταιρείας με εξαντλημένα αποθέματα, με προβλήματα στο υπέδαφος και με αμφίβολη μελλοντική δυναμική.

Αυτή η εικόνα, όμως, δεν στηρίχθηκε ποτέ σε πραγματική ανατροπή των δεδομένων.

Δεν υπήρξε ξαφνική γεωλογική καταστροφή.

Δεν υπήρξε κατάρρευση της αγοράς.

Δεν υπήρξε τίποτα που να δικαιολογεί μια τέτοια υποτίμηση.

Αντιθέτως, όλα τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι η παραγωγή, η ποιότητα και η διεθνής ζήτηση των λευκών δολομιτικών μαρμάρων παρέμεναν σταθερά ισχυρές.

Ο ίδιος ο Χριστόφορος Παυλίδης φέρεται να είχε ξεκαθαρίσει ότι η εταιρεία του «δεν πουλιέται κάτω από 600 εκατ. ευρώ».

Και όμως, όταν η συμφωνία με το fund ECM Partners ολοκληρώθηκε, το τίμημα που αναφέρθηκε ήταν περίπου 260 εκατ. ευρώ.

Δηλαδή η μισή τιμή.

Για την ίδια εταιρεία. Με τα ίδια κοιτάσματα.

Ανάμεσα στις δύο αυτές τιμές, τίποτα ουσιαστικό δεν είχε αλλάξει στο υπέδαφος.

Δεν εξαφανίστηκαν τα κοιτάσματα, δεν έκλεισαν τα λατομεία, δεν μειώθηκαν οι εξαγωγές.

Άρα τι άλλαξε;

Οι πραγματογνώμονες

Αν αυτό που ισχυρίζονται με στοιχεία μια σειρά από πραγματογνώμονες αποδειχθεί ότι τα πραγματικά αποθέματα των λατομείων ήταν πολύ μεγαλύτερα, ότι η παραγωγική δυναμική ήταν σταθερή και ότι η αξία των κοιτασμάτων δεν παρουσίαζε καμία κάμψη, τότε η διαφορά μεταξύ πραγματικής και παρουσιαζόμενης αξίας δεν είναι απλώς αριθμητική.

Είναι νομική. Είναι η διαφορά ανάμεσα στην επιχειρηματική κρίση και την παραπλάνηση.

Αν το ψεύδος για την κατάσταση των κοιτασμάτων επηρέασε αποφάσεις μετόχων, αν η υποτίμηση έγινε εργαλείο για μεταβολή ελέγχου, τότε η συζήτηση παύει να είναι οικογενειακή και γίνεται ποινική.

Αυτό καταγγέλλουν τα αδέρφια του, Χριστίνα και ο Κυριάκος Παυλίδης. Οτι δηλαδή ο αδελφός τους, υποβάθμισε συστηματικά την εικόνα των λατομείων (μεγάλο βάρος στο Ariston και τα λευκά δολομιτικά), ότι παρουσίασε ψευδή εικόνα αποθεμάτων, ότι μετέδωσε ότι η εταιρεία ήταν σε πτωτική πορεία, και, τελικά, ότι προκάλεσε ένα κλίμα πανικού που οδήγησε τους μετόχους να πιστέψουν ότι η αποτίμηση των 260 εκατ. ευρώ ήταν «ρεαλιστική».

Κι όμως, λίγους μήνες μετά την πώληση στο fund, ο ίδιος ο Χριστόφορος Παυλίδης επαναγοράζει την εταιρεία.

Όχι με βάση αποτίμηση 600 εκατ. ευρώ αλλά με βάση τη χαμηλή αποτίμηση που ο ίδιος είχε επιτρέψει να δημιουργηθεί.

Αν αυτό δεν δημιουργεί ερωτήματα, τότε τι δημιουργεί;

Τα λατομεία

Τα λατομεία της Παυλίδης – ειδικά τα λευκά μάρμαρα Ariston και Sivec – αξιολογούνται εδώ και χρόνια ως premium κατηγορία, με εξαγωγές που ξεπερνούν τις 40 χώρες.

Τα μάρμαρα αυτά, έχουν μακρά διάρκεια ζωής κοιτασμάτων, έχουν σταθερή διεθνή ζήτηση, πωλούνται με premium τιμή, αποτελούν την «ατμομηχανή» της κερδοφορίας.

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό.

Πώς γίνεται η αξία μιας εταιρείας με τόσο πλούσια κοιτάσματα να πέφτει στο μισό μέσα σε λίγους μήνες;

Αυτό που αποκαλύπτει για παράδειγμα το «υπόμνημα Γεωργίου», το οποίοέχει ενταχθεί στο προανακριτικό υλικό δεν είναι μια τεχνική διαφωνία.

Είναι μια διαδικασία που «βρωμάει» από χιλιόμετρα.

Μια σειρά από «τυχαίες» παραλείψεις, επιλεκτικές προβλέψεις, κομμένα δεδομένα και συντελεστές που επιλέχθηκαν όχι επειδή ήταν σωστοί, αλλά επειδή έβγαλαν μια χαμηλή αξία.

Οι προηγούμενες αποτιμήσεις του νυν διευθύνοντος συμβούλου, Χριστόφορου Παυλίδη, αποκαλύπτεται ότι όχι μόνο δεν αξιολόγησαν τα κοιτάσματα, αλλά τα εξαφάνισαν από την εξίσωση.

Αγνόησαν όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η εταιρεία έχει μακροχρόνια, σταθερή, εγγυημένη αξία λόγω της ποιότητας, της ποσότητας και της διάρκειας ζωής των κοιτασμάτων.

H ιστορία της υπόθεσης

Ο ενδοοικογενειακός εμφύλιος που ξέσπασε για τα «Μάρμαρα Παυλίδη» δεν έχει τέλος. Θυμίζω ότι οι πρώην μέτοχοι της εταιρείας, κ.κ. Χριστίνα Παυλίδου, Κυριάκος Παυλίδης, Αχιλλέας Χατζόπουλος και Μακρίνα Αθανασιάδου υποστήριζαν ότι έπεσαν θύματα ενορχηστρωμένης απάτης.

Ο Χριστόφορος Παυλίδης κατηγορείται για απάτη κατά τη διαδικασία πώλησης των μετοχών της εταιρείας:

«Συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε πέσει όλοι θύματα του εγκληματικού σχεδίου του Χριστόφορου Παυλίδη, αδελφού μας, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος την αδελφική μας σχέση και τη μεταξύ μας εμπιστοσύνη, συνεπικουρούμενος μάλιστα από τρίτα πρόσωπα, στενούς του συνεργάτες, μεθοδευμένα μας πέταξε έξω από την εταιρεία, αποκρύπτοντας τα πραγματικά γεωλογικά δεδομένα και τη δυναμικότητα των λατομείων της εταιρείας και παρουσιάζοντας ψευδή τέτοια, ώστε να πειστούμε να μεταβιβάσουμε το σύνολο των μετοχών μας στις εταιρείες του ομίλου, με τίμημα ιδιαίτερα χαμηλό και μη ανταποκρινόμενο στην αξία της».

Κατηγορούν δε τον κ. Χριστόφορο Παυλίδη ότι έχοντας «λόγω της θέσης του και της εμπειρίας του, πλήρη εικόνα της προοπτικής της εταιρείας και των αποθεμάτων των υφιστάμενων κοιτασμάτων (παλιού και νέου) είχε εξαρχής σχεδιάσει την πώληση και επαναγορά της εταιρείας κατά τέτοιο τρόπο, ώστε σε χρονικό διάστημα μόλις 5 μηνών να αποκτήσει το σύνολο του μετοχικού κεφαλαίου και τον πλήρη έλεγχο του ομίλου, σε βάρος της παρουσίας τους με την απόκρυψη της πραγματικής κατάστασης και της προοπτικής της, αλλά και με την επί μακρό χρονικό διάστημα ψευδή παράσταση της εικόνας των αποθεμάτων των λατομείων».

Οι αντιφάσεις του Χριστόφορου Παυλίδη

Οπως αποκάλυψε πρόσφατα ο WISEMAN, στο πρόσφατο υπόμνημα του Χριστόφορου Παυλίδη προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Δράμας αποκαλύπτεται μια σειρά κραυγαλέων αντιφάσεων και λογικών ακροβασιών που μόνο ως απόπειρα νομικού συμψηφισμού μπορούν να χαρακτηριστούν.

Επιχειρεί συγκεκριμένα να πείσει ότι η αποτίμηση της αξίας της εταιρείας δεν αποτελεί «γεγονός», αλλά υποκειμενική κρίση – άρα, δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει το αδίκημα της απάτης. Ομως, ο ίδιος επικαλείται και υπερασπίζεται ως «γεγονός» την αποτίμηση που τον ευνοεί, αποδίδοντάς της επιστημονική εγκυρότητα και πλήρη τεκμηρίωση από την Grant Thornton και τον καθηγητή Απόστολο Ρεφενέ.

Ο Χριστόφορος Παυλίδης, επιχειρεί να «αποδομήσει» την κατηγορία με νομικίστικα επιχειρήματα, υποστηρίζοντας πως η εκτίμηση της αξίας μιας εταιρείας στηρίζεται σε «προβλέψεις και παραδοχές» και δεν μπορεί να θεωρηθεί ψευδής παράσταση γεγονότος.

Όμως, στην ίδια αναλυτική του επιχειρηματολογία, στηρίζεται αποκλειστικά στις δικές του προβλέψεις και παραδοχές, χαρακτηρίζοντας τις αντίθετες ως «λανθασμένες» και «πλασματικές».

Αντί να δώσει απαντήσεις για τα 150 εκατ. ευρώ υπερεκτίμησης που αναφέρει η έκθεση του τεχνικού συμβούλου του, στρέφεται κατά των αδελφών του, κατηγορώντας τους για «ζηλοφθονία» και «ψευδείς μηνύσεις».

Οικονομικά αποτελέσματα

Ο Όμιλος Παυλίδης έκλεισε το 2024 με θετικό τζίρο και ανθεκτικά λειτουργικά αποτελέσματα.

Με κύκλο εργασιών 95 εκατ. ευρώ και EBITDA 32,5 εκατ. ευρώ, ο όμιλος δείχνει να διατηρεί ισχυρή παρουσία στην αγορά. Όμως τα καθαρά κέρδη έπεσαν σχεδόν στο μηδέν (μόλις 1,3 εκατ. ευρώ), καθώς οι τόκοι από τον νέο δανεισμό απορρόφησαν την κερδοφορία.

Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η κατάρρευση της καθαρής θέσης, που συρρικνώθηκε από 261 εκατ. ευρώ το 2023 σε μόλις 44,7 εκατ. ευρώ το 2024.  Ο καθαρός δανεισμός εκτοξεύτηκε στα 228 εκατ. ευρώ, φέρνοντας τον δείκτη Net Debt/EBITDA στο 7x – επίπεδο που θεωρείται «κόκκινη ζώνη» σε έναν κλάδο όπου τα 2x–4x θεωρούνται υγιή.