Εδώ είμαστε για να σας θυμίζουμε τα παλιά και να κάνουμε προβλέψεις για το μέλλον. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έχει υποσχεθεί πολλές φορές να πατάξει το έγκλημα.

Τώρα λέει ότι θα περιορίσει τους Ρομά. Κρατάμε μικρό καλάθι. Παλιά, σε προηγούμενη θητεία, έλεγε ότι θα περιορίσει τα μηχανάκια που παρκάρουν στα πεζοδρόμια. Δεν θυμάμαι απέξω σε ποιανού την κυβέρνηση ήταν τότε. Πράσινη, μπλε, κάτι τέτοιο.

Είχε επηρεαστεί προφανώς από τη «Μέθοδο Τζουλιάνι» ο οποίος είχε υποσχεθεί ότι θα καθαρίσει από εγκληματίες τη Νέα Υόρκη αρχίζοντας από το μικρό έγκλημα: παρκαρίσματα, πορτοφόλια, σκουπίδια.

Ο υπουργός Προστασίας Πολίτη εμφανίστηκε και πάλι ως ο αμείλικτος που δεν διστάζει να στείλει αστυνομία στους καταυλισμούς των Ρομά. Η ανοχή τελείωσε, λέει. Το πρόβλημα είναι ότι η ανοχή τελείωσε πολύ αργά. Αν οι Ρομά εγκληματούν (όπως λέει ο ίδιος και όπως προκύπτει από τις στατιστικές), το κάνουν εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κι αν η πολιτεία αποφασίζει σήμερα να δείξει πυγμή, είναι σαν τον γείτονα που αφήνει το σπίτι να καίγεται όλο το βράδυ και το πρωί δηλώνει συγκλονισμένος ότι κάτι πρέπει να γίνει με τις φωτιές.

Η επιλογή του υπουργού να δείξει ότι το μέτρο είναι κατεπείγον μοιάζει με επικοινωνιακή ανάγκη. Να δείξει ότι κάτι κάνει, ότι είναι δυνατός και τολμηρός. Στην πραγματικότητα οι καταυλισμοί δεν είναι γιάφκες αλλά κοινότητες με οικογένειες. Η εγκληματικότητα συνυπάρχει με την κοινωνική απομόνωση, την άρνηση της εκπαίδευσης, τις δυσκολίες εύρεσης άλλης εργασίας.

Με άλλα λόγια, δεν φτάνει να στείλει ένστολους για περιπολίες. Χρειάζεται σοβαρό πρόγραμμα ένταξης, σταθερή επένδυση σε εκπαίδευση και υποδομές και πολιτική βούληση που να υπερβαίνει τον τηλεοπτικό εντυπωσιασμό. Εδώ θα πεταχτούν πολλοί να πουν «μα δεν θέλουν οι ίδιοι να πάνε σχολείο, έχουν μάθει να κλέβουν επειδή είναι στο DNA τους». Δεν θα μπούμε σε αυτή τη συζήτηση όμως, καθώς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τι κάνει το κράτος ξέροντας ότι στατιστικά μια κοινωνική ομάδα παράγει περισσότερο έγκλημα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Αυτό δεν αλλάζει με περιπολίες μόνο.

Ο Χρυσοχοΐδης λοιπόν παραδέχεται πως η μικροεγκληματικότητα συνολικά έχει μειωθεί, αλλά επιλέγει να καταδείξει τους Ρομά ως το «πρόβλημα». Έτσι το μήνυμα μοιάζει να στοχεύει περισσότερο στην ενίσχυση της εικόνας του υπουργού παρά στην ουσιαστική ασφάλεια των πολιτών. Διότι αν όντως το κράτος ήθελε να βάλει τέλος στην ανοχή, θα το είχε πράξει πριν από χρόνια με συνεπείς πολιτικές και όχι με εχθρικές εξαγγελίες.

Το επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει πουθενά θέμα αποφυγής του νόμου» είναι κενό περιεχομένου και κινδυνεύει να οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα. Διότι η αστυνομοκεντρική διαχείριση χωρίς κοινωνικές παρεμβάσεις οδηγεί σε ένταση και ακόμη μεγαλύτερη αποξένωση.

Δεν τα ξέρει κοτζάμ υπουργός αυτά; Φυσικά και τα ξέρει, γι’ αυτό και η αφύπνισή του φαίνεται σκηνοθετημένη. Θυμήθηκε πολύ αργά ότι οι Ρομά εγκληματούν και το παραδέχτηκε μόνο όταν πια η κοινωνική πίεση έγινε αφόρητη. Όμως η ευθύνη ενός υπουργού δεν είναι να αιφνιδιάζεται με την πραγματικότητα αλλά να προλαμβάνει, να σχεδιάζει και να υλοποιεί.

Αν κάναμε μια πρόβλεψη, θα ήταν «πηγαίνετε να δείτε αν παρκάρουν παράνομα τα μηχανάκια». Για να δούμε έτσι τα αποτελέσματα των υποσχέσεων του υπουργού. Επειδή όμως είναι πολύ κακόπιστη μια τέτοια πρόβλεψη, απλά θα σιωπήσουμε.

Διαβάστε επίσης

Ντόναλντ Τραμπ: Η ελευθερία του Τύπου υπό πίεση