Από τα μικρά στα μεγάλα και τανάπαλι, η αρχή είναι η ίδια: σχεδόν ποτέ η ευθύνη δεν βαρύνει μία μόνο πλευρά. Ο βαθμός ευθύνης μπορεί να διαφέρει αλλά, τι να κάνουμε εκείνο το «ουδείς αναμάρτητος…» έχει βαθιά»  διαχρονική ισχύ και ισχυρότατο ηθικό θεμέλιο.

Το μικρό πρώτα: ασχήμιες σημειώθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο (Πορτάρα) της Νάξου. Την ιερή τους αγανάκτηση εξέφρασαν οι αρμόδιοι, με πρώτο και καλύτερο τον δήμαρχο Δημήτρη Λιανό. Θαυμάζω την πίστη του στην ιδέα της ευπρέπειας αλλά σίγουρα έχει διαβάσει κα ακούσει για παρόμοια περιστατικά σε άλλους τόπους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μάλλον για το θεαθείναι  η διαμαρτυρία, μάλλον όψιμη η τοποθέτηση φύλακα, μάλλον υποκριτικό το αίτημα προς το υπουργείο πολιτισμού.

Για πολλοστή φορά η τοπική αυτοδιοίκηση αποδεικνύει περίτρανα πως δεν είναι ικανή να ασκήσει έστω τις λίγες αρμοδιότητες που της έχουν απομείνει. Οι λίγες αποτελεσματικές (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η λέξη χωρίς τον εξευτελισμό της) είναι κατά κανόνα κατασταλτικές. Για δράση πρόβλεψης καλύτερα να μην μιλάμε.

Ας μην ψάχνει ενόχους ο δήμαρχος. Η ευθύνη βαρύνει τόσο αυτόν όσο και το αρμόδιο υπουργείο, καθώς δεκάδες αρχαιολογικοί χώροι «αναζητούν» ευκαιρία ανάδειξης τους, την δυνατότητα να προβάλουν την τεράστια πολιτιστική κληρονομία μας. Το θέμα δεν είναι απλά η προσέλκυση τουριστών αλλά η επαναφορά στο παγκόσμιο προσκήνιο μίας κουλτούρας που σήμερα τυγχάνει παγκόσμιας αποδοχής.

Η δημοκρατία είναι πάνω απ’ όλα θέμα κουλτούρας. Ερχόμαστε, έτσι, στο μεγάλο θέμα που αφορά τον προχθεσινό εξευτελισμό του Κοινοβουλίου. Ως συνήθως οι κατηγορίες για τα απαράδεκτα γεγονότα και την ανεπίτρεπτη φρασεολογία με πλήρη άνεση εκτοξεύονται από όλες τις πλευρές. Είναι ήλιου φανερώτερον, όμως, ότι η …ιερή αγανάκτηση των διαμαρτυρόμενων ενδιαφέρεται να πετύχει «ρούμπους» και αδιαφορεί τελείως για τις αρνητικές επιπτώσεις στον ήδη λαβωμένο θεσμό.

Η ευθύνη αποδίδεται στο σύνολο των πολιτικών σχηματισμών. Στην Δύση, όπου και κυριαρχεί, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία διέρχεται ήδη μια σοβαρή κρίση όπου το μεγαλύτερο  μέρος της ευθύνης φέρουν το κεντροπρωθυπουργικό μοντέλο διακυβέρνησης και τα μικροπολιτικά παιγνίδια. Στην συνεδρίαση της Βουλής (30/7), περίπου σύσσωμα τα μέλη της φρόντισαν να βάλουν άλλο ένα καρφί στο φέρετρο του θεσμού—οπότε και της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Η δημοκρατία δεν είναι μόνο πολίτευμα, είναι και πολιτισμός. Δεν είναι μόνο ένα σύστημα κανόνων, είναι και σύστημα συλλογικής ηθικής. Για να πείσει, η δημοκρατία επιλέγει το επιχείρημα αντί της βίας. Η εκτράχυνση του λόγου αποτελεί βία, πολλές φορές χειρότερη ως προς τις επιπτώσεις της από την φυσική. Στην δημοκρατία, το κοινοβούλιο δεν είναι αρένα για ταυρομαχίες αλλά δημόσιος χώρες για λογική αντιπαράθεση. Η απαξίωση του απαξιώνει στα μάτια των πολιτών και τον θεσμό και το πολίτευμα. Η πολιτική ανευθυνότητα οδηγεί στον ανεύθυνο λαϊκισμό. Η κοινοβουλευτική τοξικότητα οδηγεί στην κοινωνική τοξικότητα, η θεσμική αδυναμία φέρνει τον αυταρχισμό.

Πολλά τα κόμματα στην Βουλή, διαμοιρασμένες οι ευθύνες. Πρωταρχικά, όμως, εκ των πραγμάτων η ευθύνη κατανέμεται στους κκ. Μητσοτάκη, Ανδρουλάκη, Φάμελλο. Η χώρα έχει πλέον εισέλθει σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Διαβάστε επίσης

Ανδρουλάκης- Φάμελλος: Μελλοθάνατοι χωρίς μάχη ουσίας