Παρακολουθώντας τη συζήτηση που άνοιξε μετά τη 2η Διεθνή Διάσκεψη για τη Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη και το ενδεχόμενο επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα ως σωτήρα, σκέφτηκα ένα παλιό δημώδες τραγούδι.

Ελαφρώς παραφρασμένο θα έλεγε:

«Aχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;…

Ουδέ σε γάμο ρίχνονται ουδέ σε χαροκόπι. Ο Αλέξης κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια…»

Μου το θύμισε διότι διαβάζοντας κάποιους «σχολιαστές», αγράμματους, ανιστόρητους και κυρίως fake αριστερούς, σκέφτηκα μήπως αδικώ τον Αλέξη Τσίπρα.

Μήπως τελικά είναι αυτός ο τεράστιος ηγέτης που θα φτιάξει την εναλλακτική πρόταση απέναντι στην… έκρηξη της ακροδεξιάς. Και θα είναι αυτός που θα πολεμήσει την παγκόσμια φτώχεια και θα οδηγήσει στην εξέγερση των κινημάτων.

Όταν δε τον άκουσα να λέει ότι χρειάζεται ένας… νέος πατριωτισμός, ένα όραμα απέναντι στην επέλαση της ακροδεξιάς και της αντιπολιτικής, αμέσως κατάλαβα ότι στην Ελλάδα είμαστε αμετανόητοι.

Προσέξτε. Σ’ αυτήν την τόσο… σημαντική διάσκεψη του Ινστιτούτου Τσίπρα (σ.σ. αν είναι δυνατόν Ινστιτούτο και ο Τσίπρας) ο πρώην πρωθυπουργός δεν αφιέρωσε ούτε μια λέξη για να ζητήσει συγγνώμη.

Ούτε μια φράση για να κάνει αυτοκριτική για τη διακυβέρνηση 2015 – 2019.

Για να πει το ελάχιστο: «Ναι φταίω κι εγώ για την κυριαρχία Μητσοτάκη. Ναι φταίω κι εγώ για τη διάλυση της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.

Ναι, είμαι ο κύριος υπεύθυνος για την απαξίωση του προοδευτικού χώρου και την απογοήτευση των ψηφοφόρων που τους οδήγησα εγώ στα χέρια της ΝΔ, της ακροδεξιάς ή κάτι ακροαριστερών μορφωμάτων που είναι χειρότεροι κι από τα πιο σταλινικά γκρουπούσκουλα άλλων εποχών».

Ακούγοντας τον κ. Τσίπρα να μιλά για την ακροδεξιά και την επέλασή της, μου ήρθε στο μυαλό ο κυβερνητικός θίασος της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Εκείνων δηλαδή των «γραβατωμένων» ακροδεξιών, γιαλατζί φιλορώσων, σεξιστών και παρτάκηδων που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας (αυτός του Ινστιτούτου) τους αγκάλιασε, τους έδωσε εξουσία, τους νομιμοποίησε τελικά, ανοίγοντας το δρόμο γι’ αυτό το χάλι που βλέπουμε σήμερα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.

Ο αδιόρθωτος Αλέξης Τσίπρας, ο «άχαστος», που από το 2019 χάνει ακόμη και στο τάβλι, ακριβώς γιατί ο κόσμος του χρεώνει τη διακυβέρνηση του 2015-2019, την «ανώμαλη» συμμαχία με τον Καμμένο και την παντελή έλλειψη αυτοκριτικής, δεν έχει το σθένος να πει μια συγγνώμη.

Κι ενώ ετοιμάζεται να κάνει νέο κόμμα, ή εν πάση περιπτώσει να εμφανιστεί ως ο Αγιος Αλέξιος της Αριστεράς, αδυνατεί να αντιληφθεί ακόμη και σήμερα γιατί τον «μαύρισε» ο κόσμος.

Και γιατί διαλύθηκαν ελπίδες και οράματα κάτω από την ακραία οπορτουνιστική πολιτική του πορεία από το 2010 και μετά.

Προσέξτε και κάτι άλλο: Αυτές τις ημέρες στα δικαστήρια γίνεται η δίκη των κουκουλοφόρων μαρτύρων της υπόθεσης της Novartis. Εχουν πάει υπουργοί, έχει πάει ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς, πλήθος μαρτύρων, έχουν ειπωθεί συγκλονιστικά πράγματα, όμως, τα ΜΜΕ δεν τα «παίζουν».

Δεν πουλάει το θέμα που έστησε ο Αλέξης Τσίπρας, ο Παύλος Πολάκης, ο Μίμης Παπαγγελόπουλος για να βάλει φυλακή πολιτικούς αντιπάλους και… πουλάει η νεκρανάσταση του πρώην πρωθυπουργού.

Προσέξτε: Σιωπούν όλοι για τις ευθύνες του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα σ’ αυτό το πολιτικό σκάνδαλο της στοχοποίησης συγκεκριμένων ανθρώπων, αν και θα έπρεπε και ο ίδιος να δικάζεται για ηθική αυτουργία.

Αλλά βρίσκει χώρο ο κ. Τσίπρας για να περάσει το μήνυμα: «Είμαι εδώ, περιμένω και θα σώσω την Αριστερά, τη χώρα, τον κόσμο όλο».

Οποία υποκρισία.

Αλλά μην απορήσετε αν δείτε να τον ψηφίζουν ξανά. Ακόμη και αν τον δείτε στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ετσι είναι η πολιτική. Ξεχνάει εύκολα. Στη χώρα των Λωτοφάγων θα ξεχάσουμε τις κλειστές τράπεζες, την ντροπή των ΑΤΜ, το χειρότερο μνημόνιο που υπέγραψε, τη συμμαχία με τον Καμμένο, την προσπάθεια ποδηγέτησης της Δικαιοσύνης, τον βαρουφακισμό, τον πολλακισμό, την εκδίωξη των «αντιφρονούντων», τη διαπλοκή με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ακόμη και για το φαινόμενο Κασσελάκη, το ακραίο αυτό παράδειγμα αντιπολιτικής, υπεύθυνος είναι ο κ. Τσίπρας.

Εχω, όμως, μια ελπίδα. Ότι δεν μπορεί η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ να χωρέσει φαντάσματα του παρελθόντος. Ούτε τον Τσίπρα, ούτε τον Σαμαρά, ούτε κανέναν αυτόκλητο σωτήρα.

Διότι όπως τραγουδούσε και ο Θωμάς Μπακαλάκος στη νιότη μας «ποιος από τους προστάτες θα μας προστατέψει ποιος…»