Νίκος Ρασσιάς (RAFARM): Το κυνήγι της επιτυχίας και η διαδρομή από το Γεωργίτσι με «όπλο» την εντιμότητα – Η βιογραφία του

Ο ιδρυτής και πρόεδρος της φαρμακοβιομηχανίας Rafarm, Νίκος Ρασσιάς, έχει μια ιστορία ζωής ζηλευτή. Όχι μόνο γιατί τόλμησε και κατέκτησε όλες τις «υψηλές κορυφές», που επιθυμούσε, αλλά, κυρίως, γιατί βίωσε πολλές αποτυχίες και απογοητεύσεις σε χρόνια σκληρά, χωρίς ποτέ να χάνει τον στόχο του.

Έναν στόχο ευγενή, όχι αμιγώς προσωπικό, αλλά κοινωνικό, με γνώμονα την προσφορά για το κοινό καλό και με «όπλο» την εντιμότητα.

Το success story του κ. Ρασσιά είναι μάθημα ζωής από αυτά, που όχι μόνο δεν τα ξεχνάς, αλλά (πρέπει να) σε ακολουθούν δια βίου, αποτελώντας έμπνευση.

Ένας άνθρωπος με συνέπεια στο όραμα που είχε από μικρός για μια καλύτερη ζωή, όταν από την τρυφερή ηλικία των 8 ετών κλήθηκε λόγω της απουσίας του πατέρα του να γίνει ο «άνδρας του σπιτιού», προτάσσοντας τις ανάγκες της μητέρας και των αδελφών του και αφήνοντας στην άκρη τις δικές του για δεκαετίες…

Στη βιογραφία του – που κυκλοφορεί σε περιορισμένη έκδοση, και μέρος αυτής σας παρουσιάζουμε σήμερα κατ’ αποκλειστικότητα – ο τίτλος μετουσιώνει τη στόχευση ζωής που είχε, θαρρείς, ανέκαθεν. «Κάτι μ’ έσπρωχνε πάντα μπροστά σε υψηλές κορυφές».

Νίκος Ρασσιάς: Η διαδρομή από το Γεωργίτσι στην Αθήνα

Στη βιογραφία του αναφέρεται: «Έμαθε την τέχνη της επιβίωσης από νωρίς, διότι ήταν ξύπνιος και εργατικός. Πάνω απ’ όλα ήταν μεθοδικός. Είχε ένα τεφτέρι, το «τετράδιο του εαυτού του», όπως το έλεγε, και εκεί μέσα έγραφε όλες τις δουλειές που έκανε και πόσα λεφτά πήρε ή είχε λαμβάνειν».

Έκανε πολλές δουλειές, όμως ποτέ δεν άφησε το σχολείο. Πήγε στη Σπάρτη για να φοιτήσει στο εξατάξιο γυμνάσιο και λίγο μετά βρέθηκε στην Αθήνα, να πηγαίνει σε νυχτερινό και να εργάζεται ως βοηθός των υποβοηθών στο φαρμακείο του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός».

Εκεί έμαθε απ’ έξω εκατοντάδες φάρμακα, δραστικές ουσίες, ετικέτες και παρασκευές. Στην πορεία προήχθη σε βοηθό και μπορούσε να εκτελεί συνταγές.

Κατάφερε να περάσει στη Φαρμακευτική Αθηνών και στο 5^ο έτος δούλευε και στο φαρμακείο του «Ευαγγελισμού» και στη φαρμακοβιομηχανία FARAN. Όσο για τις επιχειρηματικές του ιδέες; Ήταν αστείρευτες.

Αναφέρεται στη βιογραφία του: «Θα αναρωτηθεί κανείς πώς ένα νεαρό παιδί, που δεν είχε καμία οικονομική εξασφάλιση, τουναντίον όφειλε να στηρίζει και στήριζε όλη την οικογένειά του, κατάφερνε τελικά να κάνει κάποια αποτυχημένα επιχειρηματικά βήματα δίχως να φοβηθεί.

Ήταν η τόλμη του χαρακτήρα του, που του έδινε αυτήν την ώθηση, μαζί με την πρώιμη συνειδητοποίηση ότι αν δεν έκανε εκείνος κάτι για τον εαυτό του, δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνει κάποιος άλλος για αυτόν.

Όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του, έτσι και ο Νίκος πήγαινε μπροστά χωρίς να το βάζει κάτω από τις αντιξοότητες και τις αναποδιές. Προτού, μάλιστα, κάνει κάποια κίνηση, προχωρούσε ενστικτωδώς, χωρίς και ο ίδιος να ξέρει να το περιγράψει τότε, αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα έρευνα αγοράς, σε μια χαρτογράφηση του πεδίου που τον ενδιέφερε, σκεπτόμενος πιθανούς πελάτες αλλά και ανταγωνιστές».

Τα μαθήματα από τις αποτυχίες

Πολλές από τις πρωτοβουλίες του δεν είχαν το αποτέλεσμα, που ο ίδιος επιθυμούσε. Όμως οι αποτυχίες λειτούργησαν ως ένα πολύ καλό φροντιστήριο, για το πώς να στήσει μια επιχείρηση. Και παρά τις άκαρπες προσπάθειες, όχι μόνο δεν έχασε το ηθικό του, αλλά εξακολούθησε να είναι ιδιαίτερα παραγωγικός.

Άνθρωπος φιλόδοξος με μεγαλόπνοα όνειρα, προσέγγιζε κάθε νέο εγχείρημα ανθρώπινα.

«Το κλειδί, για να καταλάβει κανείς τα απίστευτα άλματα, που έκανε ο Νίκος, ήταν να μη συνδέσει την πρόοδο μόνο με τη φιλοδοξία του, αλλά και με την πραότητά του. Ήταν γλυκός, ευπροσήγορος, κοινωνικός, γενναιόδωρος, κι έτσι προσέγγιζε τους υποψήφιους πελάτες, τους συνεργάτες, όλους, από τον πιο σημαντικό μέχρι και τον τελευταίο τροχό της αμάξης, και κατάφερνε να τους πάρει με το μέρος του.

… Ταυτόχρονα είχε το εμπορικό μυαλό, ήξερε πού και μέχρι ποιο βαθμό να κάνει εκπτώσεις στα προϊόντα, για να μπορέσει να τα κάνει πιο ανταγωνιστικά. Ο συνδυασμός αυτών των δύο στοιχείων του άνοιξε τον δρόμο προς την κορυφή. Ο ίδιος λέει σήμερα ότι άλλος ένας παράγοντας ήταν η παρατηρητικότητά του και η ευστροφία του. Κάτι ακόμα: Ήδη στον «Ευαγγελισμό», όπου παράγγελνε τα φάρμακα για το φαρμακείο, είχε έρθει σε επαφή με την πιάτσα. Αυτό του έδινε αυτοπεποίθηση και γνώση της αγοράς», αναφέρουν στενοί του συνεργάτες ετών και πλέον φίλοι.

Η γυναίκα της ζωής του

Στη FARAN γνώρισε και τη σύντροφο της ζωής του, με την οποία εξακολουθεί να συμπορεύεται μέχρι σήμερα, την Αλίνα.

Γυναίκα έξυπνη και δυναμική, με την οποία στην αρχή βρίσκονταν σε παρέες ως φίλοι, αλλά κάποια στιγμή έγιναν ζευγάρι. Της ζήτησε να παντρευτούν κι εκείνη δέχτηκε, επισημαίνοντας ότι θέλει να εξακολουθήσει να εργάζεται, για να είναι οικονομικά ανεξάρτητη. Εκείνος συμφώνησε, καθώς του άρεσε η στάση ζωής της.

Ζευγάρι αγαπημένο και ταιριαστό, μοιραζόταν τις ίδιες ανησυχίες και εργαζόταν άοκνα ώρες ατέλειωτες, για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.

Αγόρασαν ένα φαρμακείο στο Περιστέρι και η δουλειά πήγαινε καλά. Αργότερα το έκλεισαν και άνοιξαν ένα άλλο μεγαλύτερο, απέναντι από το ΙΚΑ Περιστερίου, οπότε τα κέρδη εκτοξεύθηκαν.

Στο βιβλίο γράφει: «Ο Νίκος έκανε πολλές απόπειρες στο επιχειρείν, που δεν πήγαν καλά. Αυτό, όμως, που φάνηκε αμέσως να του ανοίγει τον δρόμο, ήταν η απόφασή του να καταθέσει φάκελο για τη δημιουργία ενός φαρμάκου, του περίφημου Triforte. Ήταν μια κίνηση, που έγινε αρκετά νωρίς στη ζωή του, το 1966, πριν, ακόμη, πάρει το πτυχίο της Φαρμακευτικής».

Με την Αλίνα παντρεύτηκαν και απέκτησαν δυο κόρες, την Ιωάννα και την Ειρήνη, που επίσης εργάζονται στη RAFARM.

Η περιπέτεια με τους συνέταιρους και το πρώτο εργοστάσιο

Ο κ. Νίκος Ρασσιάς από νωρίς είχε θέσει τους στόχους του και τους υπηρετούσε πολύ πειθαρχημένα.

Στα 33 του ξεκίνησε με δυο συνεταίρους του να φτιάχνουν ένα εργοστάσιο, που έμελλε να μην ολοκληρωθεί ποτέ. Η Δικτατορία και μια σειρά από δοκιμασίες και απογοητεύσεις τον ώθησαν, τελικά, να κάνει κάτι μόνος του.

Μέσα από δυσκολίες, που φάνταζαν ανυπέρβλητες, τα κατάφερε, πάντα με την υποστήριξη της αγαπημένης του συζύγου.

«Ήταν μια δύσκολη περίοδος. Λίγοι πήγαν μπροστά: από τους 250 φασονίστες, οκτώ έκαναν κίνηση για δική τους μονάδα, έξι προχώρησαν και μόνο τρεις τα κατάφεραν. Ο Νίκος ήταν από αυτούς. Αυτό που βοήθησε πολύ ήταν το γεγονός ότι κέρδισε από τη Χούντα την παράταση και δεν χρειαζόταν να τελειώσει τόσο γρήγορα το εργοστάσιο.

Με ενάμιση χρόνο τράτο μπροστά του (το κέρδισαν μόνον όσοι φασονίστες είχαν αποδεδειγμένα ξεκινήσει την ανέγερση μονάδας, δηλαδή ελάχιστοι), όλα τελικά έγιναν όπως έπρεπε.

Η έναρξη της λειτουργίας έγινε την 1η Ιανουαρίου 1977, ενώ η άδεια λειτουργίας εξασφαλίστηκε ένα εξάμηνο νωρίτερα (Αύγουστος 1976). Η RAFARM είχε γεννηθεί και επισήμως», όπως αναφέρει η βιογραφία του.

Ηγέτης με βλέμμα πάντα στο μέλλον

Όσοι έχουν συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια με τον κ. Ρασσιά, μιλούν για έναν ηγέτη ευπροσήγορο, ευγενικό και καλοσυνάτο.

«Ήταν πάντα τόσο ευγενικός και καλός, που σε φιλοτιμούσε να δώσεις όλη την καλή σου ενέργεια, να πάρεις τη δουλειά σου ως μια ευκαιρία να δείξεις τις δυνατότητές σου.

Αυτή η επένδυση, που έκανε σε σένα, καρποφορούσε, και ήθελες και εσύ από τη μεριά σου να τον ευχαριστήσεις, γιατί πόνταρε στο προσωπικό και τα στελέχη.

Από την άλλη είχε τρομερή αυτοπειθαρχία. Μπορούσε να τιθασεύει τα συναισθήματά του και να διατηρεί την ψυχραιμία του», θυμάται ένας από τους στενούς του συνεργάτες, ο Γιώργος Βλάντης.

Ο ίδιος ο κ. Ρασσιάς αναλύει ως εξής τον τρόπο που διοικούσε.

«Η δική μου φιλοσοφία στη διοίκηση, ήταν να βλέπω πάντα μια δεκαετία μπροστά. Από τότε που ήμουν φοιτητής, φρόντιζα να ενημερώνομαι για τα πάντα και όχι μόνο για αυτά, που είχαν σχέση με το φάρμακο.

Παρακολουθούσα, εκτός από την αγορά και τις πατέντες των σκευασμάτων, μια σειρά από άλλα πράγματα. Μάθαινα τα λογιστικά, τους καινούριους νόμους, όλα.

Το μυστικό είναι η προνοητικότητα, η μεθοδικότητα, η εντιμότητα, η καλή συμπεριφορά προς όλους. Αλλά, όπως έχω πει, πάντα κάτι με έσπρωχνε μέσα μου να έχω μια διαρκή τάση και ανάγκη να βελτιώνω τον εαυτό μου σε όλα. Και θεωρώ ότι αυτό το δίδαγμα το έχω περάσει στα παιδιά μου».

Λένε οι συνεργάτες του: «Ήταν από τους επιχειρηματίες που σχημάτιζε ο ίδιος άποψη για το τι συμβαίνει, μιλώντας με τους πάντες: τους γιατρούς, τους ασθενείς, τους φαρμακοποιούς, τους άλλους φαρμακοβιομήχανους.

Ήταν και είναι εξαιρετικά εργατικός, ακούραστος, πάντα εκεί, να μεταφέρει και σε εμάς την όρεξη να εργαζόμαστε. Ένα πράγμα που ποτέ δεν θα ανεχθεί, και θα τον δείτε μεταμορφωμένο, είναι ο εκβιασμός. Εκεί προτιμά να χάσει, παρά να υποχωρήσει, και νομίζω πολύ καλά κάνει.

Είμαι πολύ υπερήφανος που εργάστηκα και εργάζομαι τόσα χρόνια στην εταιρεία, διότι καταφέραμε να κάνουμε πρωτοποριακά πράγματα για την εποχή τους. Αυτά στήριξαν την εταιρεία στα πρώτα της βήματα.

Εδώ θέλω να πω ότι ο Νίκος Ρασσιάς, ειδικά τα πρώτα χρόνια, αλλά και αργότερα, τα χρήματα που έβγαζε, τα ξαναέριχνε στη δουλειά, δεν ήθελε να φτιάξει προσωπική περιουσία, αλλά να στεριώσει την εταιρεία του.

Επίσης αυτό, που είχε πάντα ως απόλυτη προτεραιότητα, ήταν η ποιότητα του φαρμάκου. Εκεί δεν έκανε ποτέ μα ποτέ υποχώρηση».

Με σύμμαχο την εντιμότητα

Η RAFARM, τονίζουν παράγοντες της αγοράς φαρμάκου, αντανακλά την προσωπικότητα του κ. Ρασσιά.

«Χαρακτήρας ήπιος, φύσει ταπεινός, ο Νίκος δεν ήταν ποτέ κλεισμένος σε ένα γραφείο, έχοντας τη θέση του απόμακρου ηγέτη. Αυτό που ανέπτυξε από νέος, ήταν η αίσθηση ότι ακόμη και αυτός που κάνει την πιο ταπεινή δουλειά μέσα στο εργοστάσιο, έχει κάτι να σου πει, κάτι να σε μάθει, σε βοηθά να βλέπεις τον κόσμο και να καταλαβαίνεις τις ανάγκες της κοινωνίας.

Άλλωστε μέχρι τα 60 του χρόνια ασχολιόταν προσωπικά με την πώληση, για να έχει εικόνα του τι συμβαίνει στην αγορά. Διότι, όπως συνηθίζει να λέει, το να φτιάχνει κανείς φάρμακα είναι ένα κοινωνικό λειτούργημα, που πρέπει να βάζει τον άνθρωπο πάνω από την κερδοφορία».

Επιχειρηματίας παλαιάς κοπής, με ήθος και ανιδιοτέλεια, βοηθούσε ακόμη και τους ανταγωνιστές του, τους οποίους, σύμφωνα με δηλώσεις του, ποτέ δεν είδε ως απειλή. Η αγορά του έχει προσδώσει τον χαρακτηρισμό «Πατριάρχης του Φαρμάκου», δείχνοντας τον σεβασμό και την αναγνώριση στο πρόσωπό του.

«Πάντα, σε κάθε βήμα και σε κάθε απόφαση, η σοφία του Νίκου Ρασσιά βαραίνει και βοηθάει πολύ. Ακόμη και σήμερα, εν έτει 2025, περνά πολλές ώρες κάθε πρωί για να μπορεί να ενημερώνεται για όλες τις υποθέσεις που αφορούν στην εταιρεία, για τα οικονομικά, τα νομικά, τα διαδικαστικά, τα της παραγωγής, των συνεργασιών με το εξωτερικό.

Αλλά στις συμβουλές του δεν προστρέχει μονάχα η οικογένειά του. Όλος ο κόσμος του αναγνωρίζει την καλοσύνη, την εντιμότητα, την προθυμία να μοιραστεί γνώσεις και εμπειρία. Από τη θέση του πάντα είχε στον νου του πώς θα βοηθήσει τους άλλους».

Συμβουλές και περηφάνια

Όσο για τις συμβουλές στα εγγόνια του και στα μελλοντικά του δισέγγονα, ο ίδιος έχει δηλώσει:

«Πρωταρχικός σκοπός στη ζωή μου ήταν πάντοτε η εντιμότητα. Ίσως να ήμουν υπερβολικός ως προς αυτό, αλλά για μένα ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου.

Η εντιμότητα ως αξία δεν είναι ζήτημα εποχής. Η ακεραιότητα, που οφείλει να έχει κανείς και να παραμένει ακλόνητος στις προκλήσεις, δεν αλλάζει μορφή, είτε κάποιος είναι γεννημένος τον 19^ο, είτε τον 20ό, είτε τον 21^ο αιώνα».

Η σύζυγός του προσθέτει: «Στην αγορά τον αποκαλούσαν λίρα 100. Ήθελε να είναι απολύτως εντάξει με όλους και εκείνος ας μην είχε να φάει».

Και ο κ. Ρασσιάς καταλήγει: «Για πιο πράγμα μπορώ να είμαι υπερήφανος σήμερα, μετά από 50 χρόνια που είμαι στο τιμόνι; Ότι στη ζωή μου διασταυρώθηκα με χιλιάδες ανθρώπους και νιώθω ότι φέρθηκα καλά και έντιμα, δεν έχω βάρη στη συνείδησή μου.

Αυτό μου έδινε πάντα κουράγιο και δύναμη να συνεχίζω, ακόμη κι αν οι ανταγωνιστές μου μετέρχονταν άλλες μεθόδους. Διότι προσωρινά όποιος δεν φέρεται καλά, μπορεί να βγει κερδισμένος, αλλά μακροπρόθεσμα χάνει».

Διαβάστε επίσης

RAFARM: Το success story της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας και η επένδυση στο νέο Κέντρο Έρευνας & Ανάπτυξης