Φεντερίκο Φελίνι, ένα μουσείο για τη γλυκιά ζωή 

Μια «dolce vita» θα γνωρίζουν από εδώ και πέρα οι επισκέπτες του Ρίμινι, αυτής της μικρής, παραλιακής πόλης της Ιταλίας στην Αδριατική. 

Πώς αλλιώς, αφού ο δημιουργός της εμβληματικής ταινίας του ιταλικού κινηματογράφου, που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή, ο Φελίνι φυσικά, γέννημα – θρέμμα του Ρίμινι, θα είναι πλέον «παρών» μέσα από ένα μουσείο αφιερωμένο στον ίδιο, τις ταινίες του και τους ήρωές του.

Σχεδόν 30 χρόνια μετά τον θάνατο του κορυφαίου σκηνοθέτη, η πατρίδα του, που υπήρξε πηγή έμπνευσης για μερικές από τις διασημότερες ταινίες του, όπως το «Αμαρκόρντ» και «Οι Βιτελόνι» τιμά μ’ αυτόν τον τρόπο τη ζωή και το έργο του, τα όνειρα, που έγιναν  πραγματικότητα μέσα από την μεγάλη οθόνη.

Κοστούμια, σενάρια και ανακατασκευασμένα σκηνικά ταινιών, σχέδια, εκθέσεις, προβολές, σκηνογραφικά στοιχεία και παρουσιάσεις πολυμέσων διαθέτει το Μουσείο Federico Fellini επιτρέποντας στους επισκέπτες να βυθιστούν στον κόσμο του και την καλλιτεχνική του κληρονομιά. 

Το μουσείο που μόλις άνοιξε, θα κάνει τα επίσημα εγκαίνιά του στις 31 Αυγούστου με την έναρξη του Φεστιβάλ της Βενετίας.

Στεγάστηκε κατά κύριο λόγο στο Καστέλ Σισμόντο, ένα κάστρο του 15ου αιώνα στην πιάτσα Μαλατέστα (οφείλει την ονομασία της στον ευγενή Σιγισμόντο Παντόλφο Μαλατέστα, που ήταν κύριος του κάστρου) και δευτερευόντως στο «Τσίνεμα Φούλγκορ», τον αρ νουβό κινηματογράφο της πόλης (εμφανίζεται και στο «Αμαρκόρντ») στο Παλάτσο Βαλόνι, όπου ο Φελίνι είχε δει την πρώτη του ταινία, το «Maciste all’inferno» του 1926, καθισμένος στην αγκαλιά του πατέρα του.

Ο Φελίνι άλλωστε είχε μεγαλώσει στο ιστορικό κέντρο της πόλης και έπαιζε με τους φίλους του κοντά στο Καστέλ Σισμόντο, που όταν ο ίδιος ήταν ακόμη παιδί χρησίμευε ως φυλακή. Εγκαταλειμμένο για πολλά χρόνια, το κτήριο αυτό πήρε τώρα νέα πνοή με τη φιλοξενία του μουσείου και ιδιαιτέρως με τον τρόπο που έχουν αναδειχθεί τα εκθέματά του.

Με τη χρήση προηγμένων γραφικών και σύγχρονων ψηφιακών τεχνολογιών, τα εμβληματικά σκηνικά παίρνουν ζωή, οι επισκέπτες έχουν την αίσθηση ότι αγγίζουν μία πραγματική Ανίτα Έκμπεργκ, ενώ τα πρωτότυπα σενάρια, τα κοστούμια, τα γράμματα, τα έγγραφα, τα βίντεο, καθώς εκτίθενται σε όλο το κάστρο προσκαλούν σε εξερεύνηση, που δημιουργεί διαρκώς νέες εκπλήξεις.

Σε μία από τις εγκαταστάσεις, που ονομάστηκε «Βιβλίο των ονείρων», οι επισκέπτες μπορούν να γυρίζουν τις σελίδες του φυσώντας σε ένα φτερό.

Σε ένα άλλο δωμάτιο, οι οθόνες κρέμονται με σχοινιά σαν γιγαντιαίες κούνιες.

Κι ίσως ο πιο ενδιαφέρον χώρος να είναι το αρχείο φωτογραφιών, όπου οι άνθρωποι μπορούν να ανοίξουν τα συρτάρια ενός γραφείου αρχειοθέτησης και να επιλέξουν με τα χέρια τους ψηφιακές συλλογές εικόνων, ταξινομημένες κατά ταινία, για προβολή στην οθόνη.

Πρόκειται χωρίς αμφιβολία για μια πρόσκληση σε έναν κόσμο που μοιάζει με όνειρο, το οποίο θα μπορούσε να έχει σχεδιάσει ο ίδιος ο Φελίνι: Βόλτες στη χειμερινή ομίχλη κατά μήκος της παραλίας του Ρίμινι, παρέα με εμβληματικούς χαρακτήρες του, φανταστικούς διαλόγους μεταξύ του Μαρτσέλο Ρούμπινι του «Dolce vita» και του Γκουίντο Ανσέλμι του «8 ½» -χαρακτήρες που υποδύθηκε ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι-, με την μουσική του Νίνο Ρότα να παίζει στη διαπασών σε ένα δωμάτιο εμπνευσμένο από την ταινία του Φελίνι «Πρόβα ορχήστρας» είναι μερικές από τις εμπειρίες που περιμένουν τους επισκέπτες σε αυτό το νέο μουσείο. 

Το «Τσίνεμα Φούλγκορ», εξάλλου, επικεντρώνεται στη μελέτη της σχέσης μεταξύ του Φεντερίκο Φελίνι και της πόλης του το Ρίμιν, καθώς και στη «διεθνοποίηση» του σκηνοθέτη.

Στον δεύτερο όροφο μάλιστα, έχει στηθεί ένα «τσινεμίνο», μια μικρή αίθουσα κινηματογράφου δηλαδή,  για να παρουσιάζει τις ταινίες του Φελίνι όλη την ημέρα.

Γεννημένος στο Ρίμινι στις 20 Ιανουαρίου του 1920, ο Φεντερίκο Φελίνι στα 12 του, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο, κάτι που εξηγεί και την αγάπη του για τους κλόουν, που εμφανίζονται σε όλα τα έργα του.

Στα 17 του ο νεαρός Φεντερίκο εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου αρχικά εργάστηκε ως σκιτσογράφος, ταλαντούχος μάλιστα, αλλά και ζωγράφος πορτρέτων.

Σχεδιάζοντας έτσι καρικατούρες των ηθοποιών για τους διαφημιστικούς σκοπούς του ιδιοκτήτη ενός κινηματογράφου είχε ως αντάλλαγμα τη δυνατότητα να παρακολουθεί  εκεί τις  κινηματογραφικές ταινίες δωρεάν.

Πολύ σύντομα άρχισε να γράφει παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του μουσικού θεάτρου.  Και το 1943 σε ηλικία μόλις 23 ετών παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζουλιέτα Μασίνα με την οποία έζησαν για 50 χρόνια.  

Πολυβραβευμένος, με Όσκαρ, Χρυσό Φοίνικα των Καννών και Χρυσό Λέοντα της Βενετίας λάτρευε την Ρώμη, που ήταν αναμφισβήτητα η «μούσα» του.

Άλλωστε η ταινία «La dolce vita» ήταν ένα γράμμα αγάπης προς την Αιώνια Πόλη.

Η ρομαντική σκηνή στην οποία η Ανίτα Έκμπεργκ προσκαλεί τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι να μπει μαζί της στη Φοντάνα ντι Τρέβι είναι η εικόνα, χάρη στην οποία όλοι θυμούνται την Σουηδέζα καλλονή ηθοποιό, που πρωταγωνιστούσε αλλά και τη γλυκιά γεύση αυτής της πόλης.

 

Αλλά ο Φελίνι επέστρεφε πάντα στο Ρίμινι και το Grand Hotel του, που συνδέονταν στη λαϊκή κουλτούρα με τον κομψό χορό και τον αισθησιακό και λαμπερό χαρακτήρα της Γκραντίσκα του αυτοβιογραφικού «Αμαρκόρντ».

«Το Ρίμινι είναι μια διάσταση της μνήμης μου», θα έλεγε ο σκηνοθέτης και έτσι δεν ήθελε να το απεικονίσει, όχι πιστά, αλλά μάλλον μέσα από το φίλτρο των αναμνήσεών του.

Διαβάστε ακόμη:

Ένα μουσείο στην άμμο και μια χάλκινη Αφροδίτη

Πέθανε ο ντράμερ των Rolling Stones, Τσάρλι Γουάτς