Το τέλος, επιτέλους, της μεταπολίτευσης;;;

Ενισχυμένη με την Πρωτομαγιά τελειώνει η ραστώνη του Πάσχα και, μαζί με τη νέα φάση της πανδημίας, η χώρα μας μπαίνει σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της μεταπολίτευσης. Κατά μία έννοια, αν στους επόμενους μήνες υπερισχύσει το σύγχρονο του συντηρητικού, τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για το τέλος της μεταπολίτευσης.

Δυστυχώς για μεγάλο μέρος του πολιτικού μας κόσμου, η περίοδος της μεταπολίτευσης χαρακτηρίζεται κυρίως από την επικράτηση συντηρητικών και όχι προοδευτικών τάσεων. Οργή θα σηκώσει αυτή η φράση στους οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας, που θεώρησαν το 1974 ως έτος πολιτικής τομής. Όμοια στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που θεώρησαν το 1981 ως έτος προοδευτικής κοινωνικής τομής.

Και οι δύο θα είχαν δίκαιο—αν η σύγκριση γίνει με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Η πολιτική ομαλότητα που έφερε η Ν.Δ. και το κοινωνικό κράτος που έφερε το ΠΑΣΟΚ ήταν προοδευτικά βήματα. Όπως, όμως, και η ελληνική εκβιομηχάνιση, όλα ήταν ύστερα, σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα και τις διεθνείς εξελίξεις. Πράτταμε με καθυστέρηση περίπου 30-35 ετών.

Ικανοποιημένοι, λοιπόν, από τις δύο αυτές επιτυχίες αναπαυθήκαμε στις…δάφνες μας. Καπάκι ήρθαν οι αποφάσεις για την ένταξη πρώτα στην Ε.Ε. και μετά στην ζώνη του ευρώ και θεωρήσαμε ότι είχαμε γίνει σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 ήταν η τελετή στέψης.

Βολικά, όμως, ξεχάσαμε ότι η ευρωπαϊκή αποδοχή ήταν πολιτική απόφαση – δεν βασιζόταν σε στέρεα οικονομικά δεδομένα. Εθελοτυφλήσαμε με τους Ολυμπιακούς, παραβλέποντας το δυσβάστακτο κόστος για την οικονομία. Και με έπαρση δεν παρακολουθήσαμε τις διεθνείς εξελίξεις. Κι όταν το κάναμε, αραιά και που κατά κανόνα, βιαζόμασταν να τις απορρίψουμε –«δεν ταίριαζαν στην Ελλάδα».

Ουσιαστικά, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 η χώρα μας εγκλωβίστηκε σε καθεστώς που δεν είχε σχεδόν καμία σχέση με τις παγκόσμιες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Κοινωνικά η μεσαία τάξη περίπου εξαφανίστηκε. Οικονομικά δεν πήραμε καν είδηση την 3^η τεχνολογική επανάσταση. Και πολιτικά δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε – ιστορικό πρόβλημα αυτό—είτε ένα παραδοσιακό κέντρο, είτε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κίνημα.

Σε ένα πράγμα μόνο παρακολουθήσαμε τις διεθνείς εξελίξεις: στον καταναλωτισμό και μάλιστα με δανεικά.

Βρεθήκαμε έτσι, στην δεκαετία 2010-2020 να ζούμε μία πρωτοφανή μείωση του εισοδήματος και της ποιότητας ζωής, όταν οι άλλες χώρες δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις  για να εκμεταλλευτούν και να αξιοποιήσουν την 4^η τεχνολογική επανάσταση. Και βρεθήκαμε να μας κυβερνά μία σοβιετικού τύπου Αριστερά, όταν στην Ευρώπη κυριαρχούσε η σύγκλιση των κομμάτων προς το κέντρο.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμη και σήμερα υπερασπιζόμαστε ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο ξεπερασμένο από τις εξελίξεις της τεχνολογίας και της γεωπολιτικής. Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη πέταξε τις παρωπίδες και προσπαθεί να σύρει την Ελλάδα στον 21^ο αιώνα. Η αξιωματική αντιπολίτευση υπεραμύνεται την διατήρηση του καθεστώτος του κατασκευάστηκε στην περίοδο 1974-1982 και μάλιστα με συγκρουσιακή πολιτική μεθοδολογία –που δεν έχει καμία σχέση με τα νέα δεδομένα της ψηφιοποίησης και της τεχνητής νοημοσύνης, της κλιματικής αλλαγής και της νέας γεωπολιτικής διαμάχης.

Η Ελλάδα υστέρησε στην διαδικασία εκβιομηχάνισης –διότι επέλεξε το λάθος γι’ αυτήν μοντέλο. Υστέρησε στην διαδικασία πολιτικής ομαλοποίησης, διότι για χρόνια εγκλωβίστηκε στην διαιώνιση του εμφύλιου διχασμού. Υστέρησε στην δημιουργία κοινωνικού κράτους, διότι απέφυγε να μελετήσει και να αντιγράψει τις επιτυχίες των άλλων.

Σήμερα, επιδιώκει να κερδίσει χαμένο έδαφος. Αναπάντεχα, η πανδημία της πρόσφερε  μία μοναδική ευκαιρία: να καλύψει, με γοργά και με ανεκτό κόστος, βήματα που θα την φέρουν κοντά στον σύγχρονο κόσμο. Στον κόσμο που ήδη αλλάζει και που θα πρέπει να μάθουμε να τρέχουμε διαρκώς για να τον προλαβαίνουμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ένα δρόμο πίσω. Στον 20^ο αιώνα. Είναι δρόμος που οδηγεί σε αδιέξοδο. Σ’ αυτό που ζήσαμε στην περίοδο 1982-2019 – όπου η χώρα έχει να δείξει πολλές αποτυχίες και ελάχιστες –αν κι αυτές—επιτυχίες.

Το σχέδιο της Ν.Δ. μπορεί να έχει ατέλειες. Ίσως και λάθη. Είναι, όμως, το μόνο παιγνίδι στο τραπέζι. Δείχνει τον δρόμο μπροστά. Δεν είναι ανέφελος. Ούτε ανέξοδος. Είναι, όμως, δρόμος ανοιχτός. Και σ’ αυτόν θα έχουμε τουλάχιστον συντρόφους για να παλέψουμε μαζί.