Οι τεράστιες πανελλαδικές  συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, κατά βάση ειρηνικές, κατ’ έξιν επιλεκτικά βίαιες, έστειλαν ένα και μοναδικό μήνυμα στην Πολιτεία.

Στον πολιτικό κόσμο συνολικά, στους θεσμούς ειδικά, στην κυβέρνηση ιδιαίτερα, η φωνή ήταν σαφής: εμείς, οι πολίτες που αποτελούμε την θεσμική πλειοψηφία της κοινωνίας σας ζητάμε να τελειώνετε με το κράτος-μπάχαλο.

Νέοι και ηλικιωμένοι, παιδιά και μωρά, γυναίκες και άνδρες, επαγγελματίες και αργόσχολοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, διέσχισαν τα αστικά κέντρα με σιωπηλή ευλάβεια δηλώνοντας με την παρουσία τους «φτάνει πια».

Οι συνήθεις ύποπτοι έκαναν, βέβαια, και πάλι την εμφάνιση τους. Οι πολίτες απομακρύνθηκαν και όταν η κατάσταση ηρέμησε, επανήλθαν. Με τον τρόπο τους έδειξαν πως δεν στηρίζουν τα μολότοφ. Κι εδώ το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο.

Αναπόφευκτα, ο ομιλίες ήταν συναισθηματικά  φορτισμένες. Κομματικά, ακόμη και προσωπικά υπονοούμενα υπήρξαν—περιορισμένα. Το αίτημα πάντως, ήταν μόνιμα ένα και πάνω απ’ όλα: δικαιοσύνη. Αν τα κόμματα επιχειρήσουν να το ερμηνεύσουν σε αναφορά στους κομματικούς διαχωρισμούς  θα κάνουν μεγάλο λάθος. Τα πλήθη δεν ήταν κομματικά, δεν στήριξαν καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα. Τα πλήθη ζήτησαν να λειτουργήσουν οι θεσμοί και οι διαδικασίες του Κράτους  Δικαίου—βασικό στοιχείο της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Θα ακουστεί το μήνυμα ή θα πέσει για μία ακόμη φορά σε ώτα κουφά;

Συρόμενη από τις δικές της αντινομίες και ανταγωνισμούς η αντιπολίτευση σπεύδει να αποδείξει πως το πουκάμισο της είναι άδειο. Το ελληνικό κράτος-μπάχαλο δεν διορθώνεται με αγώνα δρόμου ποιος πρώτος θα καταθέσει πρόταση δυσπιστίας. Και η εξουσία δεν αποκτάται με την τυφλή επίθεση στον αντίπαλο. Αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν θετικές και εφικτές προτάσεις, αυτές χάνονται στον ορυμαγδό της κομματικής έριδας. Η αντιπολίτευση, και ειδικά η αξιωματική, ή θα απευθυνθεί στην κοινωνία με ξεκάθαρα λόγια, με ξεκάθαρο όραμα, με ξεκάθαρες πολιτικές ή θα καταδικαστεί σε οριακή και εκτός της κυρίως πολιτικής σκηνής ύπαρξη.

Πιεσμένη από τις παγκόσμιες εξελίξεις  αλλά και ταυτόχρονα με μέλη της να επαναπαύονται στις δάφνες τους, η κυβέρνηση έχει δύο χρόνια μπροστά της για να θα αποφασίσει είτε ότι θα κόβει  γόρδιους δεσμούς είτε ότι θα καταλήξει να στρώσει τον δρόμο που θα οδηγήσει την χώρα σε πολιτική αστάθεια και κοινωνική σύγκρουση.

Οι πολίτες δήλωσαν με — κατά την γνώμη μου—τον πιο εμφατικό τρόπο πως δεν πρόκειται να ανεχθούν άλλο τις χρόνιες αδυναμίες  της ατελούς ελληνικής δημοκρατίας: από την πανίσχυρη, ανεξέλεγκτη και τώρα καλά κρυμμένη πίσω από τα ψηφιακά τοίχοι γραφειοκρατία που εξακολουθεί να τους ταλαιπωρεί αφάνταστα μέχρι την εκτεταμένη διαφθορά που επιτρέπει κυριολεκτικά να χάνονται δισεκατομμύρια από την δική του τσέπη. Από την διαιωνιζόμενη και αυξανόμενη οικονομική ανισότητα και την εμμονή σ’ ένα αποτυχημένο μοντέλο ανάπτυξης μέχρι την καταστροφή του περιβάλλοντος από άρχοντες (τοπικούς και μη) που βλέπουν μόνο το άμεσο προσωπικό κέρδος σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και της επόμενης ημέρας.

Δεν θέλω να είμαι μάντης κακών. Αν το μήνυμα δεν εισακουστεί, την επόμενη φορά τα πλήθη ίσως να μην είναι τόσο ειρηνικά, σιωπηλά, ώριμα. Γιατί, σήμερα, στις 28 Φεβρουαρίου του 2025, το πουκάμισο του πλήθους δεν ήταν άδειο.