Δεν θα παρασυρθώ στο ατόπημα είτε να παρουσιάσω είτε να κρίνω την τελική έκθεση της Επιτροπής Πισσαρίδη, τόσο σύντομα μετά την δημοσιοποίηση της.

Πρόκειται για εμβληματική εργασία που αποτυπώνει την πορεία της οικονομίας μέσα από τις αγκυλώσεις της, υποδεικνύει τα μέτρα πολιτικής που οφείλουν να ληφθούν και προτείνει προτεραιότητες –έμμεσα έτσι αναγνωρίζοντας ότι η υλοποίηση των αλλαγών που εμπεριέχει απαιτούν χρόνο.

Κατά τεκμήριο, από την σύνθεση της Επιτροπής, η ποιότητα της δεν τίθεται σε αμφισβήτηση.

Μία γρήγορη αναφορά στον πίνακα περιεχομένων, καταλαγιάζει αμφιβολίες και ως προς την πληρότητα της.

Αυτά είναι τα δεδομένα. Το μη δεδομένο αφορά την τύχη της Έκθεσης.

Κατά κανόνα, το ελληνικό κράτος αναθέτει μελέτες, πληρώνει—συνήθως—αδρά γι’ αυτές και τις…καταχωνιάζει σε ντουλάπια στα υπόγεια των υπουργείων, των οργανισμών κοκ.

Τα παραδείγματα ουκ ολίγα –με πιο πρόσφατο την επίσης εμβληματική μελέτη της McKinsey (που δεν πληρώθηκε από το Δημόσιο) για την προοπτική της χώρας στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι η μελέτη Πισσαρίδη έγινε για να εξασφαλιστεί η άριστη αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων που θα εισρεύσουν στην χώρα μας στην επόμενη επταετία.

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται, θεωρητικά τουλάχιστον, στην χρήση των πόρων της Επόμενης Γενιάς.

Σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις, η έκθεση απευθύνεται στην κυβέρνηση.

Η ελπίδα είναι πως θα διαβαστεί και – το κυριότερο—θα εισακουσθεί.

Αν τώρα εκφραστούν και μερικές αμφιβολίες, καθότι η κυβέρνηση προχώρησε σε ανακοινώσεις για την χρήση των κοινοτικών πόρων πριν καλά-καλά δημοσιευτεί η έκθεση, αυτές ας μην θεωρηθούν εντελώς αδικαιολόγητες.

Θεμιτή είναι η σχετική απάντηση ότι το αρμόδιο υπουργείο είχε την πληροφόρηση εκ των προτέρων. Αν και πάλι εκφραστούν μερικές αμφιβολίες καθότι απαιτείται κόπος, μόχθος και χρόνος για να μετουσιωθούν οι προτάσεις της επιτροπής σε προγράμματα, αυτές ας μην κριθούν ως κακόπιστες.

Η δημοσιοποίηση της έκθεσης σχεδόν συνέπεσε με εκδήλωση του Hellenic Observatory του London School of Economics, με τον τίτλο «Η 3η Ελληνική Διάσωση—Μαθήματα που μαθεύτηκαν;»

Δεν θα ταλαιπωρήσω τον αναγνώστη με λεπτομέρειες αυτής της σοβαρής και αρκετά τεχνικής εκδήλωσης, παρά μόνο για να τονίσω ένα σημείο που έχει σημασία για την τύχη της Έκθεσης Πισσαρίδη.

Στην εκδήλωση προβλήθηκε για μία ακόμη φορά το θέμα της «ιδιοκτησίας» των μεταρρυθμίσεων. Η έννοια της λέξης αυτής, στο πλαίσιο αυτό, είναι διαφορετική από την συμβατική.

Αναφέρεται στην αποδοχή πρώτα από την πολιτική ηγεσία και στην συνέχεια από την κοινωνία της ανάγκης της μεταρρύθμισης.

Ένας βάσιμος λόγος για την αργή, ελλιπή ακόμη και για την άρνηση των μεταρρυθμίσεων στην περίοδο 2010-2018 ήταν ακριβώς αυτός: η αναγκαιότητα τους δεν έγινε αποδεκτή από την μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, από όργανα και θεσμούς – οπότε και από την κοινωνία.

Η έκθεση Πισσαρίδη προτείνει ριζικές αλλαγές. Δεν αμφισβητώ την κυβερνητική πρόθεση. Δεν θα αμφισβητήσω ούτε αυτήν της Νέας Δημοκρατίας– αν και θα υπήρχαν λόγοι. Είναι πεπεισμένη, όμως, η κυβέρνηση πως η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στο σημείο να αποδέχεται την ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων;

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται από την κορυφή σπάνια πιάνουν ρίζες. Για να πετύχουν, η θέληση της ηγεσίας πρέπει να συμπίπτει με την βούληση της κοινωνίας.

Η ιστορία των μνημονίων το επιβεβαιώνει. Η επιβολή τους χαιρετίστηκε ως «εκσυγχρονισμός από έξω», σε αντιπαράθεση με το γεγονός ότι οι σχετικές γηγενείς πρωτοβουλίες δεν προχωρούσαν—όπως με την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού που πρότεινε η Επιτροπή Γιαννίτση. Και τα μνημόνια απέτυχαν – ως κύριο επίτευγμα τους έχουν να δείξουν ένα ταμείο 32 δις. ευρώ και την ΑΑΔΕ.

“Ζούμε σε μία κοινωνία που πάγια αμφισβητεί. Είναι σαφές ότι η επιδίωξη της ομοφωνίας αποτελεί όνειρο.”

Πόσο μάλλον όταν η αξιωματική αντιπολίτευση αναζητά σανίδας σωτηρίας για την πολιτική της επιβίωση στα πτώματα του κορωνοϊού.

Πόσο μάλλον που τα ΜΜΜ απεργούν εν μέσω πανδημίας.

Ή, που κλινικάρχες αρνούνται να βοηθήσουν όταν μία πόλη καταρρέει.

Απαιτείται, όμως, να υπάρξει μία κρίσιμη μάζα κοινωνικής στήριξης για τις μεταρρυθμίσεις.

Σ’ αυτό η κυβέρνηση έχει μπροστά της αναγκαίο Γολγοθά. Πρέπει πρώτα με απόλυτη σοβαρότητα να αποφασίσει ποιες από τις μεταρρυθμίσεις πράγματι θα ενσωματώσει στις προτάσεις της προς την Ε.Ε. Και, δεύτερο, πρέπει να θέσει σε εφαρμογή ένα σοβαρό σχέδιο πλατιάς ενημέρωσης της κοινωνίας για την αναγκαιότητα των αλλαγών.

Η δε αναγκαιότητα δεν καταδεικνύεται υπογραμμίζοντας τα κακά που θα συμβούν αν δεν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις αλλά τα οφέλη που θα προκύψουν από την υλοποίηση τους.

Στενό κορσέ θα πρέπει να φορέσει η κυβέρνηση και το κόμμα – με δεδομένη μάλιστα την αρνητική στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει να τον υπομείνει. Διαφορετικά ας καταχωνιάσει κι αυτήν την πρόταση στα απύθμενα χρονοντούλαπα της ελληνικής γραφειοκρατίας.

Διαβάστε ακόμα: 

Έκθεση Πισσαρίδη για αγορά ενέργειας: Υψηλό ενεργειακό κόστος, ελλείμματα ισοζυγίου, εξάρτηση από εισαγωγές, αγκυλώσεις

Σταθερό φορολογικό περιβάλλον 10 χρόνια για τις επιχειρήσεις που επενδύουν στην Ελλάδα

Δια βίου κατάρτιση σε εργαζόμενους και ανέργους – Τι προτείνει η Επιτροπή Πισσαρίδη

Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση