Σημαντική προβολή γνώρισε και σε λαθεμένες ερμηνείες οδήγησε η αποστροφή του Νίκου Δένδια πως δεν διαπραγματεύτηκε ο ίδιος του πακέτο των 1,2 δις. ευρώ από τον μηχανισμό SAFE της Ε.Ε.

‘Όποιος είχε κάνει τον κόπο να διαβάσει όλη την δήλωση θα έβλεπε πως ο υπουργός άμυνας συνέχισε λέγοντας πως αυτήν ήταν η πρακτική για όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Τι πιο φυσικό, εξάλλου, από το να κάνει την οικονομική διαπραγμάτευση ο αρμόδιος οικονομικός υπουργός—εν προκειμένω ο Κυριάκος Πιερρακάκης;

Το πιο σημαντικό μέρος των δηλώσεων Δένδια, ίσως, όμως, να βρίσκεται αλλού. Η αναφορά είναι στην θέση του πως τα χρήματα από το SAFE δεν θα χρησιμοποιηθούν για την απόκτηση νέων όπλων κλπ. αλλά για την ταχύτερη υλοποίηση αυτών που έχουν ήδη αποφασιστεί – σε όπλα, εξοπλισμό, υποδομές. Ο υπουργός δείχνει να βιάζεται. Ορθά κάνει, θα πουν μερικοί και δεν θα έχουν άδικο. Στην χώρα μας, η καθυστέρηση στην υλοποίηση προγραμμάτων – ιδιαίτερα του δημοσίου και της τοπικής αυτοδιοίκησης–έχει λάβει μυθικές διαστάσεις. Σωστά ο Νίκος Δένδιας θέλει να επιταχύνει τους ρυθμούς, στο κάτω-κάτω έτσι θα είναι πιο σαφής η πολιτική κληρονομία που θα αφήσει.

Προκύπτει, όμως, κι ένα πρόσθετο ερώτημα: μήπως η βιασύνη συνδέεται και με ανάγκη να μεταφραστεί σε άμεσα αποτελέσματα η αμυντική αναβάθμιση της χώρας, καθώς ο Τουρκικός αναθεωρητισμός δεν κοπάζει με τίποτα. Είναι σαφές, ταυτόχρονα, πως η περίοδος των ήρεμων νερών με την Τουρκία βαίνει προς το τέλος της — πως αλλιώς μπορεί διαφορετικά να εκτιμηθεί με ρεαλισμό η σχεδόν απαξιωτική αναφορά του Πρωθυπουργού στην εξωτερική πολιτική της εποχής Κώστα Καραμανλή; Μήπως, λοιπόν, το όχι και τόσο κρυφό μήνυμα Δένδια προς όσους διαβάζουν ανάμεσα από τις γραμμές είναι πως θέλει να καταστεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα η χώρα μας πιο ισχυρή απέναντι στην Τουρκία; Τώρα, που μάλλον προσωρινά κερδίζουμε κάποια μορφής υπεροπλίας με τις Belh@rra, τα Rafale, τις διοικητικές ρυθμίσεις κοκ?

Αυτή η λογική συνάδει εξάλλου με τις εξελίξεις στον τομέα της ενέργειας και τις πολιτικές προοπτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το άρθρο Βαληνάκη ήταν βολή ελεύθερου σκοπευτή. Κι αυτοί, όμως, έχουν υποδομή που τους υποστηρίζει και τους κατευθύνει. Όταν ο Μητσοτάκης κατηγορεί το Καραμανλικό  στρατόπεδο για απραξία έναντι της Τουρκίας, δεν θα μπορεί ο ίδιος να μείνει με τα χέρια σταυρωμένα αν η Τουρκία ρίξει νάρκες (και μέσω Λιβύης) π.χ. στην διασύνδεση Ελλάδος-Κρήτης-Κύπρου (Great Sea Interconnector) ή στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων νότια της Κρήτης από την Chevron. Αυτή είναι η πρώτη «ανάποδη» κόκκινη γραμμή που ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να διαβεί: η γραμμή της συνέχισης της πολιτικής Μολυβιάτη. Αν η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη για σύγκρουση με την Τουρκία κατ’ ελάχιστον πάνω σ’ αυτά τα δύο συγκεκριμένα θέματα, αν η κυβέρνηση δείξει υποχωρητική τάση, τότε οι συνέπειες μέσα στο κόμμα θα είναι ανεξέλεγκτες και οι εθνικές επικίνδυνες.

Ο Νίκος Δένδιας βιάζεται λοιπόν. Και πολύ καλά πράττει.

Υπάρχει και δεύτερη «ανάποδη» κόκκινη γραμμή, όμως.

Στα επτά χρόνια στην εξουσία, η συγκεκριμένη κυβέρνηση αντιμετώπισε πρωτοφανείς διεθνείς κρίσεις (για τις οποίες δεν ευθύνεται) αλλά και εσωτερικά σκάνδαλα που εκπορεύονται από χρόνιες παθογένειες. Στο αμείλικτο, λοιπόν,  ερώτημα «τι κάνατε εδώ και επτά χρόνια» απάντηση ουσιαστικά δεν υπάρχει. Προς το παρόν, η ηγετική και ιδεολογική μεγαλοπρεπής ένδεια της αντιπολίτευσης την προφυλάσσει—έτσι ξεπέρασε τον σκόπελο των Τεμπών, έτσι φαίνεται πως θα ξεπεράσει τον ύφαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Δεν είναι διόλου βέβαιο, όμως, πως αυτό θα εξακολουθήσει να ισχύει αν, ας πούμε, ξεσπάσει ένα τρίτο σκάνδαλο που να οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είχε έγκαιρα φροντίσει να αντιμετωπίσει γνωστές σε όλους διαρθρωτικές αδυναμίες. Κι αυτή είναι η δεύτερη  «ανάποδη» κόκκινη γραμμή που ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να διαβεί. Απλά, η κυβέρνηση πολύ δύσκολα θα «αντέξει» ένα ακόμη σκάνδαλο που είναι εκ των προτέρων πασιφανές πως όφειλε να είχε αντιμετωπίσει.

Μία κόκκινη γραμμή στην εξωτερική πολιτική, λοιπόν, που ο Δένδιας καλείται να στηρίξει. Και μία δεύτερη στο εσωτερικό προς την οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός οφείλει να επιδείξει πραγματική μηδέν ανοχή. Εθνική ανεξαρτησία, κομματική συνοχή, πολιτικές ανακατατάξεις – όλα εδώ παίζονται.

Διαβάστε επίσης

Καινοτομία σε ομηρία: Θεοδωρικάκος, Θεοδωρόπουλος και Ζαχαράκη στο μικροσκόπιο