Τα πάνω – κάτω είναι ο νέος κανόνας

Στις ΗΠΑ ο μύθος του Τραμπ έχει αρχίσει σιγά να καταρρίπτεται: όπως πάντα η αρχή έγινε με το ξήλωμα της δήθεν οικονομικής παντοδυναμίας του και συνεχίζεται με τις δίκες του, όπου σοβαροί δικαστές τον αντιμετωπίζουν όπως κάθε άλλο πολίτη και σταδιακά ολοκληρώνεται καθώς η αέναη επανάληψη χονδροειδών ψεμάτων ξεφτίζει το αφήγημα του και βρίσκει ολοένα και μικρότερη απήχηση.

Το γεγονός και μόνο ότι οι Δημοκρατικοί συμμάχησαν με τους Ρεπουμπλικάνους προκειμένου να εγκριθεί ο νόμος για την βοήθεια στην Ουκρανία και το Ισραήλ, δείχνει ότι πράγματι έχουν έρθει τα πάνω-κάτω.

Η Ευρώπη δείχνει σημάδια πως σταδιακά επιδιώκει να ξεπεράσει τα στενά όρια που χάραξε γι’ αυτήν η Γερμανία του Σόιμπλε και της Μέρκελ, καθώς η συζήτηση για την κοινή αμυντική πολιτική είναι πλέον έντονη με υποκείμενη κοινή βάση προσέγγισης. Ας είναι καλά η Ρωσία του Πούτιν, που αναβίωσε το ΝΑΤΟ και ο Τραμπ που έκανε τους στενοκέφαλους και άνευ φαντασίας Ευρωπαίους να συνειδητοποιήσουν ότι οφείλουν να στηριχτούν και στις δικές τους δυνάμεις.

Πριν από δύο χρόνια η συζήτηση θα ήταν νεκρή πριν καν ξεκινήσει.

Στην Ελλάδα, οι κινήσεις της κυβέρνησης έχουν πλέον έντονο το στοιχείο του εκσυγχρονισμού. Δεν είναι μόνο η αναγνώριση ότι η κανονικότητα της προηγούμενης δεκαετίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Είναι και η διάθεση για την υιοθέτηση σύγχρονων προσεγγίσεων σε σειρά από τομείς  όπως την οικογενειακή βία, την άμυνα (με τον ελληνικό iron dome), στην ασφάλεια με την ίδρυση του αποκαλούμενου ελληνικού FBI.

Πρωτόγνωρα πράγματα, που σε άλλες εποχές θα υπόκειντο σε χλευασμό, σήμερα θεωρούνται αυτονόητα και, το κυριότερο, απόλυτα επιθυμητά και αποδεκτά από την κοινωνία.

Τα πάνω-κάτω έφερε και ο Κασσελάκης με το σύνθημα  Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, την προβολή του διαμερίσματος του 1,8 εκατ. ευρώ (που χρήσει μάλιστα ανακαίνισης!) το δάνειο στο κόμμα, τον σταυρό στο λάδι που τον βάφτισε. Τρίζουν τα κόκκαλα των αγνών αριστερών, αλλά σιωπούν, βράζοντας μέσα τους, μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ τσιμπήσει καμία ποσοστιαία μονάδα.

Πιο ελεύθερη η Νέα Αριστερά, οπότε δικαιολογημένα βγαίνει ο Χαρίτσης και μιλά για εκφυλιστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Κερδίζει με το ήπιο ύφος του και την λογική του, χάνει όμως, όταν στην σημερινή γεωπολιτική συγκυρία διαφωνεί με το ελληνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα. Η συνταγή «βούτυρο ή όπλα» είναι παλιά και δοκιμασμένη από την αριστερά. Σε άλλες εποχές, όμως. Τώρα που έχουν έρθει τα πάνω-κάτω, άλλο τροπάριο πρέπει να βρει η Νέα Αριστερά για να ακουστεί.

Στο ΠΑΣΟΚ, τα πάνω-κάτω επιχειρεί να φέρει ο αρχηγός του– το Τικ-Τοκ του έλειψε. Τραγικό είναι, όμως, το γεγονός ότι μάχεται απελπισμένα για την δεύτερη θέση, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει από σαράντα κύματα. Βέβαια, υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι η αίγλη της νίκης Κασσελάκη στο δεύτερο συνέδριο έχει αρχίσει και ξεφτίζει, οπότε στο κόμμα σκάσανε κάποια χαμόγελα. Κανείς δεν γνωρίζει, όμως, που θα πάνε οι ψηφοφόροι.

Τα πράγματα άλλαξαν. Ριζικά. Και βρισκόμαστε μόνο στην αρχή. Η κάθε ημέρα θα είναι διαφορετική. Ας το συνηθίσουμε και ας προσαρμοστούμε. Για να μην χαθούμε.