Τα αυστηρά μέτρα δεν υποκαθιστούν την αποτελεσματική αστυνόμευση

Σε συζητήσεις δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η βία κάθε μορφής –από τον οπαδική μέχρι την οικογενειακή και την σχολική–  πάντα υπήρχε, αυτά που δεν υπήρχαν ήταν τα πολλά και ποικίλα μέσα που σήμερα την καθιστούν ευρέως γνωστή.

Πρόκειται για μία επιπόλαια θέση άρνησης της πραγματικότητας. Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία μπορούν να βεβαιώσουν ότι έζησαν σε εποχές που η εξώπορτα δεν κλειδωνόταν. Σήμερα, χωρίς σκέψη η εξώπορτα και κλειδώνεται και μπαίνει συναγερμός.

Ο υπουργός δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης τόλμησε να πει στην πικρή αλήθεια: η νομοθεσία και το σύστημα ευνοούν τον δράστη. Τόσο απλά. Και τόσο αληθινά.

Υπάρχει και πρόσθετη διάσταση, όμως.

Στο κράτος έχει επικρατήσει  ο φόβος πως αν η αστυνομία αφεθεί να κάνει την δουλειά της και υπάρξουν συγκρούσεις, η αριστερά που διακατέχεται ακόμη από τη νοοτροπία του «μπάτσοι- γουρούνια-δολοφόνοι» θα ξεσηκωθεί, θα υπάρξουν νέα επεισόδια, νέες συγκρούσεις.

Στον πολιτικό κόσμο οι συγκρούσεις της αστυνομίας με δράστες (ιδιαίτερα δήθεν φοιτητές)  θεωρείται πως έχουν κομματικό κόστος και ότι θα οδηγήσουν την δεξιά και την κεντροδεξιά να κατηγορηθούν για φασισμό.

Το αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτικής αυτοπεποίθησης, της ιδεολογικής σύγχυσης και της επικράτησης ιστορικών συμπλεγμάτων ενοχής έχουν οδηγήσει  διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις να επιδεικνύουν μία εκπληκτική ανικανότητα στον έλεγχο της βίας – η οποία όλο και κλιμακώνεται.

Απλά βήματα όπως οι κάμερες κυκλοφορίας και οι κάμερες στις στολές των αστυνομικών , ο έλεγχος στις εισόδους μαζικών συγκεντρώσεων και η απαγόρευση εισόδου γνωστών ταραξιών στα γήπεδα αντιμετωπίζονται ως… κατάλυση της δημοκρατίας.

Δεν θα αναφερθώ στην δικαιοσύνη που έμμεσα υποθάλπει την κατάσταση με άκαιρες απελευθερώσεις ενόχων και με τεράστιες καθυστερήσεις στην απόδοση ποινών.

Η βία δεν αντιμετωπίζεται χωρίς μέτρα. Και τα μέτρα δεν εξαντλούνται στην αυστηρότητα των ποινών. Το κράτος οφείλει να λειτουργήσει αποτελεσματικά – διαφορετικά δίνει το παράδειγμα της «εξαίρεσης». Και η κάθε κυβέρνηση οφείλει να λειτουργήσει χωρίς ενοχές – εφόσον γνωρίζει πως έχει δίκαιο.

Γιατί δεν ρωτάμε τον κόσμο – τόσες και τόσες δημοσκοπήσεις γίνονται – τι θέλει?

Ως πότε οι ελάχιστες μειοψηφίες θα επιβάλλουν την –έτσι κι αλλιώς—έωλη θέση τους;

Διαβάστε επίσης

Οι ανεξάρτητοι θεσμοί φτιάχτηκαν για να λειτουργούν όχι για να υποσκάπτονται