«Βρε γιασαλάμ πού να το φανταστώ;

Τόσο γλυκό το φθινόπωρο αυτό

Τούτος ο ουρανός ο φθινοπωρινός

Είναι ο αυθεντικός ο αλεξανδρινός»

Ουπς. Συγγνώμη, χθες το βράδυ στο Θέατρο Παλλάς δεν ακούστηκαν οι στίχοι του Αρη Δαβαράκη για την θεατρική παράσταση Αλεξάνδρεια» που σπάει τα ταμεία.

Μια άλλη παράσταση ανέβηκε για μερικές ώρες, που η αλήθεια είναι ότι κι αυτή «ξεπούλησε», και προσέξτε το ρήμα που χρησιμοποιώ γιατί για «ξεπούλημα» της Αριστεράς έκαναν λόγο όλοι από το 2015 και μετά.

Σ’ αυτό το ιστορικό θέατρο, λοιπόν, εκεί όπου συνήθως ανεβαίνουν παραστάσεις με προσεγμένο φωτισμό και έξυπνη σκηνοθεσία, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να ξαναπατήσει στη σκηνή.

Με στόμφο ανακοίνωσε πως φέρνει… νέο αέρα, την ανανέωση, αλλά ο αέρας αυτός μύριζε περισσότερο ναφθαλίνη παρά φρεσκάδα.

Η εικόνα ήταν γνωστή, τόσο γνωστή που έμοιαζε με παράσταση που ανεβαίνει κάθε χρόνο, με το ίδιο καστ, τα ίδια σκηνικά, την ίδια μουσική εισαγωγή. Θαρρείς και θα έβγαινε ο Μάρκος Σεφερλής με τον ίδιο θίασο.

Ο Τσίπρας μίλησε για νέα αρχή, νέα πορεία, νέα εποχή, χρησιμοποιώντας την ίδια γλώσσα που χρησιμοποιεί εδώ και μια δεκαετία, σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα πολιτικής φθοράς.

Γύρω του, τα γνώριμα στελέχη που τον συνοδεύουν σε κάθε τέτοια μεγάλη εμφάνιση. Πρόσωπα που έχουν γράψει χιλιόμετρα στην πολιτική σκηνή, άλλοτε με πάθος, άλλοτε με βαριά κουρασμένη ενέργεια, αλλά σίγουρα όχι με κάτι που θυμίζει «ανανέωση».

Αν αυτή είναι η εικόνα μιας νέας αρχής, τότε οι έννοιες έχουν χάσει πλήρως τη σημασία τους ή έχουν επαναπροσδιοριστεί τόσο πολύ ώστε «νέο» σημαίνει απλώς «βάλαμε λίγο μέικαπ πάνω σε αυτό που είχαμε».

Και το χρώμα; Κάποτε η Αριστερά είχε κόκκινο χρώμα, ζωντανό, θυμωμένο, παθιασμένο. Κάποτε τα λόγια συνοδεύονταν από ιδεολογικό φορτίο και όχι από επικοινωνιακή ασφάλεια.

Και μπορεί να μην συμφωνώ με το ΚΚΕ, αλλά όταν αυτό κάνει εκδήλωση η σφιγμένη γροθιά και το πάθος για αγώνα ξεχειλίζουν.

Τώρα το κόκκινο μοιάζει ξεπλυμένο, σαν εκείνο το παλιό μπλουζάκι που το έχεις βάλει στο πλυντήριο τόσες φορές που έχει καταντήσει άγνωστο παστέλ.

«Τα όνειρα μου κόκκινα, τα όνειρα σου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ», που τραγούδαγε κάποτε ο Μηλιώκας και η Μάνου.

Το πάθος αντικαταστάθηκε από το προσεκτικό ύφος του ανθρώπου που φοβάται μήπως θυμίσει πολύ έντονα το παρελθόν του.

Η ρητορική της σύγκρουσης έχει δώσει τη θέση της σε μια ρητορική «θετικής ενέργειας» που ίσως να συγκινεί, αλλά δεν πείθει.

Και φυσικά, ξανά η υπόσχεση της ελπίδας. Εκείνης της ελπίδας που κάποτε εμφανίστηκε ως λυτρωτική, μετά αποδείχθηκε πιο εύθραυστη απ’ ό,τι περιμέναμε, κι έκτοτε επανέρχεται κάθε τόσο σαν franchise που οι παραγωγοί επιμένουν ότι «αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικό».

Όμως η ελπίδα δεν είναι προϊόν να το πουλάει ο κάθε καλός πωλητής στις αγορές του κόσμου.

Ο Τσίπρας μίλησε για νέα ταξίδια, νέους ορίζοντες, νέες προοπτικές, ξεχνώντας ότι τα ίδια ακριβώς ταξίδια τα εξήγγειλε και πριν δέκα χρόνια, και πριν οκτώ, και πριν πέντε, πάντοτε με το ίδιο πλήρωμα στο κατάστρωμα και το ίδιο καράβι που απλώς αλλάζει σημαία όταν χρειάζεται.

Όμως, ο καπετάνιος μένει ο ίδιος και οι μούτσοι επανέρχονται. Ο Σπίρτζης, η Γεροβασίλη, ο Γαβρόγλου, η Αχτσιόγλου, ο Παππάς, ο Ραγκούσης, η Μαριλίζα, o Φάμελλος, ο Χαρίτσης, η Θεανώ Φωτίου χωρίς τα γεμιστά, ο Δραγασάκης, η Δούρου, η Σία, ο… Ορέστης Τσανγκ, η Λούκα και ο Μουζάλας και ο Κουρουμπλής και ο Μπίστης με τον Μπαλάφα και τον Ζαχαριάδη.

Μα αυτοί δεν κυβέρνησαν τη χώρα; Αυτοί δεν την έριξαν στα βράχια; Ή μήπως επειδή έλειπε ο Γιάνης με ένα ν, ο Πολάκης και ο Τσακαλώτος, αυτό σημαίνει ταυτόχρονα και ανανέωση;

Και ο καπετάνιος, ο Τσίπρας, ανέβηκε στο σανίδι, φορώντας το μόνιμο χαμόγελο «σας έχω κάτι καινούριο», το οποίο έχει φορέσει πάνω-κάτω από το 2012.
Μόνο που το καινούριο, στην περίπτωσή του, είναι σαν να σου πουλάνε «καινούρια» κουζίνα που απλώς έχει βάψει λευκό το ίδιο παλιό ντουλάπι.

Το κοινό στο Παλλάς χειροκρότησε. Όχι γιατί πίστεψε απαραίτητα πως κάτι καινούριο γεννιέται, αλλά γιατί η παρουσίαση ήταν άρτια, το σκηνικό εντυπωσιακό και ο ομιλητής έμπειρος.

Η πολιτική και η κοινωνία, όμως, δεν είναι θέατρο, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι. Και κάποια στιγμή, όταν τα φώτα σβήσουν και ο κόσμος βγει στο δρόμο, συνειδητοποιεί πως αυτό που είδε ήταν άλλη μια καλοδουλεμένη παράσταση ενός έργου που το έχει ξαναδεί πολλές φορές.

Το ερώτημα που μένει μετέωρο δεν είναι αν ο Τσίπρας μπορεί να πείσει ξανά. Είναι αν μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι υπάρχει πραγματική αλλαγή όταν η σκηνή, οι ηθοποιοί και το σενάριο παραμένουν τα ίδια.

Κι αν τελικά, μέσα σε όλες τις υποσχέσεις για νέα ξεκινήματα, το μόνο που πραγματικά έχει αλλάξει είναι η μαρκίζα του Παλλάς.

Κάποτε, η Αριστερά προσέφερε αφήγημα. Σήμερα, η Αριστερά του χαβιαριού προσφέρει ανακύκλωση αφηγήματος.
Κάποτε είχε πάθος. Σήμερα έχει power point και φιλότιμη προσποίηση φρεσκάδας.

Κάποτε είχε αυτόνομη πορεία στους δρόμους της φωτιάς, τώρα έχει πάμπλουτους επιχειρηματίες κι εφοπλιστές χορηγούς μιας παραδοξότητας της ιστορίας.

Και αυτό το μόρφωμα, ο «Φρανκενστάιν» της Αριστεράς, που ξαναδημιουργείται από τα μπαλώματα και τις κουρελούδες που απέμειναν, γίνεται ο καλύτερος χορηγός του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Μια κυβέρνηση που παραπαίει από τα σκάνδαλα, την αλαζονεία, την αμετροέπεια των υπουργών της και την παντελή αδυναμία να εκφράσει τα νέα προτάγματα της εποχής, βρίσκει ιδανικό στήριγμα στη νέα κουρελού.

Στο νέο παραμ-ΙΘΑΚΗ.

Τι τραγωδία για την Ελλάδα. Να έχει ανάγκη από νέες παραστάσεις αλλά οι θιασάρχες να ανεβάζουν τα ίδια έργα.

Τι τραγωδία για την πατρίδα μας και όλους εμάς να πρέπει να ξαναζήσουμε τα ίδια σαν την ημέρα της Μαρμότας.