Κάποτε, ο δημόσιος βίος ήταν κάτι σοβαρό. Τουλάχιστον έμοιαζε με κάτι σοβαρό. Μετά ήρθε το Twitter, το TikTok και η πολιτική των reels.
Σε αυτό το πλαίσιο ξεκίνησε η απροσδόκητη συνεργασία της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τον Στέφανο Κασσελάκη. Αν καταφέρουν να μείνουν μαζί και να συνεργαστούν εκλογικά, θα πρόκειται για θαύμα. Όσο διαρκεί η φιλία τους, θα έχουμε κάτι αντίστοιχο με τηλεοπτικό πρόγραμμα υψηλής τηλεθέασης, με το κοινό να προβλέπει τη σύντομη διάρκεια, σαν μίνι σειρά με λίγα επεισόδια.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ως Πρόεδρος της Βουλής αποφάσιζε πότε ξεκινάει η συνεδρίαση, πότε τελειώνει (σχεδόν ποτέ) και ποιος έχει το δικαίωμα να μιλήσει (συνήθως η ίδια). Όταν ήρθε η ώρα να παραδώσει τη Βουλή, συνέταξε πόρισμα 117 σελίδων για το επονείδιστο χρέος, εναντίον των δανειστών, των θεσμών και κάθε Έλληνα που δεν διάβαζε το Σύνταγμα πριν πιει καφέ.
Ο Στέφανος Κασσελάκης μπήκε στην πολιτική με την άνεση του ηθοποιού που δεν έχει διαβάσει το ρόλο αλλά ξέρει να αυτοσχεδιάζει. Πήρε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το έφερε στα μέτρα του, προσπάθησε να εξηγήσει τον σοσιαλισμό με όρους μάρκετινγκ και αποχώρησε επειδή δεν κατάλαβε τι έγινε επί της διαδικασίας, σε ψηφοφορία εσωκομματικής αμφισβήτησης.
Η συνεργασία των δυο ενώνει δυνάμεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος και τη Δημοκρατία. Μόνο που κανείς δεν ξέρει αν εννοούν την ίδια Δημοκρατία. Οι προηγούμενες πολιτικές τους επιλογές δεν είναι απλώς διαφορετικές. Είναι ασύμβατες.
Η Ζωή, μετά τις τελευταίες εκλογές, μοίρασε τις έδρες του κόμματός της όπως ήθελε η ίδια, ακυρώνοντας την κατάταξη των υποψηφίων με βάση τους σταυρούς προτίμησης. Επέλεξε ποιους βουλευτές θα κρατήσει και ποιους θα διώξει. Αυτά θυμίζουν πιο πολύ διευθύντρια θεάτρου παρά αρχηγό κόμματος.
Ο Στέφανος πάλι, έχασε σταδιακά το κόμμα του από τις διαγραφές, τις παραιτήσεις και τις αντιρρήσεις των βουλευτών που δεν κατάφεραν να καταλάβουν ποιος αποφασίζει και γιατί. Στο τέλος έμεινε με ελάχιστους βουλευτές και ένα logo. Επέστρεψε με νέο κόμμα, νέα συνεργασία και παρόμοιο αφήγημα.
Δεν είναι ξεκάθαρο τι θα συμβεί, όταν αυτά τα δύο πολιτικά αστέρια συγκρουστούν. Ίσως συμφωνήσουν σε έναν κοινό εχθρό (το νεοφιλελευθερισμό, τη φτώχεια, τις ανισότητες) και ίσως διαφωνήσουν στα υπόλοιπα, τα πρακτικά, τα καθημερινά. Για παράδειγμα: ποιος θα δίνει συνεντεύξεις; Ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο στις ανακοινώσεις; Ποιος θα εξηγεί στον κόσμο το κοινό όραμα;
Σε άλλη συγκυρία, με άλλους ανθρώπους, αυτή η συνεργασία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως από μηχανής θεός. Τώρα προκαλεί έναν συνδυασμό ενδιαφέροντος, απορίας και νευρικού γέλιου. Πίσω από τη φιλόδοξη συνεργασία, υπάρχει η πραγματικότητα: οι δύο πολιτικοί μέχρι χθες δύσκολα θα κάθονταν στο ίδιο τραπέζι με άλλη ισχυρή προσωπικότητα.
Αν η συνεργασία πετύχει, θα πρόκειται για πραγματικό θαύμα πολιτικής χημείας, για σενάριο με εντυπωσιακή ανατροπή. Αν όχι, θα πρόκειται για ακόμα μία υπενθύμιση ότι στην Ελλάδα, το πολιτικό θέατρο δεν έχει ανάγκη από σκηνοθέτες. Έχει ήδη πρωταγωνιστές που γράφουν και παίζουν μόνοι τους.
Διαβάστε επίσης
Κωνσταντοπούλου: Δεν ισχύει αυτό που είπε ο Κασσελάκης για συνεργασία, με τον τρόπο που το είπε
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
