Παπαγγελόπουλος – Παππάς του ΣΥΡΙΖΑ τα καμώματα

Δεν γνωρίζω αν ο Νίκος Παππάς αντιγράφει τον Ανδρέα Παπανδρέου αρνούμενος να παραστεί στη δίκη του στο ειδικό δικαστήριο, βέβαιο είναι όμως ότι δεν έχει το ισόποσο πολιτικό βάρος. Ως πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός ενός κινήματος που ανέτρεψε τα πάντα στην Ελλάδα ο αείμνηστος μπορούσε να αγνοήσει την δικαστική παραπομπή του και η απουσία του να μην ερμηνευτεί ως έμμεση παραδοχή ενοχής.

Για το Νίκο Παππά αυτό δεν ισχύει. ΟΙ κινήσεις του ως δεξί χέρι του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ήταν γνωστό ότι έφεραν την σφραγίδα της εκ των άνω έγκρισης. Θεωρείτο, και ήταν, ο εξ’ απορρήτων του Αλέξη, ο ανεπίσημος ταμίας του ΣΥΡΙΖΑ που συγκέντρωνε τις «προσφορές» που δεν έπρεπε να «δημοσιοποιηθούν», ο συμβουλάτορας για τα υπόγεια και φανερά κομματικά ρεύματα, ο άνθρωπος που ανελάμβανε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά.

Η απόδοση κατηγοριών στον Παππά αναγνωρίζεται απ’ όλους ως ο έμμεσος τρόπος να αποδοθούν ευθύνες στον τέως πρωθυπουργό, που παραμένει στο νομικό απυρόβλητο. Ο Παππάς, όμως, είχε εν πολλοίς τον ρόλο του consiglieri, γεγονός που καθιστά τον Αλέξη Τσίπρα εξίσου ένοχο με τον κολλητό του.

Δεν υπάρχει, εξάλλου, άνθρωπος στην Ελλάδα που να πιστεύει ότι ο Νίκος Παππάς μεθόδευσε όλη την απίθανη ιστορία για «βάλει τάξη» (όπως ισχυρίζεται) στο τηλεοπτικό τοπίο, χωρίς την πλήρη γνώση και συγκατάθεση του Αλέξη Τσίπρα.

Όπως κάνουν πάντα οι σύντροφοι στον ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στον κίνδυνο ο Νίκος Παππάς πέταξε την μπάλα σε άλλο γήπεδο. Ισχυρίστηκε ότι η δίωξη είναι πολιτική και έγινε επειδή ακριβώς έβαλε τάξη στα κανάλια—αλλά και διότι η Ν.Δ, διέπεται από εκδικητικότητα.

Το θέμα, όμως, δεν ήταν οι δήθεν αγαστές προθέσεις του τότε υπουργού επικρατείας αλλά το τι έπραξε και τι συμπεράσματα προκύπτουν από τις πράξεις του – όχι από τα λόγια του. Κι σ’ αυτό το θέμα τα γεγονότα είναι αναμφισβήτητα.

Ο Νίκος Παππάς δικάζεται διότι οι μεθοδεύσεις του δεν συνάδαν με τους δημοκρατικούς θεσμούς και την λειτουργία της δημοκρατίας. Δικάζεται επειδή έβαλε το κομματικό συμφέρον πάνω από το αυτό της κοινωνίας. Στην ουσία κατηγορείται για προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας.

Η στάση του δεν ξενίζει, πάντως. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φημίζεται για την δημοκρατική λειτουργία του. Ούτε για τα δημοκρατικά πιστεύω του. Με θράσος έχει πλειστάκις παραδεχτεί (από τον Πολλάκη μέχρι τον Τζανετόπουλο και την Γεροβασίλη) ότι στόχος του είναι η εξουσία. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι όλοι έκαναν και κάνουν ένα σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην εξουσία. Η κυβέρνηση είναι ένας πόλος εξουσίας. Η Βουλή ένας άλλος. Η δικαιοσύνη ο τρίτος. Και τα ΜΜΕ ο τέταρτος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν το έκρυψε και είναι εκπληκτικό που αυτό παραβλέπεται σήμερα. Για τον Αλέξη Τσίπρα και την κομπανία του στόχος είναι ο έλεγχος των αρμών της εξουσίας. Δηλαδή, πέρα από την κυβέρνηση και την Βουλή, η καθυπόταξη της δικαιοσύνης και των ΜΜΕ.

Ας το θυμηθούμε. Ας το ανακαλέσουμε. Ας το συνειδητοποιήσουμε. Ο Παπαγγελόπουλος (αποστάτης της Ν.Δ.) δικάζεται διότι επιχείρησε να θέσει την δικαιοσύνη υπό τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παππάς δικάζεται διότι επιχείρησε να κάνει το αυτό στα ΜΜΕ.

Η ουσία δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι η πρόθεση. Και, ευτυχώς, επειδή δίκη προθέσεων δεν γίνεται, υπάρχουν τα γεγονότα και οι πράξεις – που από μόνα τους αποδεικνύουν. Ούτε και θα χάσει η Βενετιά βελόνι αν βρεθεί κάποιο πάτημα και οι Παππάς και Παπαγγελόπουλος την γλυτώσουν. Σημασία έχει να έχουν καταδικαστεί στην συνείδηση των πολιτών οι προθέσεις και οι πράξεις τους.

Το ΠΑΣΟΚ είχε εγκαινιάσει το απόλυτο διχαστικό σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά».  Στην συλλογική συνείδηση θα πρέπει να γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα ότι η δημοκρατία επέζησε του ΣΥΡΙΖΑ τα καμώματα.

Διαβάστε επίσης

Ο εθνικά επιζήμιος ΣΥΡΙΖΑ